Οι πρώτοι τρεις μήνες στη Φλώρινα ήταν πυρετικοί. Όχι όμως και τρομακτικοί. Φαίνεται πως αυτό σχετίζεται με την προσωπικότητά μου και αυτών που συνάντησα. Απόχτησα μια νέα προσωπικότητα ή ξεφορτώθηκα την παλιά; Βρήκα σπίτι, ένα διαμέρισμα στο ποτάμι. Το νέο διαμέρισμα έχει ένα μόνο δωμάτιο σε μέγεθος της κρεβατίνας της γιαγιάς Μυρσίνης. Αντίθετα από τα προηγούμενα σπίτια μου, αυτό εδώ δεν έχει προσωπικότητα. Είναι μια στενωπός αγέλαστη, αποστειρωμένη και άβαφτη. Όταν μπαίνω δεν βγάζω τα παπούτσια, πιστεύω ότι σε λίγο θα φύγω. Δεν καταφέρνω να αφεθώ στην αίσθηση του χώρου.
Κατεβαίνω στην πόλη. Δεν αποφεύγω τα στέκια των φοιτητών αλλά όποτε βρεθώ σε κάποιο από αυτά τους βλέπω να μπαίνουν ένας-ένας και να κουρνιάζουν στα τραπέζια με ησυχία. Τις περισσότερες φορές δεν κρατώ το κεφάλι σκυμμένο. Συλλογίζομαι ορθοκέφαλα. Αφού το σπίτι δεν με χωρά θα μετακομίζω συνέχεια. Την λύση την έδωσε η Ρένα και η Βαρβάρα με το Movie Hostel που μου αντηχεί εξίσου όμορφα ως Move hostel. Μια ζωή αφιερωμένη στο κινηματογραφικό έγκλημα, στα ουρλιαχτά, στα φώτα που αναβοσβήνουν, την φρίκη της νύχτας, στα περιγράμματα του ανθρώπινου χιούμορ. Αυτή η μετακινούμενη φιλοξενία του Movie Hostel φορτοεκφορτώνει την μοναχικότητα. Στις δύο πρώτες δοκιμαστικές προβολές έφυγαν όλοι πεζοί ως χρήστες της πόλης, ως ηθοποιοί του δρόμου και όλοι κουβέντιαζαν: «Μην τα βάζετε μαζί μας. Εμείς απλώς γκρεμίζουμε ή εμείς απλώς ανάβουμε φωτιές ή εμείς απλώς ανοίγουμε τρύπες τους τοίχους ή εμείς απλώς σκορπίζουμε όμορφα αχρησιμοποίητα σκουπίδια». Ναι φτάνουμε με όλους τους τρόπους εκεί που τερματίζουμε στο ανθρώπινο σώμα. Εκεί κατοικώ.
Χάρης Κοντοσφύρης
Ελευθέρου Ανθρώπου στο Σαντορινιό στην Άνω Γλυφάδα, 10/02/2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου