Η ΣΧΟΛΗ ΜΟΥ ΚΙ ΕΓΩ

Σκέφτομαι πολλές φορές τι έχω κερδίσει στα τέσσερα χρόνια, που σπουδάζω στη Σχολή Καλών Τεχνών Φλώρινας. Εχω σίγουρα ''προσθέσει στην πλάτη μου'' πολλά χιλιάμετρα, τα οποία αδυνατώ να απαριθμήσω, καθώς χρειάστηκε και χρειάζεται να κάνω, εως ότου τελειώσω, πολλά χιλιόμετρα ακόμη, αφού ανεβοκατεβαίνω τουλάχιστον τις τρεις από τις τέσσερεις εβδομάδες του μήνα, κάνοντας το δρομολόγιο Αθήνα-Φλώρινα να μοιάζει με Περιστέρι-Ομόνοια και αντίστροφα. Εχω να θυμηθώ στα τέσσερα χρόνια αυτών των σπουδών την πίεση που δεχτήκαμε καθώς έπρεπε μέσα στη μέρα να τρέχουμε από εργαστήρι σε εργαστήρι, από μάθημα σε μάθημα, φτάνοντας το βράδυ πιά να μας βρίσκει πραγματικά εξουθενωμένες-ους. Βάλε και τις υποχρεωτικές παρουσίες! Εχω να θυμηθώ τους καθηγητές μας, με τους οποίους δε σημαίνει ότι απαραίτητα συμπλέαμε πάντα σε απόψεις, αλλά δεν μπορώ να μην παραδεχτώ ότι δεν ήταν πάντα δίπλα μας και οι οποίοι χρειάστηκε να κάνουν και κάνουν ακόμα τα ίδια χιλιόμετρα με μας, νιώθοντας πάντα την ανασφάλεια για το μέλλον τους. Με τις τελευταίες δε μειώσεις στους μισθούς τους τείνουν ναασκούν το επάγγελμά τους με τη μορφή της εθελοντικής εργασίας. Στην τελική δε μας εγκατέλειψαν, κάτι που θα μπορούσαν να έχουν κάνει κοιτώντας το προσωπικό τους συμφέρον. Αυτά που όμως έχω κερδίσει όλα αυτά τα χρόνια, είναι τα φιλαράκια που απέκτησα, την αγάπη που μας δένει, τους κοινούς μας στόχους, το πραγματικό ενδιαφέρον μας για την Τέχνη. Το γεγονός ότι όλοι μαζί σαν μια γροθιά δημιουργούμε μια εικαστική πραγματικότητα αξιοζήλευτη, μέσα από πολλές δυσκολίες, είμαι σίγουρη πως σαν αποτέλεσμα θα έχει πως αυτή η Σχολή θα έχει να πει πολλά στο άμεσο μέλλον. Γιαυτόν το λόγο, δε δέχομαι άνθρωποι της Τέχνης, οι οποίοι ευγενικά προσφερθέντες, ήλθαν να μας μιλήσουν για σύγχρονες εικαστικές προτάσεις, να εκφράζονται αρνητικά για τη Σχολή μας, λέγοντας ότι θυμίζει Σχολή του 1950-60, διότι όλοι οι φοιτητές ζωγραφίζουν είτε σουρεαλιστικά είτε εξπρεσιονιστικά και ότι θα κλείσει, εκφράζοντας με αυτόν τον τρόπο την πικρία τους επειδή οι προτάσεις τους δεν έγινα αποδεκτές από το σύνολο των φοιτητών. Ξέρετε γιατί νιώθω περήφανη;Γιατί θα αποφοιτήσω από τη Σχολή Καλών Τεχνών της Φλώρινας. Νιώθω περήφανη για τις πρώτες πτυχικαές των συμφοιτητών μου, οι οποίοι τόσο ταλαιπωρήθηκαν στην προσπάθειά τους να βρούν χώρους για να εκθέσουν. Ξέρεις τί λέω; Καλή η τεχνολογία, ποτέ δεν ήμουν αντίθετη στη χρήση της στη Τέχνη. Αλλά πάνω από όλα για μένα μετράει ο σεβασμός στην ανθρώπινη ύπαρξη. Και στο μέλλον δε θέλω να συνομιλώ με μηχανές για να πνίξω τη μοναξιά μου, αλλά με τους συναθρώπους μου.

ΕΛΕΝΗ