«Εκθέτω, εμπεριέχει τις έννοιες της Ευθύνης και της Απόλυτης Ελευθερίας που πρέπει να έχει ο ίδιος ο καλλιτέχνης» μ’ αυτή την άποψη ο εικαστικός Άγγελος Σκούρτης αποφάσισε να οργανώσει και να μας παρουσιάσει μια πολύ ενδιαφέρουσα ομαδική έκθεση. Επέλεξε καλλιτέχνες από μια μεγάλη κλίμακα εκφραστικών τάσεων αλλά και χρονολογικής προέλευσης. Οι παλαιότεροι ανήκουν σ’ αυτούς που κράτησαν την καλλιτεχνική τους πορεία σε υψηλό επίπεδο και οι νεώτεροι γιατί υπόσχονται μια πορεία που θα δικαιώσει την επιλογή του. Όμως το στοιχείο που έδωσε στην έκθεση την ιδιαιτερότητα είναι το τόλμημα του Άγγελου Σκούρτη να την κοινοποιήσει παράλληλα και στο Face Book. Έτσι όσοι δεν θα επισκεφτούν την έκθεση στην αίθουσα Έκφραση της Γιάννας Γραμματοπούλου μπορούν να «περιηγηθούν» μέσα από το Face Book και να κάνουν βέβαια και το σχετικό like. Άλλωστε και ο τίτλος της έκθεσης είναι lίκε, μια λέξη που ελέω Face Book ενσωματώθηκε στην καθημερινότητα μας. Μάλιστα στην ξενάγηση της έκθεσης που μας έκανε, αλλά και στη συζήτηση που ακολούθησε ο Άγγελος Σκούρτης προσπάθησε να αποσυμβολίσει και να δώσει νέες ερμηνείες στη λέξη like που δεσπόζει στην έκθεση.
Με ενδιέφερε σαν καλλιτέχνης και συνάδελφος να οργανώσω μία έκθεση στην οποία να μετέχουν καλλιτέχνες τους οποίους εκτιμώ, αγαπώ και παρακολουθώ χρόνια∙ όχι με την έννοια ότι έχω ένα σκεπτικό να το διανθίσουν με φωτογραφίες. Δεν είμαι ιστορικός τέχνης, ήθελα ανθρώπους που κάνουν μία δουλειά την οποία πιστεύουν και στηρίζουν. Στόχος μου ήταν να διαλέξουν οι ίδιοι το έργο που ήθελαν εκθέσουν και να πάρουν την ευθύνη και για το έργο και για το σκεπτικό της επιλογής τους.
Στο παρελθόν πολλοί καλλιτέχνες έχουν επωμισθεί το ρόλο του επιμελητή. ΟΙ εκθέσεις γινόντουσαν κάτω από ένα θεωρητικό κείμενο∙ εδώ δεν εκτίθενται έργα να διανθίζουν το δικό μου σκεπτικό. Σκοπός ήταν το έργο αυτό να μπει στο face Book. Πιστεύω ότι το έργο πρέπει να βγει από τη γκαλερί, να μεταδοθεί μέσα από αυτό το καινούργιο μέσο επικοινωνίας. Όχι ότι θα αναπληρώσει το έργο∙ δεν αναπληρώνεται το έργο, ούτε η γκαλερί αναπληρώνεται, αλλά θα αρχίσει ο θεατής να βλέπει εικόνες – όχι έργα, αλλά εικόνες. Στο face Book δεν βλέπεις έργα, βλέπεις εικόνες∙ δεν υπάρχει η ματιέρα, δεν υπάρχει το υλικό κλπ.
Στο παρελθόν πολλοί καλλιτέχνες έχουν επωμισθεί το ρόλο του επιμελητή. ΟΙ εκθέσεις γινόντουσαν κάτω από ένα θεωρητικό κείμενο∙ εδώ δεν εκτίθενται έργα να διανθίζουν το δικό μου σκεπτικό. Σκοπός ήταν το έργο αυτό να μπει στο face Book. Πιστεύω ότι το έργο πρέπει να βγει από τη γκαλερί, να μεταδοθεί μέσα από αυτό το καινούργιο μέσο επικοινωνίας. Όχι ότι θα αναπληρώσει το έργο∙ δεν αναπληρώνεται το έργο, ούτε η γκαλερί αναπληρώνεται, αλλά θα αρχίσει ο θεατής να βλέπει εικόνες – όχι έργα, αλλά εικόνες. Στο face Book δεν βλέπεις έργα, βλέπεις εικόνες∙ δεν υπάρχει η ματιέρα, δεν υπάρχει το υλικό κλπ.
-Στο face Book και στο διαδίκτυο γενικά ταιριάζει περισσότερο αυτό που έλεγε ο Μαγκρίτ για την απεικόνηση…… Και ο Ματίς. Που έλεγε βλέπετε ζωγραφική όχι το αντικείμενο. Πάντως η επιλογή των έργων από τους ίδιους τους καλλιτέχνες ήταν σωτήριο γιατί σε ένα μεγάλο ποσοστό έδωσαν έργα που τους εκπροσωπούν.
-Πόση ανταπόκριση υπάρχει μέσα από το face Book;Υπάρχει. Γενικά ασχολούνται πάρα πολύ λίγοι με την τέχνη, έτσι η ανταπόκριση που έχει στο face Bookσημαίνει ότι τα πράγματα προχωράνε πάρα πολύ. Και δεν πρέπει να ξεχνάμε και κάτι άλλο, ότι από την Αναγέννηση και μετά η τέχνη έγινε γνωστή πέρα από τους χώρους και τόπους που παραγόταν, μέσα από το χαρακτικό. Υπήρχε ο ζωγράφος που ζωγράφιζε, πήγαινε ο χαράκτης και έκανε τις αναπαραγωγές που τις πουλούσε∙ ουσιαστικά γνωστοποιούσε τον καλλιτέχνη και το έργο του, στην υπόλοιπη Ευρώπη. Έτσι μάθαμε άλλωστε και τα χαρακτικά της Ιαπωνίας. Μετά ήρθε η λιθογραφία, η φωτογραφία, και στις μέρες μας το face Book και όχι μόνο.
-Πόσο το διαδίκτυο ωφελεί την τέχνη με τη διάδοση που της παρέχει…Οτιδήποτε είναι ανοιχτό κάνει καλό. Να σκεφτείς ένα πράγμα στην Αρχαία Αίγυπτο που η τέχνη ήταν κλειστή, χάθηκε. Στην αρχαία Ελλάδα που επικρατούσε η φιλοσοφία ό,τι ξέρω το μεταδίδω, όπως ακριβώς και στην Αναγέννηση, η Τέχνη, η φιλοσοφία της τέχνης έφθασαν στις μέρες μας. Ο άνθρωποςUniversalis που έλεγε εγώ δεν είμαι φιλόσοφος και πάνω από όλα μετράει η διάδοση της σκέψης μου. Το ίδιο έγινε και στη γαλλική επανάσταση με το διαφωτισμό, με την εξέλιξη της τυπογραφίας, οτιδήποτε είχε σχέση με τη διάδοση, έκανε καλό στην ανθρωπότητα.
-Μπορούμε να πούμε ότι το ίντερνετ λειτουργεί και σαν μουσείο;Δεν θα καταργηθεί το Μουσείο, ούτε η γκαλερί ούτε το έργο τέχνης, το αυθεντικό. Το διαδίκτυο έχει άλλο ρόλο: για παράδειγμα μια πλατεία στο Παρίσι με τον Πύργο του Άιφελ και μια καρτ ποστάλ με τον Πύργο. Η καρτ ποστάλ σε αναγκάζει να σκεφτείς «να πάω κι εγώ εκεί». Στα εικαστικά ο face Book στέλνει το μήνυμα «Αυτό το έργο θα ήθελα να το δω δια ζώσης». Σε άλλες μορφές όπως η ιατρική μπορείς να πάρεις πληροφορίες. Κι αυτό είναι πολύ καλό. Μου έλεγε μια φίλη μου την εμπειρία της όταν πήγε στο Παρίσι και είδε τον πίνακα με τα ρολόγια του Νταλί. Έπαθε σοκ. Γιατί είναι ένα έργο μικρό. Όπως όμως το έβλεπε στο διαδίκτυο και σε φωτογραφίες είχε μια άλλη διάσταση το έργο. Ο ρόλος της ματιέρας, του υλικού, του μεγέθους είναι βασικός παράγοντας.
- Μπορεί να λειτουργήσει διαδραστικά βέβαια…
Ναι μπορείς να κάνεις τέχνη ειδικά για τοface Book. Όπως π.χ η ψηφιακή φωτογραφία, εκεί το έργο είναι αυθεντικό. Όμως ένα έργο με λαδομπογιά δεν μπορεί να αναπαραχθεί στο διαδικτυακά.
Ναι μπορείς να κάνεις τέχνη ειδικά για τοface Book. Όπως π.χ η ψηφιακή φωτογραφία, εκεί το έργο είναι αυθεντικό. Όμως ένα έργο με λαδομπογιά δεν μπορεί να αναπαραχθεί στο διαδικτυακά.
-Πάντως το διαδίκτυο μας έχει αποκαλύψει και πράγματα…Έχω δει πολύ κακά πράγματα να παρουσιάζονται μέσα από το face Book. Ο κόσμος έχει εθισθεί στο κακό πράγμα. Όταν όμως αρχίζει να βλέπει καλά πράγματα αυτό είναι στα θετικά. Μαθαίνει πρώτα πρώτα το σκεπτικό το καλλιτέχνη. Να κάτι που μάθαμε από το διαδίκτυο. Το μουσείο του Σιάτλ την ίδια περίοδο που οργανώνουμε εμείς την έκθεση κάνει κάτι ανάλογο και μάλιστα με τον ίδιο τίτλο. Όμως δεν καλεί καλλιτέχνες, αλλά φωτογραφίζει τα έργα του μουσείου και λέει στους επισκέπτες του face Book να διαλέξουν το έργο και να κάνουν like στο έργο που τους αρέσει. Αλλά από τα συγκεκριμένα έργα της συλλογής. Εδώ γίνεται το αντίθετο. Εγώ δεν γνώριζα τι έργα θα μου φέρουν, κι αυτό είναι το πιο σημαντικό γιατί πιστεύω πιο πολύ στην ελευθερία που έχει ο καλλιτέχνης αλλά και την ευθύνη στο «εκθέτω».
-Και στο face Book κάνουμε πράγματα ψάχνοντας… Είναι κάτι πολύ καινούργιο. Κι αυτή είναι η μαγεία…
Μα ακόμα και αυτή η λέξη του like που ουσιαστικά σημαίνει κάτι που μ’ ευχαριστεί. Όμως υπάρχουν κι έργα που δεν σ’ ευχαριστούν στο μάτι. Το like έχει πάρει την έννοια του «με ενδιαφέρει», «έλαβα το μήνυμα». Όμως με το like λειτουργείς πάρα πολύ γρήγορα. Πατάς αυτόματα, αυθόρμητα και μετά αρχίζεις να σκέφτεσαι τι είναι αυτό που είδες ή διάβασες. Γι αυτό για την έκθεση ζήτησα από τους καλλιτέχνες να γράψουν κάτι για το έργο τους.
Μα ακόμα και αυτή η λέξη του like που ουσιαστικά σημαίνει κάτι που μ’ ευχαριστεί. Όμως υπάρχουν κι έργα που δεν σ’ ευχαριστούν στο μάτι. Το like έχει πάρει την έννοια του «με ενδιαφέρει», «έλαβα το μήνυμα». Όμως με το like λειτουργείς πάρα πολύ γρήγορα. Πατάς αυτόματα, αυθόρμητα και μετά αρχίζεις να σκέφτεσαι τι είναι αυτό που είδες ή διάβασες. Γι αυτό για την έκθεση ζήτησα από τους καλλιτέχνες να γράψουν κάτι για το έργο τους.
- Υπάρχει κάποιο στοιχείο ομοιογένειας στην έκθεση;Όχι. Η ομοιογένεια υπάρχει και φαίνεται μέσα από το ήθος των καλλιτεχνών. Κανείς δεν έφερε κακά έργα, δεύτερον το στήσιμο αναγκάζει να επικοινωνήσει το ένα έργο με το άλλο. Όπως πχ του «ο Κύβος» του Θεοδωρίδη που επικοινωνεί με το έργο του Γραμμένου. Αυτή η αίσθηση που βγαίνει μέσα από την επιθετικότητα μέσα από το ζωάκι. Δίπλα ακριβώς υπάρχουν με άλλο τρόπο γραφής οι ζωγραφιές τηςΚαβαλιεράτου και προχωράς στα έργα του Θεοφυλακτόπουλου που έχουν την αίσθηση της τιμωρίας της αυτοκαταστροφής. Μη ξεχνάς ότι αυτή η αίσθηση του καίω ή καίγομαι έχει και την έννοια της πολιτικής πράξης. Το χαρτί παύει να είναι χαρτί και γίνεται ανθρώπινο δέρμα. Ο ΘεοφυλακτόπουλοςΘυμίζει με τη ζωγραφική του τη συναισθηματική ισχύ της ανθρώπινης μορφής και του επιθετικού χαρακτήρα που παίρνει, προκειμένου να γίνει «φορέας» μιας κοινωνικής και προσωπικής ψυχογραφίας.
Τα έργα τα είδα τις τρεις τελευταίες μέρες πριν μου τα φέρουν. Κι αυτό είναι το ρίσκο. Η αγωνία μου όμως είχε μετριασθεί διότι ήξερα ότι αυτοί οι καλλιτέχνες δεν θα μου φέρουν κακό έργο. Δεν είναι ένα ποτ πουρί έργων. Το ένα έργο με το άλλο έχει μια συνάφεια. Ζούμε όλοι μια περίοδο πολύ περίεργη. Εν τω μεταξύ έχουμε όλοι την αίσθηση της μεταφυσικής μέσα μας: τι είναι ζωγραφική τι είναι φωτογραφία;
Τα έργα τα είδα τις τρεις τελευταίες μέρες πριν μου τα φέρουν. Κι αυτό είναι το ρίσκο. Η αγωνία μου όμως είχε μετριασθεί διότι ήξερα ότι αυτοί οι καλλιτέχνες δεν θα μου φέρουν κακό έργο. Δεν είναι ένα ποτ πουρί έργων. Το ένα έργο με το άλλο έχει μια συνάφεια. Ζούμε όλοι μια περίοδο πολύ περίεργη. Εν τω μεταξύ έχουμε όλοι την αίσθηση της μεταφυσικής μέσα μας: τι είναι ζωγραφική τι είναι φωτογραφία;
Άσπα ΣτασινοπούλουΟ κύριος κορμός της δουλειάς της Άσπας Στασινοπούλου περιστρέφεται γύρω από το ζήτημα της πολιτικής, κοινωνικής και ιδεολογικής βίας.
Χρησιμοποιεί από τη δεκαετία του ‘70 ξύλα από τους δρόμους. Ήταν μεγάλα κιβώτια που είχαν μέσα μηχανήματα ή αντικείμενα για το σπίτι που ερχόντουσαν από το εξωτερικό. Όταν τα άδειαζαν τα πετούσαν οι μεγαλοαστοί και τα έπαιρναν οι φτωχοί που τα χρησιμοποιούσαν για να βάζουν πράγματα. Με τον καιρό τα πετούσαν και αυτοί. Αυτά τα ξύλα αρχίζει η Στασινοπούλου να τα δουλεύει από την εποχή της χούντας. Θα παρατηρήσεις στο έργο της έκθεσης, ότι υπάρχει μια φωτογραφία τυπωμένη πάνω στο ξύλο όπου έχει τραβήξει αυτές τις γραμμές και δεν ξέρεις αν εσύ είσαι ο φυλακισμένος και είναι αυτός απ’ έξω. Αν σε παρακολουθεί αυτό ή ο άλλος. Είναι ένα αμφίσημο έργο.
Στέλλα Καβαλλιεράτου. «Τα κολεόπτερα είναι μία από τας πολυπληθεστέρας τάξεις των ολιγοπτέρων ενδοπτερυγωτών εντόμων, η οποία περιλαμβάνει χιλιάδας είδη κανθάρων, που χαρακτηρίζονται, κατά τον Αριστοτέλη, ως “έχοντες τα πτερά έν κoλεώ”. Ζούν επί της γής απ΄της περμίου περιόδου του παλαιοζωικού αιώνος μέχρι σήμερον. Είναι έντομα άκρως επιβλαβή, καταστρέφουν δέρματα, υφάσματα, γουναρικά, συλλογάς και αμπελώνας». Εγκυκλοπαιδικό λεξικόν Ηλίου.
Διοχάντη. «Η έρευνα της δουλειάς μου βασίζεται στην αναδημιουργία του περιβάλλοντος μέσα από τη σχέση χώρου-χρόνου. Δημιουργώ το έργο ειδικά για το δεδομένο χώρο και τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή».
