ΓΕΩΡΓΙΑ ΣΑΓΡΗ Αυλές

Διαβάστε την τεκμηρίωση της Σαγρή στο τέλος της ανάρτησης

19 Ιανουαρίου – 8 Μαρτίου 2012

εγκαίνια: Πέµπτη 19 Ιανουαρίου, 7-9:30 µµ

παράσταση: 19, 20, 21 Ιανουαρίου, στις 7.30 µµ

Γιά την πρώτη της έκθεση στην γκαλερί Andreas Melas & Helena Papadopoulos, η Γεωργία Σαγρήπαρουσιάζει µία ευέλικτη σύνθεση Αυλών όπου φυτά µεγαλώνουν, πλαστικά και κεραµικά αντικείµενα εµφανίζονται, δράσεις σκιαγράφονται και αναπαράγονται από την καλλιτέχνιδα στην παράσταση που θα πραγµατοποιηθεί στην γκαλερί, γιά τρείς συνεχόµενες βραδιές. ‘Ενα διπλό όχι η ένα διπλό ναι, µία στρατηγική επανοικειοποίησης- οµοιοπαθητική, συγχρονική, ατελείωτη.

Οι Αυλές, µεταβλητά ξύλινα κουτιά µε αρωµατικά φυτά, διασκορπισµένα γλυπτά και προσαρτηµένα παγκάκια, αναφέρονται σε έναν κλειστό τόπο, σε µία σκηνή όπου ηθοποιός και θεατής υπάγονται σε ήδη σχηµατισµένες αφηγηµατικές δοµές. Ωστόσο, η Σαγρή, σε µία προσπάθεια να παρακάµψει την τραγική πτώση των κοινωνικών και πολιτικών φαντασιώσεων, προσφέρει το γεγονός του έρωτα του Γάλλου φιλόσοφου Alain Badiou - ο έρωτας ως υλικό και ως πρακτική ενσωµάτωση δηµιουργίας θαυµάτων –σαν ένα πιθανό χώρο γιά την παραγωγή αλήθειας.

Η έκθεση Αυλές περιλαµβάνει µία εγκατάσταση, παράσταση/loop, µία PowerPoint παρουσίαση, µια σειρά απο σχέδια/κολλάζ και µία συλλογή κειµένων της καλλιτέχνιδας. Επίσης, η Γεωργία Σαγρή θα διεξάγει ένα workshop πάνω στην performance art στις 22, 23 και 24 Ιανουαρίου, από τις 6-10 µµ, στον χώρο των γραφείων της γκαλερί, στον 1ο όροφο.

Παρακαλώ επικοινωνήστε µαζί µας γιά κράτηση θέσεων η γιά περισσότερες πληροφορίες και εικόνες, στο τηλέφωνο +30 210 3251 881 η στο email: gallery@melaspapadopoulos.com

Η Γεωργία Σαγρή γεννήθηκε στην Αθήνα το 1979. Ζει και εργάζεται στην Νέα Υόρκη.

Εχει προσκληθεί να συµµετάσχει στην Μπιενάλε του Whitney 2012 (σε επιµέλεια Elisabeth Sussman και Jay Sanders). Στις πρόσφατες εκθέσεις της περιλαµβάνονται: Georgia Sagri/Performance, Lars Friedrich, Βερολίνο, Antigone Model, xyz Outlet, Aθήνα, OWEN, Socrates Sculpture Garden FLOAT, Nέα Υορκη (σε επιµέλεια Cleopatra’s), Live Portfolio, Grand Openings: Return of the Blogs, MoMa, Nέα Υόρκη (σε επιµέλεια Sabine Breitwieser, Ana Janevski & Jenny Schlenzka), Μοντέλο της Αντιγόνης, Antigone Model, Real Fine Arts, Νέα Υόρκη, Mask / Species of Politics, The Luminous Interval: The D. Daskalopoulos Collection, Guggenheim Bilbao, (σε επιµέλεια Nancy Spector) MASSAGE [Paul, Rosenkranz, Sagri, Walczak], Andrew Roth Gallery, Νέα Υόρκη (σε επιµέλεια Alex Kitnick).am hp

ΓΕΩΡΓΙΑ ΣΑΓΡΗ

Αυλές

Στο κείµενο του, Τι Είναι Αγάπη; (1992), ο Αlain Badiou λέει πως η αγάπη είναι ο τόπος

διαπραγµάτευσης του παράδοξου. Πως γίνεται να µιλάµε για πράξη του µη-µετρήσιµου χωρίς αγάπη.

Πώς µπορείς να περιγράψεις τον χρόνο της αγάπης;

Η παρουσία των σωµάτων είναι το σηµείο διαχείρησης, εµπλοκής, κατανοµής αυτού του τόπου και των στοιχείων του. Η ποικιλία των οργανωτικών µορφών του µπορεί να προκύψει όταν ο τελικός στόχος πρόκειται για κάτι πέρα απο εµένα. Αυτή η παράσταση δεν είναι αναπαράσταση, τα σώµατα εδώ δεν παράγουν χώρο αλλά χρόνο. Όλα όσα εξελίσσονται σε αυτή την παράσταση είναι ο τόπος της αγάπης.

Ποιά είναι η πολιτική θέση αυτού του σώµατος που δεν έχει αρχή, δεν έχει εξουσία; Την στιγµή της παράστασης είµαστε όλοι παρόντες στη σκηνή όπου πλέον δεν διαχωρίζόµαστε σε ποµπούς και δέκτες. Δεν υπάρχει αυλαία- η σκηνή είναι παντού, είµαστε όλοι σε ταυτοχρονία.

Εµείς, η κοινωνία του θεάµατος, δηµιουργούµε τις εικόνες της ίδιας µας της αναπαράστασης. Η ζωή µας προβάλλεται σε οθόνες, οθόνες πλασµατικές, ψηφιακές, φυσικές. Κάθε χειρονοµία µας έχει ήδη προβληθεί, είναι ήδη καταγεγραµµένη. Ο ιδιωτικός µας χώρος είναι ένα κοµµάτι του δηµόσιου χώρου και τίποτα δεν είναι δηµόσιο αν δεν είναι και ιδιωτικό. Τα σώµατα µας είναι γεµάτα τρύπες που τα διαπερνούν κύµατα πληροφορίας, κείµενα και ιδεογράµµατα. Είναι λεπτά σαν φύλλα αλουµινίου όπου όλα τα όργανα, σε µια µόνιµη κρίση, µαζεύονται σαν κουβάρι, και λειτουργούν σε ασυναρτησία.

Όταν λοιπόν κάθε στιγµή της ζώης µας συναντιόµαστε για να µας αναπαραστήσουµε, πώς γίνεται να θέλουµε να µιλάµε για αναπαράσταση, να συνεχίζουµε να πιστεύουµε πως µία δράση πρόκειται για µία στιγµή αναπαράστασης-αφού ήδη όλοι έιµαστε πάνω σε µία σκηνή, αφού ήδη η ίδια µας η ζώη είναι αναπαράσταση;

Ποιά είναι τότε η στιγµή της δράσης; Τι γίνεται αν το σώµα µου µου έιναι τόσο ανοίκοιο και αν µε αναπαραστώ, πώς και µε ποιά διαδικασία µπορώ να παραστώ;

Θα µπορούσε αυτή η διαδικασία να είναι η αγάπη, ο τόπος διαπραγµάτευσης του παράδοξου.

(ΓΣ, Αθήνα, Δεκέµβριος 2011)