O Διαγωνισμός ετικέτας για «συλλεκτικά» κρασιά στο Αμύνταιο

Προανακοινώνουμε ότι το Μάϊο θα γίνει διαγωνισμός για την δημιουργία ετικέτας κρασιού σε συνεργασία του τμήματός μας με την Εταιρία Οικοτουρισμού Αμυνταίου. Νέοι καλλιτέχνες από το Τμήμα Εικαστικών & Εφαρμοσμένων Τεχνών του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας, θα μπορέσουν να συμμετέχουν με έργο τους που θα εκτεθεί στον Συνεταιριστικό Οινοποιείο Αμυνταίου και θα δημοπρατηθεί από ενδιαφερόμενους οινοπαραγωγούς. Σε μια δεύτερη φάση θα βραβευτούν τα τρία καλύτερα έργα από επιτροπή. Έτσι θα πετύχουμε ένα σωστότερο ζύγισμα ανάμεσα στην αισθητική και την οικονομική αξία των έργων. Θα ακολουθήσει ανακοίνωση με τους όρους συμμετοχής. Στη φωτογραφία διακρίνεται ο χώρος που θα εκτεθούν τα έργα.

Χάρης Κοντοσφύρης

Φλώρινα 25/02/2011

Δηλώσεις μαθημάτων εαρινού εξαμήνου 2011

Οι δηλώσεις μαθημάτων εξελίχθησαν ομαλά παρά τις δυσκολίες του πανεπιστημίου. Εκφράζονται θερμές ευχαριστίες στο προεδρείο του φοιτητικού συλλόγου για την υποδειγματική οριζόντια οργάνωση της εθελοντικής γραμματειακής υποστήριξης για την ενημέρωση των συμφοιτητών τους. Την προσπάθεια συντόνιζε η φοιτήτρια Μάγδα Καφετζοπούλου.

Χάρης Κοντοσφύρης

Φλώρινα 26/02/2011

Πέθανε ο Νίκος Αλεξίου

Επέρχονται οι ευωδίες

μαζί με τα δεινά

στους ίδιους τόπους…

Στη μοναξιά των δέντρων

όλα είναι χθες

ξεκαρπισμένα χώματα της δίψας

ίδιες ρίζες˙ το πεπρωμένο της παλάμης

ο χρόνος κι οι φωνές

οι εκλιπόντες με τα θλιμμένα πρόσωπα

οι άνεμοι

κι η έξοδος απ’ το φως…

Mάγδα Χριστοπούλου 2007

Η διάλεξη της Αγγελικής Αυγητίδου

Η Αγγελική και οι 3 τελευταίες της περφόρμανς

H Αγγελική Αυγητίδου παρουσίασε τις τρεις τελευταίες της περφόρμανς στην ημερίδα του Κέντρου Σύγχρονης Τέχνης, με θέμα «Τόποι θηλυκότητας», με απόλυτη άνεση και εξοικίωση με το κοινό της. Η αυτοβιογραφική της προσέγγιση πάνω στους αδιόρθωτους ναρκισσισμούς, τη μυστική δύναμη του θανάτου, τα οικογενειακά ριζώματα μεταβιβάζονται από το ψυχαναλυτικό πλαίσιο της ζωής μιας γυναίκας σε ένα καλλιτεχνικό πλαίσιο αναπαράστασής τους, τις τρεις περφόρμανς. Αυτός ο διχασμός της συναισθηματικής αναπαράστασης έχει τρομερό ενδιαφέρον γιατί η ψυχική δραστηριότητα που απαιτεί η περφόρμανς φέρνει σε επαφή ένα ασυνείδητο αντικείμενο με τα καινούργια ίχνη της αναπαράστασης που επιχειρεί η Αγγελική.

Προσωπικά με εντυπωσίασε η περφόρμανς στην Κύπρο που σχολίαζε τα οικογενειακά ριζώματα με φωτογραφίες που εγκαταλείπονται σε μια πορεία της Αγγελικής με τη μηχανιστική προσευχή των αριθμών, το καροτσάκι της λαϊκής ως εθελούσιος μικροαστισμός και τέλος η ελαχιστοποίηση της καταγραφής θεατών.

Σημειώνω για άλλη μια φορά για τις περφόρμανς γενικά: Οι θεατές που παρακολουθούν μια περφόρμανς λειτουργούν ως κορνίζα του έργου που εξελίσεται μπροστά τους.

Η καταγραφή της περφόρμανς σε video απομαγεύει την ασκητική της άσκηση.

Χάρης Κοντοσφύρης

Φλώρινα 25/02/2011

IL PARRAISO

“Ο τρελλός, ο ερωτευμένος κι ο ποιητής είναι ο καθένας τους συμπυκνωμένη φαντασία”...Oνειρο καλοκαιρινής νύχτας. Πράξη Πέμπτη Σκηνή Πρώτη.

Μία θεατρική παράσταση με ακροβάτες ηθοποιούς σε κείμενο του Δάντη, ήταν η καλύτερη παράσταση στις «κακές παρέες» στο Ίδρυμα Κακογιάννη.

Μία παράσταση φαντασίας πάνω στη γραμμή διαφυγής προς το θάνατο και η χορογραφία ο φερέτριος εγκλεισμός της. Μια θάλασσα ανοιχτή στο άπειρο των ακροβασιών και συνάμα απόλυτα παγωμένη κίνηση. Φωτογραφία της ύπαρξης η στιγμή που αναρηχάται στον ουρανό ή κατεβαίνει μισό μέτρο κάτω από τη γη. Έτσι όταν η κίνηση ενός ανθρώπινου σώματος σταματά στην εμεπειρία του θανάτου, παγώνει σε εκείνο το σημείο όπου ξεκίνησε η ενότητα και ο χωρισμός του ανθρώπου από τον κόσμο τούτο. Το σημείο αυτό είναι η άπειρη οδύνη που εγκαλεί την ιστορία του, τις αναμνήσεις χωρίς τα όρια του σπαραγμού. Ο θανατωμένος είναι εκτος χρόνου. Ο Μπένγιαμιν έγραφε «Το μοντέρνο θέατρο δεν έχει τίποτα να δείξει που να μοιάζει από μακριά με την τραγωδία των Ελλήνων». Όμως αυτή η παράσταση μοιάζει με την ηχώ, την χορεύουσα ηχώ μιας κάποιας αρχαίας τραγωδίας. Το έργο επιτελέσθηκε ως χορευτικό δοκίμιο αποσπασματικών σπαραγμάτων του ιδίου του θανάτου μας. Το πιο ωραίο θα ήταν να πεθαίναμε όλοι μαζί,αφού ζήσαμε όλοι μαζί. Η κοινότητα είναι το αίτημα της εξαίρετης ομαδικής εργασίας «κι όμως κινείται» για τον παράδεισο της στημένης οδύνης,της ανυπέρβλητης αντίστασης να πεθαίνεις αλληλένδετα με όποιους τύχεις στη χαρά. Στον καιρό που που σπέρνουμε ζωή, στον καιρό που θερίζουν ζωές, ο θάνατος με ένα μάτι παραπάνω και ένα στώμα φιλοσοφικότερο ας μας αφήσει στην αιφνίδια αναστροφή της πορείας μας προς τον Παράδεισο Θάνατο…

Χάρης Κοντοσφύρης

Κοντά στο ποτάμι

Φλώρινα 25/02/2011

Tο νέο hall αφορισμών του 3ου 3ργαστηρίου ζωγραφικής

Είναι ευκολότερο να κάνεις κάτι παρά να μιλάς γι' αυτό.

Ο Νικόλας Αντωνίου ζωγράφισε για μας το πορτραίτο του Στερίκα Κούλη, του ζωγράφου που συμπαραστάθηκε «ζωγραφικά» στην πόλη της Φλώρινας. Υπήρξε αφοσιωμένος δορυφόρος της. Το 3^ο 3ργαστήριο ζωγραφικής τον επέλεξε ως σύμβολό του για να κανει ότι έκανε κι αυτός: Να θερίζει βλέμματα, να κουρδίζει τους δρόμους της πόλης εικαστικά, ενάντια στην κοινοτυπία του κακού να παίζουμε με την ελευθερία.

Χάρης Κοντοσφύρης

Φλώρινα 25/02/2011

Τσικνοπέμπτη στο RIVER SIDE…

…τα φαγητά τρέχουν σα χαρούμενα σκυλιά να σε προϋπαντήσουν.

Ο Κύριος Τραϊανός, παλιός φιλόλογος μάγειρας, μυρίζει ακόμα το εξαίρετο καρέ αρνιού πασπαλισμένο με την άγρια ρίγανη Τσουμπρίτσα.

Το River Side, το εστιατόριο του ποταμου διασταυρωνόταν με τα ορμητικά νερά του ποταμού Σακουλέβα της Φλώρινας τη στιγμή που ο Τραϊανός έκλεινε τη βραδυά χορεύοντας με τη Βιολέτα.

Δύο ώρες έκλεψε τις συζητήσεις μας η εξαίρετη κιθάρα του Λαέρτη Κούλη.

Πάντα σε φιλοξενούν δημιουργικά και σε ταξιδεύουν από την Ιρλανδία μέχρι τη χώρα της κανέλας και του τζίντζερ. Ο Τραϊανός έχει βραβευτεί στο «Γερμανικό» του παρελθόν με τρία μοναχικά αστέρια και ένα χρυσό κουτάλι Μichelin

Χάρης Κοντοσφύρης

Φλώρινα 25/02/2011

«H σκιώδης ιδιότητα της σκιάς» - Γιώργος Ρόρρης

Τραβώντας την περόνη του φωτός αποκαλύπτεται ενας πίνακας του Γιώργου Ρόρρη στο καταπληκτικό ντοκιμαντέρ της Κατερίνας Πατρωνή «Ο τρίτος Τάκης». Δύο στοιχεία ξεχωρίζουν τον Γιιώργο από οποιονδήποτε ζωγράφο. Το χτισμένο αληθινά ζωγραφικό χρώμα, ο χώρος που υπάρχει αλλά αιωρείται. Η έρευνα του Γιώργου λειτουργεί ως σόναρ της σκιάς.

Τα μοντέλα του στον τελειωμένο πίνακα αναγνωρίζουν μια «αδελφή» ύπαρξη.Τα έργα του Γιώργου Ρόρρη έχουν το αυθύπαρκτο της ζωής τους και τον ανάγουν στον πιο ικανό εν ζωή ψυχογράφο Έλληνα ζωγράφο

Φλώρινα, κοντά στο ρολόι

10μ.μ. Χάρης Κοντοσφύρης

Eκθεση "ΛΑΝΘΑΝΟΥΣΑ ΕΙΚΟΝΑ" Αμύνταιο 2010

Η έκθεση πραγματοποιήθηκε στα πλαίσια του ¨ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΥ ΠΑΡΚΟΥ ΑΜΥΝΤΑΙΟΥ", τον Σεπτέμβριο του 2010.

Κείμενο: https://docs.google.com/viewer?a=v&pid=gmail&attid=0.7&thid=12e2900e3a1be66e&mt=application/msword&url=https://mail.google.com/mail/?ui%3D2%26ik%3D54b185b259%26view%3Datt%26th%3D12e2900e3a1be66e%26attid%3D0.7%26disp%3Dattd%26zw&sig=AHIEtbQ5E_cNuY-OJHNiYY7gNMrIMNOnAA&pli=1

Η αργή σβούρα της Δήμητρας Σιατερλή

«Σβούρα αργή» ξυλογραφικό τύπωμα

Όταν ο παππούς σού διαβάζει τ’ αστέρια. Όταν η ηχώ σου δίνει σημασία. Όταν κάθε σκαλί είναι ένα στιχάκι

Όταν η γνώση είναι όλη μέλλον. Όταν φυτεύεις ντομάτες και ρίχνεις φουσκή. Όταν η μάννα σε νανουρίζει.

Όταν η μνήμη εγγράφει. Πιάσε τα χέρια, ΣΒΟΥΡΑ ΑΡΓΗ.

Η γοργή σβούρα της Δήμητρας Σιατερλή

«Σβούρα γοργή» ξυλογραφικό τύπωμα

Όταν ο αέρας σου παίρνει το τραγούδι. Όταν οι φόβοι της νύχτας σε διαπερνούν. Όταν οι μάγισσες έχουν πραγματική εξουσία.

Όταν η θάλασσα σου παίρνει τις χάρτινες βαρκούλες. Όταν χτυπάς το γόνατο. Όταν περπατάς στο δάσος κι ο λύκος είναι κεί.

Όταν δένεις το μαντήλι της τυφλόμυγας. Πιάσε τα χέρια, ΣΒΟΥΡΑ ΓΟΡΓΗ.

Τα ξεχασμένα παιχνίδια της Δήμητρας Σιατερλή

«Η υστεροφημία είναι μια πλευρά του θεατή», έλεγε ο Marcel Duchamp.[i] Ήμασταν θεατές στις διαδρομές της δουλειάς της Δήμητρας Σιατερλή στην μεγάλη αίθουσα θεωρητικών. Υπάρχει μια ακαθόριστη στιγμή στην αφήγηση ζωής κάποιου όπου ο κύκλος κλείνει και ξανανοίγει σχεδόν αμέσως. Αυτό γινόταν συνέχεια στην παρουσίαση της Δήμητρας. Μου το είχε μάθει ο Βαγγέλης Μπραγιάντσης, πρόκειται, για ένα μικρό δυσαναπλήρωτο κενό που λείπει σε κάθε διαδρομή που επιχειρείς, είτε με αυτοκίνητο είτε περπατώντας είτε ακόμα και με τη γλώσσα. Το κενό είναι αδιάβατο για όποιον καταλάβει αυτήν την επανάληψη των κύκλων όπου γίνεται μια ιδιαίτερη στιγμή όταν δεν ξέρεις ακριβώς ποιος είσαι, που είσαι και γιατί είσαι εκεί. Η εργασία της Δήμητρας θα μπορούσε να είναι η διάσχιση ενός εύθραυστου κατωφλίου. Ψάχνει έντονα να διατυπώσει μορφές από το μετερίζι των πολιτισμών. Καταλήγει να είναι ένα έντονα λελογισμένο κατασκεύασμα πάνω στο ρυθμό της ζωής με αφορμή αρχέτυπα μετεριζικής πολιτισμικής ζωής. Όλη της η δουλειά είναι ένας επίμονος διακανονισμός με το κενό που ακολουθεί η οριοθέτηση μιας φόρμας κάνοντας λίγο ασαφές το δίλημμα των επαναλήψεων του δυσαναπλήρωτου κενού των κύκλων. Αυτό το κενό περιγράφεται ως κάτι που σου διαφεύγει σε μια διαδρομή και επιστρέφεις ξανά κάνοντας ένα είδος κύκλου για να το διαπιστώσεις και η συνεχής αυτή επανάληψη σε οδηγεί στη συνείδηση ενός δημιουργικού υπαρξιακού κενού. Εκτιμώ ιδιαίτερα τους ανθρώπους που μπαίνουν σε αυτή τη συνείδηση και καταλήγουν σε φαινόμενα γαλήνης που νικάει πάντα την ανησυχία.

Χάρης Κοντοσφύρης

Ομόνοια, 12/02/2011

---

[i] Duchamp Marcel, Ο μηχανικός του χαμένου χρόνου, Άγρα, Αθήνα 2008.