Σωβρακολογώντας…

Η Αθήνα είναι επιβαρυμένη αλλά γιορτινά αγανακτισμένη. Έφτανε να βγεις από το διαμέρισμά σου, να κατέβεις στο δρόμο για να παλαβώσεις. Όλα είναι μέσα σε μια υπόσχεση, ιδιαίτερα τη νύχτα που γυρνώντας ψόφιος από την κούραση ήλπιζα ακόμα πως κάτι θα συνέβαινε, θα γλεντούσαν μέχρι θανάτου κάποιοι μετανάστες, δέκα παλιοί θα πιαναν κουβέντα για τα δεινά του εμφυλίου ή θα γινόταν τελικά αυτή η επανάσταση που όλοι υπόσχονταν στην πλατεία Συντάγματος ή ακόμα και ότι θα απέπλεαν τα πλοία για τη Γάζα, για την ελεύθερη «γαζωμένη» Γάζα…
Αυτές οι αμφισημίες των στιγμών στη μεγάλη πόλη γεννούν αγωνιώδη ερωτήματα που παλεύουν την αρνητικότητα να την προτείνουν ως εμπειρία ή ως σημάδι ζωής, πολύ ταπεινά, εύκολα, όπως γλιστρά ένα παιδί στη γέννα. Από το ερώτημα προκύπτει η απάντηση που συνήθως είναι υποδεέστερη αλλά είναι εξίσου ένα σημείο ζωής, μια φοβισμένη υπόσχεση, παρόλα αυτά υπαρκτή: ο καπιταλισμός ενάντια στο άπειρο των αισθήσεων - η προπαγάνδα των εμπορευμάτων. Πολλοί καλλιτέχνες δεν δημιουργούν έργα τέχνης αλλά εγκαταστάσεις. Τι τους κάνει να μην θέλουν να παράγουν ένα έντονο και σαφές αντικείμενο; Τι τους κάνει να μη βάζουν τη μεταφυσική κι αισθητική ενέργεια μέσα σε ένα πλαίσιο ή ένα κομμάτι ξύλου, έναν καμβά ή ένα μάρμαρο;
Οι ΕΝ ΦΛΩ προέβησαν σε μια εγκατάσταση, μια μπουγάδα εσωρούχων. Σε μια εγκατάσταση το σώμα ολόκληρο είναι αυτό που καλείται να μετάσχει μέσω των αισθήσεων,μέσω της όρασης, ακόμα και της ακοής, της αφής κι ενίοτε της όσφρησης. Δηλαδή οι καλλιτέχνες σου ζητούν να ατενίσεις μπροστά σου, γύρω σου,μέσα σου και να προσπαθήσεις να δεις όντα, γιατί με αυτά μυρίζεσαι, γεύεσαι, κοιτάζεσαι, ακούγεσαι, ακουμπιέσαι! Μόλις γίνει αυτό συνειδητοποιείς ότι ένας από τους απώτατους στόχους της τέχνης είναι ίσως αυτό που θα αποκαλούσαμε ενσάρκωση μιας ιδέας. Στην τέχνη μέσω των αφαιρέσεων των μορφών, των χρωμάτων, των όγκων και των αισθημάτων δημιουργείται μια πραγματική εμπειρία.
Η εγκατάσταση στο parapera καθώς και η διάδραση «παραχάραξης» εικαστικών χαρτονομισμάτων στην πλατεία Συντάγματος, προσβλέπει στην ενσάρκωση και την αφήγηση μιας αξίας που δηλώνεται δηλαδή του χρήματος. Μια μπουγάδα εσώρουχα «δαντελωμένης» χαρακτικής εικαστικών χαρτονομισμάτων φαντάζει ως τσαρλατανισμός, ως θέαμα και εμπόρευμα αποστροφής: λερωμένα βρακιά από φόβο, από αγανάκτηση, από ανθρώπους…
Δεν επιτρέπεται στο Θεατή να είναι θεατής. Η επίταξη γίνεται για να είμαστε όλοι δημιουργικοί και να κρατάμε τα βρακιά μας καθαρά…

Ομόνοια, 04/07/2011
Χάρης Κοντοσφύρης