«Η υστεροφημία είναι μια πλευρά του θεατή», έλεγε ο Marcel Duchamp.[i]Ήμασταν θεατές στις διαδρομές της δουλειάς της Δήμητρας Σιατερλή στην μεγάλη αίθουσα θεωρητικών. Υπάρχει μια ακαθόριστη στιγμή στην αφήγηση ζωής κάποιου όπου ο κύκλος κλείνει και ξανανοίγει σχεδόν αμέσως. Αυτό γινόταν συνέχεια στην παρουσίαση της Δήμητρας. Μου το είχε μάθει ο Βαγγέλης Μπραγιάντσης, πρόκειται, για ένα μικρό δυσαναπλήρωτο κενό που λείπει σε κάθε διαδρομή που επιχειρείς, είτε με αυτοκίνητο είτε περπατώντας είτε ακόμα και με τη γλώσσα. Το κενό είναι αδιάβατο για όποιον καταλάβει αυτήν την επανάληψη των κύκλων όπου γίνεται μια ιδιαίτερη στιγμή όταν δεν ξέρεις ακριβώς ποιος είσαι, που είσαι και γιατί είσαι εκεί. Η εργασία της Δήμητρας θα μπορούσε να είναι η διάσχιση ενός εύθραυστουκατωφλίου. Ψάχνει έντονα να διατυπώσει μορφές από το μετερίζι των πολιτισμών. Καταλήγει να είναι ένα έντονα λελογισμένο κατασκεύασμα πάνω στο ρυθμό της ζωής με αφορμή αρχέτυπα μετεριζικής πολιτισμικής ζωής. Όλη της η δουλειά είναι ένας επίμονος διακανονισμός με το κενό που ακολουθεί η οριοθέτηση μιας φόρμας κάνοντας λίγο ασαφές το δίλημμα των επαναλήψεων του δυσαναπλήρωτου κενού των κύκλων. Αυτό το κενό περιγράφεται ως κάτι που σου διαφεύγει σε μια διαδρομή και επιστρέφεις ξανά κάνοντας ένα είδος κύκλου για να το διαπιστώσεις και η συνεχής αυτή επανάληψη σε οδηγεί στη συνείδηση ενός δημιουργικού υπαρξιακού κενού. Εκτιμώ ιδιαίτερα τους ανθρώπους που μπαίνουν σε αυτή τη συνείδηση και καταλήγουν σε φαινόμενα γαλήνης που νικάει πάντα την ανησυχία.
Χάρης Κοντοσφύρης
Ομόνοια, 12/02/2011
[i] Duchamp Marcel, Ο μηχανικός του χαμένου χρόνου, Άγρα, Αθήνα 2008.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου