Τελικά είναι φανερό ότι κάποιοι έκαναν το ταξίδι στην Αιανή και το έκαναν με έναν τρόπο που απασχόλησε τη φαντασία τους. Ένα ταξίδι που έκανα κι εγώ, βολεμένος στο παλιό φερέτριο αυτοκίνητό μου και όπως είχα προβλέψει, θα με οδηγούσε μέσα από τα ωραιότερα τοπία της Δυτικής Μακεδονίας, κοντά στη Βορειοανατολική πλευρά, στο χωριό Αιανή. Πρέπει να τονίσω ότι η ιδέα της παρουσίας μου στην Αιανή συγκαταλέχθηκε ευγενέστατα από την ιστορικό τέχνης Ζωή Γοδόση όσο εγώ ήμουν μουδιασμένος ακόμα από τη σύμπραξή μου στο νεοσύστατο 3ικαστικό 3ργαστήριο.Τελικά ταξίδεψα με αφορμή την εμπειρία να συναντά κανείς το σύγχρονο και το παρελθόν στο άχρονο ενός εικαστικού έργου.
Έφτασα, το βλέμμα μου αέρινο περιπλανήθηκε πάνω από τα σταχοχώραφα. Ανέμιζαν χρυσελεφάντινα, μια λευκή στιλπνότητα με χρυσάφι, πολύ χρυσάφι. Δεν τα περπάτησα, δεν αντέχω να σπάω αυτούς τους ψηλόλιγνους μίσχους. Αυτό το ανέπαφο άγγιγμα ταίριαζε καλύτερα στην ιδιοσυγκρασία μου, γιατί το χρυσαφί χρώμα συλλέγεται μόνο από μακριά. Στο εύρος των σταχοχώραφων αντανακλούσε ο άγριος ήλιος, ένας μουρντάρης του καλοκαιριού.Οι μύγες ρουφούσαν χυμούς από τα πανύψηλα γαϊδουράγκαθα στα όρια των χωραφιών. Το βλέμμα τότε συναντούσε τις φωνές, τις άτακτες φωνές τρελαμένων πιτσιρικάδων του χωριού. Τρέχαν γύρω από τα γλυπτά του προαύλιου χώρου του Αρχαιολογικού μουσείου, παίζανε και βοηθούσανε με όποιον βόλευαν. Ο Γρηγόρης Τσαναμπέτης είναι κάτοικος στο χωριό. Έστησε ένα ψηφιδωτό με παιδιά κι έτσι τα δημιουργικά χαμόγελα των συγχωριανών του έπεφταν στα χέρια μας.Τι φιλόξενη καλοσύνη!
Όταν μπλεχτείς με μια εικαστική τέχνη παγιδεύεσαι στη δημιουργία. Είναι τόσο σπουδαίο να βλέπεις τα παρεπόμενα έργα σ΄αυτόν τον τόπο, που θεωρείς ότι τα καινούργια, όμορφα ή άσχημα, καλά ή κακά, ενδιαφέροντα ή όχι, δικαιολογούν την εικαστική τέχνη σαν εκείνη την Αιγύπτια μάνα που γέννησε παιδιά που ήταν τα ίδια γκαστρωμένα.
Εναποθέτωντας κείμενο από το e-mail-γράμμα του Θωμά Μακιναντζή.
Χάρης Κοντοσφύρης
Ομόνοια 22/07/2001
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου