Στην βάση όποιων στοχασμών για το εσωτερικό ον (εσωτερική ζωή) αλλά και το εξωτερικό ον (κοινωνική ζωή), ο Kapoor αρχικά σε υποχρεώνει να μπεις, να εκτιναχθείς μέσα στο Moby Dick από μια κυλιόμενη “Καυκική” πόρτα. Αφού υποβληθεί η μικροσκοπικότητά σου στο εσωτερικό κήτος το Μέρβιν, αφήνεσαι σε μια συμπαντική αναρηγή. Η “αυταξία” συρρικνώνεται, το θρησκευτικό αίσθημα περιορίζεται, το σύμπαν κάπου τελειώνει, οι λεπτομέρειες περιορίζονται, το γενικό διεγείρει, ο μορφικός κώδικας του επιμέρους λειτουργεί ως όλον και το ακάματο βλέμμα προσπαθεί. Όταν απεγκλωβιστείς από το εσωτερικό θα βρεθείς ως περιρρέον υποκείμενο δίπλα στο εγχυμένο γλυπτό που γεμίζει τον σιδερένιο ιστό του Grand Palais. Αυτό το διπλό όριο του κοσμοειδώλου δεν αφήνει καμία γραμμική προοπτική να λειτουργήσει. Η ουτοπική υπερμεγέθη διάσταση ως φαντασμαγορική πρόταση δεν ξοδεύεται χωρίς λόγο, υπόσχεται πλήρωση του κενού, συμπαγή κοινωνία, ουτοπικές προεκτάσεις του παρελθόντος στο παρόν. Σε αυτό έγκειται η διαλεκτική του έργου αυτού: διαφυλάσσοντας το ουτοπικό παρελθόν διαφυλάττεις το ουτοπικό μέλλον του παρελθόντος. Ο Anish Kapoor ασκεί κριτική στην παραμόρφωση και φαλκίδευση που υφίσταται το υποκείμενο σε συνθήκες εγκλεισμού. Το έργο λειτουργεί ως προειδοποίηση για τον πιο εξιδανικευμένο εγκλεισμό, αυτόν του εαυτού μας.
Ξενώνας Paris 8
20/06/2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου