“Ο τρελλός, ο ερωτευμένος κι ο ποιητής είναι ο καθένας τους συμπυκνωμένη φαντασία”...Oνειρο καλοκαιρινής νύχτας. Πράξη Πέμπτη Σκηνή Πρώτη.
Μία θεατρική παράσταση με ακροβάτες ηθοποιούς σε κείμενο του Δάντη, ήταν η καλύτερη παράσταση στις «κακές παρέες» στο Ίδρυμα Κακογιάννη.
Μία παράσταση φαντασίας πάνω στη γραμμή διαφυγής προς το θάνατο και η χορογραφία ο φερέτριος εγκλεισμός της. Μια θάλασσα ανοιχτή στο άπειρο των ακροβασιών και συνάμα απόλυτα παγωμένη κίνηση. Φωτογραφία της ύπαρξης η στιγμή που αναρηχάται στον ουρανό ή κατεβαίνει μισό μέτρο κάτω από τη γη. Έτσι όταν η κίνηση ενός ανθρώπινου σώματος σταματά στην εμεπειρία του θανάτου, παγώνει σε εκείνο το σημείο όπου ξεκίνησε η ενότητα και ο χωρισμός του ανθρώπου από τον κόσμο τούτο. Το σημείο αυτό είναι η άπειρη οδύνη που εγκαλεί την ιστορία του, τις αναμνήσεις χωρίς τα όρια του σπαραγμού. Ο θανατωμένος είναι εκτος χρόνου. Ο Μπένγιαμιν έγραφε «Το μοντέρνο θέατρο δεν έχει τίποτα να δείξει που να μοιάζει από μακριά με την τραγωδία των Ελλήνων». Όμως αυτή η παράσταση μοιάζει με την ηχώ, την χορεύουσα ηχώ μιας κάποιας αρχαίας τραγωδίας. Το έργο επιτελέσθηκε ως χορευτικό δοκίμιο αποσπασματικών σπαραγμάτων του ιδίου του θανάτου μας. Το πιο ωραίο θα ήταν να πεθαίναμε όλοι μαζί,αφού ζήσαμε όλοι μαζί. Η κοινότητα είναι το αίτημα της εξαίρετης ομαδικής εργασίας «κι όμως κινείται» για τον παράδεισο της στημένης οδύνης,της ανυπέρβλητης αντίστασης να πεθαίνεις αλληλένδετα με όποιους τύχεις στη χαρά. Στον καιρό που που σπέρνουμε ζωή, στον καιρό που θερίζουν ζωές, ο θάνατος με ένα μάτι παραπάνω και ένα στώμα φιλοσοφικότερο ας μας αφήσει στην αιφνίδια αναστροφή της πορείας μας προς τον Παράδεισο Θάνατο…
Χάρης Κοντοσφύρης
Κοντά στο ποτάμι
Φλώρινα 25/02/2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου