Πέντε Πολύτιμα Πετράδια
Η χρονιά, το 2013, αρχίζει με τον Θάνο Σταθόπουλο και το Αυτόματο (εκδ. Γαβριηλίδης). Μεταλλικός μινιμαλισμός που συνταιριάζει την ελληνική παράδοση του Ε.Χ. Γονατά και του Γιώργου Ιωάννου με τις διαστημικές πρόζες της Laurie Anderson. Κάθε κίνηση του Σταθόπουλου στη σκακιέρα της ελληνικής λογοτεχνίας είναι μια ανατροπή, αθόρυβη τάχατες, που μας αναγκάζει να σκεφτούμε ξανά τα όρια, τους τρόπους, τις τροπές της γλώσσας μας. Θα μπορούσε να είναι ο καλύτερος φίλος του Marcel Duchamp. Το Αυτόματο είναι το απόλυτο ποιητικό καλειδοσκόπιο της μεταπολιτευτικής Ελλάδας.
Υποδεχόμαστε την Anne Carson, την Tilda Swinton της στοχαστικής και στοχαζόμενης ποιήσεως και τη δίγλωσση έκδοση του βιβλίου short talks/λίγα λόγια (εκδ. Πατάκης). Ο Χάρης Βλαβιανός υπογράφει την εισαγωγή και τη μετάφραση. Αξιοσημείωτο και αξιέπαινο ότι πρώτη φορά δεξιωνόμαστε τούτη την υψηλής ακριβείας λογοτεχνία στη χώρα μας. Μέγιστη αρετή της Carson η πύκνωση του λόγου σε συνδυασμό με τη φιλοσοφική ακρίβεια που ερωτοτροπεί με τον Ludwig Wittgenstein.
Ο Λευτέρης Καλοσπύρος με εντυπωσίασε με το μυθιστόρημα Η μοναδική οικογένεια (εκδ. Πόλις) και με έβαλε στον ωραίο και γόνιμο μπελά να καταβυθιστώ ή/και να σερφάρω στα ορυχεία και στα φουσκωμένα κύματα μιας γενιάς που μεγαλουργεί σεμνά πίσω από την πλάτη μας. Και ο μεταμοντερνισμός έχει ψυχή. Και άφθονο χιούμορ.
Ο Anthony Marra είναι η αποκάλυψη της χρονιάς. Ο Αστερισμός Ζωτικών Φαινομένων (εκδ. Ίκαρος) θαυμάσια και θαυμαστά μεταφρασμένος από τον μαιτρ Αχιλλέα Κυριακίδη, δείχνει ότι οι Αμερικανοί δεν εγκαταλείπουν ποτέ το φιλόδοξο μυθιστόρημα, την τέχνη του να σπάνε τον κόσμο σε κομμάτια και να τον ανασυναρμολογούν φανερώνοντας τις σκοτεινές πλευρές του.
Η χρονιά τελειώνει με το ογκώδες πόνημα του Paul Ricοeur, Η Μνήμη, η Ιστορία, η Λήθη (μτφρ. Ξενοφών Κομνηνός, εκδ. Ίνδικτος), όπου ο σπουδαίος αυτός στοχαστής επιχειρεί να διαυγάσει τα σκοτεινά μονοπάτια ανάμεσα στη μνήμη και στη λήθη, στη σχάρα και στον κάναβο και στο λαβύρινθο που είναι η εμπλοκή μας με τον χρόνο, με όσα αφήνουμε, εκόντες άκοντες πίσω μας, και όσα, πάλι εκόντες άκοντες, δεν μπορούμε παρά να κουβαλάμε πάντα μαζί μας όπου κι αν πάμε, όσο μακριά κι αν προχωρήσουμε στον χώρο ή/και στον χώρο. «Αυτό που στην ιστορική εμπειρία φαντάζει παράδοξο», γράφει ο Ricceur, «ήτοι υπερβολική μνήμη εδώ, ανεπαρκής μνήμη εκεί, επιδέχεται μεθερμήνευση υπό τις κατηγορίες της αντίστασης, του καταναγκασμού επανάληψης, και τελικά βρίσκεται να υποβάλλεται στην βάσανο της δύσκολης εργασίας της ανάμνησης. Η υπερβολή μνήμης θυμίζει συγκεκριμένα τον καταναγκασμό επανάληψης, για τον οποίο ο Freud μας λέγει ότι οδηγεί στην υποκατάσταση από τον εκδραματισμό της αληθινής ενθύμησης μέσω της οποίας το παρόν θα συμφιλιωνόταν με το παρελθόν: πόσες βιαιότητες στον κόσμο δεν επέχουν θέση acting out ‘αντί’ της ενθύμησης!»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου