Λειτουργώντας δι’ έρωτος η τέχνη καθιστά ορατό το αόρατο, οικεία τα πρόσωπα του θανάτου. Γιατί ο λεγόμενος φόβος του θανάτου είναι περισσότερο φόβος για τη ζωή.
Είναι όμως ηρωισμός, ματαιοδοξία ή και τα δύο να αναφέρεται κανείς στην τέχνη σ’ αυτήν την εποχή των γενικών εκπτώσεων, του γενικευμένου πανικού και της κοινωνικής αποσάθρωσης;
M’ άλλα λόγια μπορούν να συνυπάρξουν δημιουργία και ΔNT; Ναι, υπό την προϋπόθεση να εγκαταλείψει ο καλλιτέχνης το ναρκισσιστικό του καβούκι ή την ομφαλοσκοπική νιρβάνα του και να εκτεθεί έντιμα εμπρός στη δίνη των καιρών. Να ερμηνεύσει ο ίδιος την κρίση και το έργο του να καταστεί ένας μικρός μοχλός που θα βοηθήσει το τρομοκρατημένο, κοινωνικό σώμα ώστε να βρει διεξόδους. H δημιουργία σήμερα, περισσότερο από ποτέ άλλοτε, έχει να κάνει με την ίδια την ανθρώπινη υπόσταση και την αξιοπρέπειά του συνόλου κι όχι με παιχνίδια αυτοπροβολής ή διαφήμισης. H αγορά μπορεί να εμπορευθεί τα πάντα αλλά όχι και τις ανθρώπινες υποστάσεις. Τις αγωνίες, τις ιδέες, τους τρόπους της ζωής μας.
Επισκοπώντας το 2011.......διαβάστε περισσότερα:http://manosstefanidis.blogspot.com/2011/12/2011-nt.html
http://manosstefanidis.blogspot.com/2011/12/2011-nt_30.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου