Πηνελόπη Γαίτη: « Σάρκα από τζιν σε ένα σεντόνι»

  

Σαν μια λευκή οθόνη, σαν μια ζεστή αγκαλιά. Περιμένοντας το σώμα. Μαζί του σε σύμπράξη κάθε νύχτα, για μέρες, για χρόνια, για μια ζωή. Μέχρι την τελευταία στιγμή. Μια επιφάνεια: νωθρή, βουβή, παράξενη που εκπέμπει όνειρα. Ένας χρωματιστός παράδεισος: χαμόγελα και αναστεναγμοί. Με την αίσθηση της γυμνότητας, της απαγόρευσης, της αλήθειας, της επιτήδευσης, του φθαρτού, της αιώνιας αυταπάτης, της δροσιάς των αισθήσεων. Μια επιφάνεια γαλήνης, πόνου, ερωτικής δίψας και σπασμένων ονείρων που δέχεται το ανθρώπινο σώμα που μιλά με τον δικό του τρόπο.

    Όπως λέει ο Τάσος Λειβαδίτης: « Στα παλαιικά κρεβάτια/ Με τα πόμολα στις τέσσερις άκρες/ Πλάγιασαν κι ονειρεύτηκαν/ Πολλοί περαστικοί αυτού του κόσμου/ Κι ύστερα αποκοιμήθηκαν/ Γλυκείς κι απληροφόρητοι/ Σαν τους νεκρούς στα παλιά κοιμητήρια.

    Αναζητώντας την ταυτότητα, τις μοιραίες συμπτώσεις, τον χαμένο χρόνο, την έκφραση των ματιών αγαπημένων προσώπων που έφυγαν κι ακόμη την αναπαράσταση που τρέφει τις ψευδαισθήσεις και εξάρει την αυτοαναφορικότητα. Ένα χάρτινο πρόσωπο με βαθύ βλέμμα που δίδει τις αφορμές ακουμπά σε ένα μαξιλάρι. Μια ταυτότητα χάρτινη, το κοίταγμα της μοναδικής στιγμής στο άπειρο ξαπλώνει σε ένα μαξιλάρι νωχελικά και κλείνει μέσα του στιγμές μοναδικά προσωπικές που έχει γλυκάνει η απόσταση του χρόνου…

   Κι ύστερα ο κορμός, η αλλοτινή σάρκα που δεν υπάρχει πια. Συρρικνώθηκε, μετατράπηκε σε ένα  ύφασμα, σε μια σχέση χρωματικών αποτυπώσεων και παράξενων τοπίων. Να ΄ναι άραγε αληθινά ή να είναι κι αυτά ένα όνειρο; Ποιος νοιάζεται, ποιος μπορεί να ξέρει αν η κάθε γραμμή, ο κάθε λεκές χρώματος θα μπορούσαν να είναι σπασμένα κομμάτια του εγώ σε αναζήτηση της κοσμικής ενότητας; Πόσες σιωπές, παύσεις, στριγγλιές να κρύβονται πίσω από ένα χρώμα;

   Πάνω στο κρεβάτι ένα τζιν παντελόνι: απομεινάρι, θραύσμα ενός σώματος, τσαλακωμένο έχει ακόμη τη φόρμα του απωλεσθέντος σώματος-δοχείου που δεν το συμπληρώνει πια. Το τζιν ύφασμα: μια ιστορία κι αυτό. Πόσα νεανικά σώματα δεν κάλυψε κλείνοντας μέσα του μουσικές, νεανικά όνειρα,ταξίδια, ροκ συναυλίες, χαμένους νεανικούς ήρωες, τη θλιμμένη ματιά του Τζέιμς Ντην, το Μάη του ’68 κι ακόμη πιο παλιά τον ανέμελο καουμπόι της αμερικανικής δύσης ή τον αγρότη των χρόνων της ποτοαπαγόρευσης…

    Ένα κρανίο ζώου-ένα memento mori φθαρτότητας σε κοινή θέα. Κάποτε έσφυζε από ζωή. Ήταν τότε που το περιέβαλλε η σάρκα και οι νευρώνες του γέμιζαν αίμα κι οξυγόνο. Ήταν τότε που ανάσαινε κι ένιωθε γύρω του να κυλά η ζωή κι είχε τις επιθυμίες του ζώου που σε αρκετά σημεία τους συγκλίνουν με τις ανθρώπινες επιθυμίες. Ο δεδομένος χρόνος ζωής του πέρασε κι έμεινε το κουφάρι του να θυμίζει την ύπαρξή του.

    Μια παρουσία-απουσία αντικειμένων, εικόνων και γραμμών που συνυπάρχουν σε αδιάσπαστη ενότητα, μια σουρεαλιστική διατύπωση που δημιουργεί συνδέσεις με το ασυνείδητο ανακαλώντας μια φράση του Lautreamont: «Τόσο όμορφο, όπως το συναπάντημα μιας ομπρέλας με μια ραπτομηχανή επάνω σε ένα χειρουργικό τραπέζι».

 Μegart Gallery, Aθήνα, 5-16 Δεκ, 2018