Ελένη Μυλωνά. «Το εργο Goya Folded είναι μέρος μιας σειράς έργων που ξεκίνησα στη Νέα Υόρκη το 2013 με τίτλο Folded Masters. Η έμπνευση ξεκίνησε από ένα έργο του Γκρέκο (μάλλον ήταν αντίγραφο), το όποιο ο τότε ιδιοκτήτης είχε διπλώσει και κρύψει κατά τη διάρκεια της κατοχής. Το έργο αυτό, μια αποκαθήλωση, σώθηκε και κρέμεται και σήμερα στο εκκλησάκι των Αγίων Ασωμάτων στο Θησείο, μόλις μπεις αριστερά. Τα σημεία που διπλώθηκε διακρίνονται ακόμα. Φωτογράφησα το έργο, το τύπωσα, το δίπλωσα εκεί που έπρεπε και το ξαναφωτογράφησα. Με τον διπλωμένο αυτόν Γκρέκο σαν αφετηρία άρχισα να πειραματίζομαι και να διπλώνω άλλα έργα μεγάλων γνωστών ζωγράφων. Το ενδιαφέρον στη σειρά αυτή είναι ότι με το δίπλωμα τα έργα αποκτούν όγκο και προβιβάζονται στην τρίτη διάσταση, που όμως τελικά είναι οπτική απάτη. Το Goya Folded είναι επιτοίχιο έργο με την εικόνα σάντουιτς ανάμεσα σε πλεξιγκλάς και dibond. Το έργο έχει εκτεθεί στην ομαδική έκθεση Synthesis με επιμέλεια της Χριστίνας Πετρινού, τον Οκτώβριο του 2013 στην Gallerie Francoise Heitsch στο Μοναχο».
Κυριάκος Μορταράκος: Από Μνήμης. Ο Μορταράκος ασχολείται με τη μνήμη. Στο σημείο που γράφει αχνά στον τοίχο «εδώ ήταν η φωτογραφία του παππού μου» και δίπλα είναι ο μπόγος με τις κουρελούδες που είναι μια παιδική μνήμη. Συγχρόνως ανακαλεί στο μυαλό του ένα χώρο που δεν υπάρχει πλέον. ‘Όμως η μνήμη είναι πάρα πολύ δυνατή για να κρατήσει την εικόνα.
«Από το 1988 άρχισα να καταπιάνομαι με ζητήματα μνήμης, και το 1989 στο Σπίτι της Κύπρου στην Αθήνα, εξέθεσα το «Ίχνος» με κειμενική γραφή και εικόνα. Στη συνέχεια, εύλογο ήταν να ασχοληθώ με αντικείμενα και εικόνες που θυμόμουν και που θυμάμαι ακόμα, τα οποία με σημάδεψαν, όπως το δωμάτιο του Van Gogh, (το ζωγραφικό έργο που εκτίθεται στο ομώνυμο μουσείο στο Άμστερνταμ). Περιγράφοντας λοιπόν το δωμάτιο, αναφέρομαι στον αόριστο σε πράγματα τα οποία δεν υπάρχουν, (όπως κουφώματα, έπιπλα και άλλα) και στον ενεστώτα χρόνο, σ’ αυτά που υπάρχουν, (όπως τα ζωγραφικά έργα στον τοίχο). Έτσι, μετά το αφιέρωμα σε φίλους και σε συγγενείς, με αναφορά στον ζωγράφο, προέκυψε και το 3ο στοιχείο η μνήμη. Για εμένα, η ύλη έχει και την ιδιότητα να επαναφέρει μνήμες και γεγονότα της ζωής, μαρτυρώντας τα εγγενή όρια πλαστικότητας και σχέσης, του ίχνους, αορίστου χρόνου και μνήμης».
Ευγενία Αποστόλου. Στο έργο αυτό το χρώμα δεν είναι μπογιά είναι σάρκα, αίμα.
Ευγενία Αποστόλου. Στο έργο αυτό το χρώμα δεν είναι μπογιά είναι σάρκα, αίμα.
«Το έργο μου πορεύεται μέσα από μια διαδικασία σύνθεσης αποσύνθεσης και επανατοποθέτησης. Η χειρονομία το ορίζει με την κατ’ επανάληψη εναπόθεση του υλικού (λάδι σε καμβά) στην επιφάνεια, τον κατακερματισμό της ύλης και την επαναφορά της σε ένα νέο έργο. Χειρονομία , διαδικασία, χρόνος και ροη είναι οι έννοιες που διαγράφουν το πεδίο μέσα στο οποίο κινείται η δουλειά μου».
Δημήτρης Ντοκατζής. «Το έργο (60x60x19cm), μια επιτοίχεια κατασκευή από λαμαρίνα και σιδερένιους σωλήνες, παραπέμπει σε καπάκι / θύρα που σφραγίζει ερμητικά ένα τμήμα του χώρου. Έτσι, αυτό το τμήμα είναι μη ανιχνεύσιμος ‘τόπος’ που προκαλεί τους θεατές να το νοηματοδοτήσουν, σύμφωνα με τις προσωπικές του εμπειρίες και τους νοητικούς του συνειρμούς. Δίνω και μια άλλη διάσταση με τους περιβόητους φακέλους της αστυνομίας. Είναι αυτό που έλεγαν οι μανάδες μας ο καθένας από μας είναι ένα κλειστό συρτάρι».
Κορνήλιος Γραμμένος «Ήταν λίγο πριν τα X-mas του 2000, αυτής της χρονιάς με τα πολλά μηδενικά. Είχε ήδη μπει εδώ και 12 μήνες το new millenium κι’ εγώ ένοιωθα αμήχανος, άδηλος, άκοσμος, αδόμητος, άβγαλτος, αδόκιμος, άκαρπος, άκοπος αλλά αμάραντος, ένας άλλος, ένα άλιεν δηλαδή και μάλιστα χαρτονένιο, σχεδόν τιποτένιο, ένα painted card-board όπως έγραφε και το label κολλημένο επάνω στη συσκευασία που μόλις είχε έλθει από το San Francisco, που μου επέστρεφε τα έργα της εκεί έκθεσης μου μερικούς μήνες πριν. Πριν συντρίβω από όλες αυτές τις λέξεις που ξεκινούν με α, σκέφτηκα δυο άλλες που ξεκινούν κι αυτές με α, αλλά σώζουν: αντέδρασα ακαριαίως. Τα ‘βγαλα λοιπόν απ’ το ξυλόκοτα αυτά τα 2 πολυταξιδεμένα Άλιενς. Πήρα απ’ την ντουλάπα το γούνινο παλτό του David Bowie που είχα αγοράσει από το Νεουορκεζικο auction house Rocking bones στα χρόνια της άνθισης των αγορών, έκανα ένα πατρόν και πήρα το αγαπημένο μου Solingen ψαλίδι. Με την εμπρός πλευρά του Bowie παλτού έκανα το Alien I και με την πίσω το Alien II. Αυτό ήταν, αμέσως ένοιωσα ότι έστω και με 12μηνη καθυστέρηση είχα μπει στο millenium ζεστός και με ηθικό υψηλό αντίστοιχο της haute class πρώτης ύλης που χρησιμοποίησα. Απογειώθηκαν τα Άλιεν και συμπαρασύροντας μαζί και την αισθητική μου και σαφέστατα το όλο επίπεδο μου. Ήμουν περήφανος. Έγιναν τα αγαπημένα μου έργα, υπήρξαν το φετίχ μου και τα χάρηκα δεόντως όλα αυτά τα χρονιά. Τώρα λοιπόν που το “like” του Σκούρτη με καλεί δεν έχω παρά να τα βγάλω σε κοινή θέα, να τα βγάλω για σας αγαπημένο μου κοινό».
Μαρία Παπαδημητρίου. «Εκλεκτιστικός εξωτισμός, LIKE»
Τάσος Μισούρας: Ο καλλιτέχνης καταστρέφει τη φιγούρα. Λες κι αυτά τα δραματικά πρόσωπα είναι από πλαστελίνη κι ότι αν τα αγγίξεις θα αλλάξουν. «Αμφίσημες παραβολές χωρίς διδακτισμό».
Γιάννης Θεοδωρόπουλος «Θα έλεγα ότι τα τελευταία δέκα χρόνια ένα μεγάλο μέρος της δουλειάς μου επικεντρώνετε στα τοπία του σπιτιού μου που μένω από τα εφτά μου χρόνια.
Χρησιμοποιώ εικόνες που ανακαλύπτω σε γωνίες των δωματίων, εικόνες από ρούχα, από ντουλάπες εικόνες από οικογενειακά αλμπουμ η και από ταινίες που αγαπώ. Έχω κάνει τέσσερεις αυτοπροσωπογραφίες εκ των οποίων αυτή είναι η τέταρτη.
Στις αυτοπροσωπογραφίες μου συνήθως αυτοσαρκάζομαι σχολιάζοντας αυτό που συμβαίνει γύρω μου. Θα έλεγα ότι η δουλειά μου είναι μια ακτινογραφία της καθημερινότητας μου και ότι η ακτινογραφία δεν είναι φωτογραφία θυμίζει το αρνητικό στο φίλμ».
Χρησιμοποιώ εικόνες που ανακαλύπτω σε γωνίες των δωματίων, εικόνες από ρούχα, από ντουλάπες εικόνες από οικογενειακά αλμπουμ η και από ταινίες που αγαπώ. Έχω κάνει τέσσερεις αυτοπροσωπογραφίες εκ των οποίων αυτή είναι η τέταρτη.
Στις αυτοπροσωπογραφίες μου συνήθως αυτοσαρκάζομαι σχολιάζοντας αυτό που συμβαίνει γύρω μου. Θα έλεγα ότι η δουλειά μου είναι μια ακτινογραφία της καθημερινότητας μου και ότι η ακτινογραφία δεν είναι φωτογραφία θυμίζει το αρνητικό στο φίλμ».
Άρτεμις Ποταμιάνου. «Η σειρά έργων The Unknown masterpiece παίρνουν ως πηγή έμπνευσης το ομώνυμο βιβλίο του Ονορέ ντε Μπαλζάκ και το Πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέυ του Όσκαρ Ουάιλντ. Στο Άγνωστο Αριστούργημα ο γέρος ζωγράφος Φρενχόφερ στην προσπάθεια του να δημιουργήσει το απόλυτο αριστούργημα συνεχίζει να «βελτιώνει» το έργο του μέχρι που καταλήγει σε μια σύνθεση δυσανάγνωστη και καταστρέφει το έργο ζωής ενώ στο πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέυ, το τέλειο πορτρέτο καταστρέφεται σιγά σιγά δημιουργώντας ένα «έκτρωμα» απεικονίζοντας τις αμαρτίες του εικονιζόμενου. Στη σειρά έργων The Unknown masterpiece γνωστά πορτρέτα γυναικών που έχουν μείνει στην ιστορία της τέχνης για την ζωγραφική τους δεξιοτεχνία, υποδομούνται και αποτελούν το αρχικό «καμβά» που μεταλλάσσεται και αναδημιουργείται από κομμάτια από επίσης γνωστά πορτρέτα αντρών. Η τελική εικόνα που δημιουργείται είναι εντέλει μια εφιαλτική εικόνα, ένα «Φρανκεστάιν» τέρας αποτελούμενο από «τέλεια» επιμέρους μέλη…».
Αγγελική Σβορώνου: «Χρησιμοποιώ τη φωτογραφία όχι μόνο ως μέσο καταγραφής εικόνων αλλά κυριότερα ως τρόπο συμπύκνωσης του χρόνου και εργαλείο αφήγησης. Αποτυπώνοντας μια σκηνοθετημένη πραγματικότητα προσκαλώ το θεατή να χρησιμοποιήσει τις φωτογραφίες μου σαν αφετηρία για να δημιουργήσει τις δικές του φανταστικές ιστορίες.
Φωτογραφίζει μια κοπέλα που κάνει ψαροντούφεκο, η οποία κρατά στα χέρια της ένα ψάρι που παίρνει τη στάση της μαντόνα. Η Παναγία με το Χριστό. Εδώ δεν είναι στον άντρα το κυνηγό που κρατά θριαμβευτική το θήραμα εδώ έχει μια τελείως μητρική σχέση. Δεν είναι ούτε λυπημένη, ούτε πονεμένη είναι τρυφερή».
Φωτογραφίζει μια κοπέλα που κάνει ψαροντούφεκο, η οποία κρατά στα χέρια της ένα ψάρι που παίρνει τη στάση της μαντόνα. Η Παναγία με το Χριστό. Εδώ δεν είναι στον άντρα το κυνηγό που κρατά θριαμβευτική το θήραμα εδώ έχει μια τελείως μητρική σχέση. Δεν είναι ούτε λυπημένη, ούτε πονεμένη είναι τρυφερή».
Μαίρη Ζυγούρη. “Cerco Miracolo“, Cottolengo, Torino , 2012. «Performative ακτιβιστική χειρονομία σε κεντρικά σημεία του Cottolengo.Το Cottolengo είναι το μεγαλύτερο κέντρο «Θείας Πρόνοιας» στην Ιταλία. (Ετος ιδρύσεως 1828). Η άσκηση πολιτικών δικαιωμάτων μέσα στο αυστηρά εκκλησιαστικό περιβάλλον του Ιδρύματος αποτέλεσε τον πυρήνα της 3μήνης έρευνας και προκάλεσε ένα άνοιγμα και μια αιχμή συζήτησης έντος και έκτος των ορίων του Ιδρύματος». Residency A.I.R., Generazione Creativa by Compagnia di San Paolo,Torino.(IT)
Μπάμπης Παπαγιάννης. «Με ενδιαφέρει η εικόνα και η ενότητα που δημιουργείται μέσα από την αναζήτηση αναφορών και ο επαναπροσδιορισμός τους με νέες προσλαμβάνουσες, που σκοπό έχουν την εξερεύνηση του παρόντος».
Γιώργος Θεοδωρίδης. «Το τρισδιάστατο περιβάλλον που δημιουργείται, έχει σαν εννοιολογική βάση αλλά και απόλυτο εργαλείο απόδοσης τη συνεχή φετιχιστική επανάληψη λευκών γραμμών σε μαύρο φόντο. Οι γραμμές αυτές εναλλάσσονται στον κανόνα που ορίζεται από δυσδιάστατα δεδομένα γεωμετρικά σχήματα με στόχο τη γέννηση νέων τρισδιάστατων όγκων».
Νομαδική Αρχιτεκτονική. Μας έδιωξαν από δω.«Περπατώντας στη διαδρομή των εκτοπισμένων, στο κέντρο της Αθήνας video καταγραφή δράσης που πραγματοποιήθηκε την 1η Ιουνίου 2013 Διαδρομή Ελεύθερο Αυτοδιαχειριζόμενο θέατρο Εμπρός-Σαρρή –Αριστοφάνους –Μενάνδρου –πλατεία Θεάτρου – Μενάνδρου -Εθνικό Θέατρο-Αγ.Κωσταντίνου-πλατεία Ομoνοίας-Στέκι Μεταναστών(συζήτηση). Η δράση –περπάτημα εκφράζει με συμβολικό τρόπο την αντίθεσή μας για τους ανθρώπους που αντιμετωπίζονται ως απορρίμματα στη πόλη της Αθηνάς αναγκασμένοι να ζουν τη «γυμνή ζωή». Μέσα από το συλλογικό περπάτημα προτείνεται μια προσωρινή συγκατοίκηση στην πόλη μια ζωή κοινών αγαθών καθώς και η δημιουργία ελεύθερων συλλογικοτήτων ικανών να δώσουν στη ζωή τους άλλο νόημα».Νομαδική Αρχιτεκτονική: Εμπνευση-οργάνωση Ελένη Τζιρτζιλάκη Χριστίνα Θωμοπούλου, Βίντεολήψη Στεφανος Χανδέλης, Ληψη Ηχου Σοφία Γρηγοριάδου, Μονταζ ΒιντεοΜαρία Δαμκαλίδη
Χαρίκλεια Χάρη. Η Χαρίκλεια Χάρη και ο Αριστοτέλης Γιαννακούρος δημιουργούν ένα κοινό έργο με τίτλο “Συναισθηματική Τοπογραφία ΙΙΙ“. Το έργο είναι η αλληλεπίδραση της βιωματικής δράσης “Ονειροπωλήσεις Ενός Μοναχικού Περιπατητή: Ηριδανός ποταμός – Οφηλία” και με τη μουσική σύνθεση “Η Ερήμωση”.
«Οι Ονειροπωλήσεις Ενός Μοναχικού Περιπατητή είναι ένα εξελισσόμενο ταξίδι δια μέσου της υποκειμενικής βίωσης και παρατήρησης του τοπίου, και μία προσεκτική μελέτη του πνεύματος που αναδίνεται από τους τόπους (Πικιώνης, Συναισθηματική Τοπογραφία). Υποκείμενο είναι σε αυτή την περίπτωση ο περιηγητής/αφηγητής και οι συνοδοιπόροι του. Στο πλαίσιο της έκθεσης “Like” παρουσιάζουμε ένα συμβάν από το κεφάλαιο του ταξιδιού στην Αθήνα. Βρισκόμαστε στον αρχαιολογικό χώρο του Κεραμεικού, μέσα στην κοίτη του άνυδρου ποταμού Ηριδανού. Εδώ, ο περιηγητής βιώνει την εμπειρία του πνιγμού της Οφηλίας».
Αριστοτέλης Γιαννακούρος Η Ερήμωση Μουσική σύνθεση για σόλο όμποε, τύμπανα και triangle, 2013
«Το μελαγχολικό αυτό μικρό ιντερλούδιο εκφράζει την ερήμωση της σκέψης όταν αυτή λειτουργεί σε αντιφατικό και αρνητικό πλαίσιο. Τα ελαττωμένα και αυξημένα διαστήματα δίνουν αυτόν τον τόνο της μελαγχολίας, τονισμένο με το σφυροκόπημα του τυμπάνου και μίας καμπάνας που το συνοδεύει με ένα μικρό ostinato. Αν και προς το τέλος διαφαίνεται μία αισιοδοξία για να παραδοθεί σε μία σπαρακτική ερήμωση».
«Οι Ονειροπωλήσεις Ενός Μοναχικού Περιπατητή είναι ένα εξελισσόμενο ταξίδι δια μέσου της υποκειμενικής βίωσης και παρατήρησης του τοπίου, και μία προσεκτική μελέτη του πνεύματος που αναδίνεται από τους τόπους (Πικιώνης, Συναισθηματική Τοπογραφία). Υποκείμενο είναι σε αυτή την περίπτωση ο περιηγητής/αφηγητής και οι συνοδοιπόροι του. Στο πλαίσιο της έκθεσης “Like” παρουσιάζουμε ένα συμβάν από το κεφάλαιο του ταξιδιού στην Αθήνα. Βρισκόμαστε στον αρχαιολογικό χώρο του Κεραμεικού, μέσα στην κοίτη του άνυδρου ποταμού Ηριδανού. Εδώ, ο περιηγητής βιώνει την εμπειρία του πνιγμού της Οφηλίας».
Αριστοτέλης Γιαννακούρος Η Ερήμωση Μουσική σύνθεση για σόλο όμποε, τύμπανα και triangle, 2013
«Το μελαγχολικό αυτό μικρό ιντερλούδιο εκφράζει την ερήμωση της σκέψης όταν αυτή λειτουργεί σε αντιφατικό και αρνητικό πλαίσιο. Τα ελαττωμένα και αυξημένα διαστήματα δίνουν αυτόν τον τόνο της μελαγχολίας, τονισμένο με το σφυροκόπημα του τυμπάνου και μίας καμπάνας που το συνοδεύει με ένα μικρό ostinato. Αν και προς το τέλος διαφαίνεται μία αισιοδοξία για να παραδοθεί σε μία σπαρακτική ερήμωση».
Άγγελος Σκούρτης. Post Minimal – Post μήνυμα
Το χρώμα από την πλευρά της αισθητικής απόλαυση, στις μέρες μας σηματοδοτεί την Πολιτική – Ιδεολογική Θρησκευτική αντιπαράθεση.
Όταν έβλεπα τους εκτελεστές με προβλημάτιζε για ποιό λόγο το χρώμα. Στη δεκαετία του ’60 στην Αμερική και στην Ευρώπη ειδικά στην Αμερική επειδή υπάρχει μια εντυπωσιακή στροφή προς τη φιλοσοφία του Ζεν δημιουργείται η λεγόμενη τέχνη του χρωματικού πεδίου ή ατέρμονα πεδία. Μεγάλοι πίνακες μονοχρωματικοί. Το μόνο που τους ενδιάφερε το κάθε χρώμα να σε φτάσει σε ένα σημείο φιλοσοφικής διέγερσης ή ηρεμίας. Ένα πορτοκαλί χρώμα που στην άκρη μπορεί να είχε μια γραμμή μαύρη. Δεν ήταν φορμαλιστικά, ήταν η σχέση του ανθρώπου με τη ζωγραφική. Η ζωγραφική τι είναι; Χρώμα. Είναι η μίνιμαλ τέχνη. Φτιάχνω ένα πίνακα πορτοκαλί και μαύρο και τον κόβω στη μέση. Το διαχωρίζω, το πορτοκαλί παίζει το ρόλο του δυτικού κόσμου και του μαύρου των τσιχαντιστών. Και στη μέση «κατεβαίνουν» αυτές οι φωτογραφίες των αμερικανών και των Ευρωπαίων δημοσιογράφων που οι τσιχαντιστές τους σφάζουν. Τους φοράνε αυτό το πορτοκαλί το ίδιο που φορούσαν οι αμερικανοί στοΓκουαντάναμο. Το χρώμα εδώ παύει να έχει φιλοσοφική διάθεση αλλά γίνεται πολιτική αντιπαράθεση και μήνυμα και σύγκρουση.
-Είναι ένα σκληρό πολιτικό έργο.
Δεν μπορώ να δώσω στην εποχή μας το χρώμα αισθητικά. Όταν εγώ βομβαρδίζομαι συνέχεια από τη βία, όταν το χρώμα προβάλλεται σαν μέσο επιβολής, τότε το χρώμα, ο λόγος κ.ο.κ παίζουν το ρόλο της αντιπαράθεσης. Αυτός που θα δει αυτά τα έργα στο Face Book θα αρχίσει να σκέφτεται πέρα από εκεί που σκεπτόταν.
Όταν χάνεται το σκεπτικό που δημιουργείται ένα έργο, μένουμε στην αισθητική του. Όταν ο Γκόγιαφτιάχνει τις εκτελέσεις της 3ης Μαΐου σημαδεύει του προλετάριους στα χέρια. Είναι ο Χριστός που έχει το σημάδι από το καρφί του εσταυρωμένου. Καινούργιος μάρτυρας. Σήμερα αν δεν τους το πουν αυτό θα δουν το έργο καθαρά φορμαλιστικά. Έχουμε χάσει την ανάγνωση του έργου.
Το πολιτικό έργο δεν πρέπει να είναι μπροσούρα. Πιστεύω ότι το πολιτικό έργο του αιώνα είναι το ουρητήριο του Marcel Duchamp. Όταν το υπογράφει το υπογράφει με κωμικό ψευδώνυμα «R. Mutt», και βάζει από πάνω 1917 από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Εκατομμύρια αίμα. Κι αυτός αηδιασμένος παίρνει ένα ουρητήριο το γυρίζει ανάποδα και το ονομάζει Fountain - σιντριβάνι. Την εποχή που έγινε το συγκεκριμένο έργο εκατομμύρια άνθρωποι πεθαίνουν στα αμπριά του Βελγίου και της Γαλλίας. Ολόκληρη η Ευρώπη βρίσκεται σε μια σφαγή. Αυτός παίρνει ένα ουρητήριο ανδρικό, εδώ η βία είναι ανδρική. Το βάζει ανάποδα σε ένα βάθρο και το ονομάζει κρήνη - σιντριβάνι. Δυστυχία, θλίψη, χαμένες ψυχές από την καπηλεία του πατριωτισμού.
Ένα βράδυ επιστρέφοντας στο σπίτι είδα μέσα στα σκουπίδια όρθια μια σημαία. Την παράταγε ένας νεαρός. Αυτός ο άνθρωπος έκανε το χρέος του απέναντι στο κόμμα ή στην ομάδα του και στη συνέχεια την πέταξε. Την πήρα και την απολύμανα. Έβγαλα από το σύμβολο όλη την αθλιότητα που ο καθένας από αυτούς δίνει στο έμβλημα. Πιστεύω ότι το τελευταίο καταφύγιο του απατεώνα είναι ο πατριωτισμός.
Περιήγηση στην έκθεση στις σελίδες του Face Book στη διεύθυνση https://www.facebook.com/pages/Like-Group-exhibition-at-ekfrasi-yianna-grammatopoulou/780613318678020 )
Όταν έβλεπα τους εκτελεστές με προβλημάτιζε για ποιό λόγο το χρώμα. Στη δεκαετία του ’60 στην Αμερική και στην Ευρώπη ειδικά στην Αμερική επειδή υπάρχει μια εντυπωσιακή στροφή προς τη φιλοσοφία του Ζεν δημιουργείται η λεγόμενη τέχνη του χρωματικού πεδίου ή ατέρμονα πεδία. Μεγάλοι πίνακες μονοχρωματικοί. Το μόνο που τους ενδιάφερε το κάθε χρώμα να σε φτάσει σε ένα σημείο φιλοσοφικής διέγερσης ή ηρεμίας. Ένα πορτοκαλί χρώμα που στην άκρη μπορεί να είχε μια γραμμή μαύρη. Δεν ήταν φορμαλιστικά, ήταν η σχέση του ανθρώπου με τη ζωγραφική. Η ζωγραφική τι είναι; Χρώμα. Είναι η μίνιμαλ τέχνη. Φτιάχνω ένα πίνακα πορτοκαλί και μαύρο και τον κόβω στη μέση. Το διαχωρίζω, το πορτοκαλί παίζει το ρόλο του δυτικού κόσμου και του μαύρου των τσιχαντιστών. Και στη μέση «κατεβαίνουν» αυτές οι φωτογραφίες των αμερικανών και των Ευρωπαίων δημοσιογράφων που οι τσιχαντιστές τους σφάζουν. Τους φοράνε αυτό το πορτοκαλί το ίδιο που φορούσαν οι αμερικανοί στοΓκουαντάναμο. Το χρώμα εδώ παύει να έχει φιλοσοφική διάθεση αλλά γίνεται πολιτική αντιπαράθεση και μήνυμα και σύγκρουση.
-Είναι ένα σκληρό πολιτικό έργο.
Δεν μπορώ να δώσω στην εποχή μας το χρώμα αισθητικά. Όταν εγώ βομβαρδίζομαι συνέχεια από τη βία, όταν το χρώμα προβάλλεται σαν μέσο επιβολής, τότε το χρώμα, ο λόγος κ.ο.κ παίζουν το ρόλο της αντιπαράθεσης. Αυτός που θα δει αυτά τα έργα στο Face Book θα αρχίσει να σκέφτεται πέρα από εκεί που σκεπτόταν.
Όταν χάνεται το σκεπτικό που δημιουργείται ένα έργο, μένουμε στην αισθητική του. Όταν ο Γκόγιαφτιάχνει τις εκτελέσεις της 3ης Μαΐου σημαδεύει του προλετάριους στα χέρια. Είναι ο Χριστός που έχει το σημάδι από το καρφί του εσταυρωμένου. Καινούργιος μάρτυρας. Σήμερα αν δεν τους το πουν αυτό θα δουν το έργο καθαρά φορμαλιστικά. Έχουμε χάσει την ανάγνωση του έργου.
Το πολιτικό έργο δεν πρέπει να είναι μπροσούρα. Πιστεύω ότι το πολιτικό έργο του αιώνα είναι το ουρητήριο του Marcel Duchamp. Όταν το υπογράφει το υπογράφει με κωμικό ψευδώνυμα «R. Mutt», και βάζει από πάνω 1917 από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Εκατομμύρια αίμα. Κι αυτός αηδιασμένος παίρνει ένα ουρητήριο το γυρίζει ανάποδα και το ονομάζει Fountain - σιντριβάνι. Την εποχή που έγινε το συγκεκριμένο έργο εκατομμύρια άνθρωποι πεθαίνουν στα αμπριά του Βελγίου και της Γαλλίας. Ολόκληρη η Ευρώπη βρίσκεται σε μια σφαγή. Αυτός παίρνει ένα ουρητήριο ανδρικό, εδώ η βία είναι ανδρική. Το βάζει ανάποδα σε ένα βάθρο και το ονομάζει κρήνη - σιντριβάνι. Δυστυχία, θλίψη, χαμένες ψυχές από την καπηλεία του πατριωτισμού.
Ένα βράδυ επιστρέφοντας στο σπίτι είδα μέσα στα σκουπίδια όρθια μια σημαία. Την παράταγε ένας νεαρός. Αυτός ο άνθρωπος έκανε το χρέος του απέναντι στο κόμμα ή στην ομάδα του και στη συνέχεια την πέταξε. Την πήρα και την απολύμανα. Έβγαλα από το σύμβολο όλη την αθλιότητα που ο καθένας από αυτούς δίνει στο έμβλημα. Πιστεύω ότι το τελευταίο καταφύγιο του απατεώνα είναι ο πατριωτισμός.
Περιήγηση στην έκθεση στις σελίδες του Face Book στη διεύθυνση https://www.facebook.com/pages/Like-Group-exhibition-at-ekfrasi-yianna-grammatopoulou/780613318678020 )
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου