Χρήστος Μονοκρούσος πτυχιακή εργασία Ιούνιος 2018 ΤΙ ΚΙ ΑΝ ΕΣΥ ΕΙΣΑΙ Ο ΘΕΟΣ ;

  Τι κι αν εσύ είσαι ο Θεός ; Και όλα αυτά είναι ένα δημιούργημά σου. Κάτι που έφτιαξες για να ζήσεις μία ανθρώπινη ζωή. Ανάμεσα σε άλλους ανθρώπους. Άλλα πλάσματα.

Ζεις μία ζωή μέσα από τα μάτια σου. Είσαι το κέντρο του σύμπαντος. Είσαι ο πρωταγωνιστής και παράλληλα ο δημιουργός. Μιας υπόθεσης που εσύ έφτιαξες. Του περιβάλλοντος, των λειτουργιών και των κανόνων.  Αλλά γιατί το έκανες όλο αυτό;  Μήπως ένιωθες μοναξιά; Σε ένα άπειρο σύμπαν με καμία οντότητα να σε αντιλαμβάνεται ως έχεις. Χωρίς πλάσματα, πλανήτες, κανόνες. Χωρίς τίποτα. Ένα άπειρο σκοτάδι και στη μέση εσύ. Σαν να είσαι παγιδευμένος στο ίδιο σου το μυαλό. Ίσως λοιπόν η μοναξιά να ήταν αυτό που σε οδήγησε εδώ πέρα. Η μοναξιά που δεν σου έδωσε την ευκαιρία να νιώσεις, τίποτα άλλο πέρα από αυτήν. Έχοντας μία μόνιμη ψυχολογική συνθήκη που θεωρούσες δεδομένη. 
 

Μέχρι που μία μέρα κάπου στο άπειρο, εκεί που καθόσουν σιωπηλά στο κενό και χάζευες τις σκέψεις σου να περνάνε από μπροστά σου, μία από αυτές διαπέρασε από μέσα σου.. και σε ταρακούνησε.  Εκεί που ήσουν στην απόλυτη και άπειρη ηρεμία, κάτι σε διέκοψε. Είχες ενοχληθεί. Με ποιο δικαίωμα αυτή η σκέψη να καταστρέψει την απόλυτη ηρεμία σου;  Ταραγμένος προσπαθούσες να αποφύγεις τον πανικό αλλά όσο περισσότερο κουνιόσουν  τόσες περισσότερες σκέψεις σε διαπερνούσαν και σε ταρακουνούσαν. Η ισορροπία πλέον είχε χαθεί.. και αυτό.. σε είχε τρομοκρατήσει.


Ένιωθες φόβο. Ο φόβος άρχισε να μολύνει τις σκέψεις σου και να εξαπλώνεται σε αυτές σαν παράσιτο. Όσο περισσότερο φοβόσουν, τόση περισσότερη δύναμη έπαιρναν οι σκέψεις σου. Και δεν υπήρχε κανένα μέρος να τρέξεις ή να κρυφτείς, γιατί ο κόσμος σου ήταν και το μυαλό σου.. και το μυαλό σου τώρα.. πλημμύριζε από φόβο.

Είχες κολλήσει.. σε έναν φαύλο κύκλο.




Ο καιρός πέρασε μα στο άπειρο φάνηκε σα μία στιγμή. Άνοιξες τα μάτια και προσπάθησες να συνηδειτοποιήσεις αυτό που είχε συμβεί. Πως μία σκέψη μπόρεσε να προκαλέσει όλο αυτό; Πόση δύναμη να αλλάξει τα πάντα έχει τελικά κάθε μία από αυτές τις σκέψεις, που μέχρι τότε απλά χάζευες;  Όσο επώδυνο κι αν ήταν αυτό που είχες βιώσει, μέσα σου ένιωθες μία γοητεία. Επιτέλους είχες νιώσει κάτι άλλο πέρα από τη μοναξιά.. κι όσο αρνητικό μπορεί να ήταν όλο αυτό, παρέμενε κάτι νέο.  Σηκώθηκες κι αποφάσησες να πας πάλι σε εκείνο το μέρος του κενού που συνήθιζες να χαζεύεις τις σκέψεις σου. Αυτή τη φορά όμως, δεν θα καθόσουν άπραγος μπροστά στο κενό. Τώρα που γνώριζες πόση δύναμη έχουν οι σκέψεις σου να αλλάξουν τα πάντα, πως υπάρχουν κι άλλα συναισθήματα πέρα από τη μοναξιά, ήσουν πρόθυμος να τα ξεκλειδώσεις όλα.  Ζώντας μέσα στο μυαλό σου, στον κόσμο των ιδεών, όπου η ιδέα είναι αυτόματα η ύλη, είχες την άπειρη ικανότητα να δημιουργήσεις. Να συλλέξεις αυτές τις ιδέες και να τις δομήσεις. Να γεμίσεις το κενό με ζωή.

 Είχες συσσωρεύσει σε μία μικρή σφαίρα, έναν ολόκληρο κόσμο. Φτιαγμένο, από τις ίδιες σου τις ιδέες.  Παρελθόν, παρόν και μέλλον ήταν όλα σχεδιασμένα έτσι για τη μέρα που θα γεννηθείς εσύ. 

Ότι έχει εξελιχθεί στον κόσμο που ζούμε, δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας μεγάλος συγχρονισμός. Για την στιγμή σου. Την στιγμή που θα ξεχνούσες την αληθινή ύπαρξή σου και θα ζούσες μία ανθρώπινη ζωή. Λίγα χρόνια ανάμεσα στο άπειρο, που θα είσαι ικανός επιτέλους να νιώσεις. 


Ποτέ δεν ξέρεις λοιπόν, ίσως κάποια μέρα που θα κλείσεις τα μάτια, να ξυπνήσεις πάλι σε εκείνο το άπειρο κενό. Κοιτώντας μέσα από τη μικρή σφαίρα που κάποτε έζησες.. που κάποτε ένιωσες.