ME την Έρη Αγρίου γνωριστήκαμε με αφορμή μία ομαδική έκθεση που εισηγήθηκε ο τοτινός επιμελητής μας ζωγράφος Παναγιώτης Μπερεδήμας, μόλις είχε ανοίξει η Myrό Gallery το 2011. Η συμμετοχή της στην έκθεση Περιβάλλον – Εικόνα – Μορφή ήταν με τρία εξαιρετικά παραστατικά έργα -κατά απαίτηση του επιμελητή της έκθεσης- και ήταν μόλις πέρυσι, όταν ξεκίνησε να φτιάχνει μία νέα εξαιρετικά δυνατή σειρά μη παραστατικών έργων, με εξαιρετικά “μικτή τεχνική” (αξιοποιούνται από κομμάτια χαρακτικών μέχρι γάζες!) που είδα κάτι διαφορετικό. Σε όλο αυτό το χρονικό διάστημα μας δόθηκε η ευκαιρία σε αρκετές περιπτώσεις να μιλήσουμε από λίγο αλλά ουσιαστικά, ώστε, όταν ξεκινήσαμε αυτή την σειρά συνεντεύξεων, δεν θεώρησα ότι θα έπρεπε να λείπε9ι η φωνή της Έρης! Η Έρη Αγρίου γεννήθηκε στον Πειραιά το 1973 σπούδασε Γραφιστική στον ΑΚΤΟ, και εργάστηκε στον χώρο των εκδόσεων για δεκατρία χρόνια. Παρακολούθησε σεμινάρια αγιογραφίας και ψηφιδωτού, και για δύο χρόνια μαθήματα στην ΑΣΚΤ ως ακροάτρια, στο Ζ’ εργαστήριο ζωγραφικής με καθηγητή τον Γιάννη Ψυχοπαίδη. Το 2007 έλαβε το πρώτο βράβειο στην Πανελλήνια Έκθεση Εικαστικων του Φιλολογικού Συλλόγου «Παρνασσός». Το 2009 εισάγεται στο Τμημα Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών της Φλώρινας οπου και διακρίνεται με υποτροφία καλύτερης επίδοσης (ΙΚΥ) για το ακαδημαϊκό έτος 2010-2011. Από το 2011 είναι μέλος της εικαστικής ομάδας ΕΝ-ΦΛΩ. Αυτή την στιγμή είναι στο πέμπτο έτος των σπουδών της με καθηγητές τους Χάρη Κοντοσφύρη και Δήμητρα Σιατερλή.
Τι είδους αναζητήσεις απασχολούν την τέχνη σας γενικότερα και ειδικότερα (αυτό τον καιρό);
Αυτό που συνεχώς με απασχολεί είναι περισσότερο ο τρόπος παρά το θέμα. Τα στοιχεία που επαναλαμβάνονται, είναι ο ανθρωποκεντρικός χαρακτήρας, οι μοναχικές γυναικείες μορφές, οι παραμορφώσεις στις φόρμες και το έντονο χειρονομιακό ύφος. Τελευταία νοιώθω την ανάγκη να βρω τρόπους για να βγω έξω από το χαρτί μου. Με απασχολεί πολύ η τρίτη διάσταση στο ζωγραφικό μου έργο, αλλά δεν θέλω να την αποδώσω μέσα απο το χρώμα και τη φόρμα.
Με ποιά υλικά εργάζεστε/ πειραματίζεστε αυτό τον καιρό; Ποια η θέση του πειραματισμού στην καλλιτεχνική σας πορεία; Πόσο έχει εξελιχθεί η τέχνη σας από τότε που ξεκινήσατε και πως έχει διαφοροποιηθεί;
Ο πειραματισμός παίζει πολύ σημαντικό ρόλο, είναι ο τροχός που με πάει πάντα παραπέρα. Αυτό το καιρό προσπαθώ να ενσωματώσω στα έργα μου φυσικά υλικά όπως γάζα, πανί και κλωστές, παντρεύοντας την καινούργια μου αγάπη με την παλιά και εννοώ την χαρακτική με τη ζωγραφική, και να δώσω με αυτό τον τρόπο την αίσθηση του βάθους και έναν τρισδιάστατο χαρακτήρα. Το διαφορετικό αυτό το διάστημα σε σχέση με το πως λειτουργούσα εως τώρα, είναι που προσπαθώ να βρω τα πώς και τα γιατί πίσω από αυτά που κάνω.
Είστε “παιδί των καιρών μας”; Πως σας επηρεάζουν οι παγκόσμιες και οι τοπικές κοινωνικές εξελίξεις; Τις απεικονίζετε στην τέχνη σας, ή αυτή αποστασιοποιείται από αυτά;
Είναι πολύ δύσκολο τελευταία να μείνεις αμέτοχος στις κοινωνικές εξελίξεις. Φυσικά και επηρεάζομαι. Nοιώθω συχνά πίεση και άγχος για το τι μέλλει γενέσθαι. Η ζωγραφική είναι το καταφύγιο μου, ο προσωπικός μου ψυχαναλυτής αν θες. Αποφορτίζομαι κυρίως μέσα από την διαδικασία δημιουργίας του έργου, αλλά δεν θέλησα ποτέ εως τώρα να απεικονίσω κοινωνικά η πολιτικά ζητήματα. Θα μπορούσε ίσως να πει κανείς οτι είμαι περισσότερο παιδί του εαυτού μου, παρά παιδί του καιρού μου.
Ποιός πιστεύετε ότι είναι ο ρόλος του καλλιτέχνη προς την κοινωνία;
Ο καλλιτέχνης είναι μοναχικός τύπος, λειτουργεί με το ένστικτο και παλεύει διαρκώς με τον εαυτό του. Εξαιτίας της ιδιαιτερότητας αυτού που κάνει, είτε μιλάμε για ζωγραφική, είτε για μουσική είτε για την λογοτεχνία, έχει την δυνατότητα να διεισδύει με ένα μαγικό τρόπο στην ψυχή των ανθρώπων, συνεπώς μπορεί να εμπνεύσει, και να αφυπνίσει συνειδήσεις.
Αντιμετωπίζετε την πώληση των έργων σας ως μέτρο επιτυχίας και αποδοχής της δουλειάς σας ή απλώς είναι μία αναγκαία παράμετρος βιοπορισμού;
Ειναι πολύ ωραίο συναίσθημα να ξέρεις πως κάποιος εκεί έξω είδε κάτι από τον κόσμο σου που τον άγγιξε και θέλησε να το κάνει δικό του. Δεν πιστεύω όμως πως αν το έργο σου πουλάει η όχι, κρίνει και το πόσο καλός καλλιτέχνης είσαι. Η ιστορία της τέχνης μας δίνει πολλά παραδείγματα γνωστών ζωγράφων που στην εποχή τους χλευάστηκαν ή απαξιώθηκαν. Το τι αρέσει και τι όχι είναι καθαρά υποκειμενικό. Είναι ευχής έργο να είσαι ειλικρινής σε αυτό που κάνεις και παράλληλα να υπάρχει αποδοχή. Ο βιοπορισμός μέσα από τη τέχνη είναι καλοδεχούμενος, αρκεί να μην γίνει αυτοσκοπός γιατι τότε υπάρχει περίπτωση να μην αφήσει να εξελιχθεί ο εικαστικός σου λόγος.
Τι σημαίνει “διεθνής πορεία” για έναν καλλιτέχνη σε επίπεδο απεύθυνσης, πέρα από τις υλικές απολαβές που ίσως αυτή διασφαλίζει; Η απεύθυνση σε πιο διεθνές κοινό ανήκει στις επιδιώξεις σας;
Νομίζω είναι περισσότερο ηθική αξίωση και αναγνώριση. Δεν είναι κάτι που βρίσκεται στις άμεσες επιδιώξεις μου. Αν είναι όμως να προκύψει καλώς να ορίσει.
Πόσο σημαντικός είναι ο ρόλος του Διαδικτύου στην δουλειά σας (σε επίπεδο παραστάσεων, αλλά και επικοινωνίας);
Ειναι σημαντικός σε επίπεδο έρευνας και αναζήτησης πληροφοριών. Βοηθάει πολύ σε επίπεδο παραστάσεων και επικοινωνίας αλλά δεν μπορεί να αντικατάστήσει την ανθρώπινη επαφή καθώς και την απευθείας επαφή με το έργο τέχνης .
Τι είδος επικοινωνίας επιδιώκετε με το φιλότεχνο κοινό;
Διαλόγου συναισθημάτων. Το έργο για το καλλιτέχνη είναι κατάθεση ψυχής. Είναι πολύ ενδιαφέρον να ακούς απόψεις για το τι βλέπει και πως αισθάνεται ο κόσμος, βλέποντας για λίγο στον κόσμο σου. Αν φεύγοντας έχει καταφέρει να δει κάτι δικό του μέσα απο τα δικά σου μάτια, νομίζω οτι εκεί γίνεται μια σιωπηλή συνομιλία με γόνιμα στοιχεία και για τις δύο πλευρές.
Συχνά, στον δημόσιο λόγο, όταν ανακύπτει η συζήτηση για την ευδοκίμηση της τέχνης και την αποδοχή της από το κοινωνικό σύνολο, αναφέρεται ως αίτιο της περιορισμένης αποδοχής η έλλειψη Παιδείας. Συμφωνείτε; Θεωρείτε ως βασικό αίτιο κάποιον άλλον λόγο; Αν συμφωνείτε με αυτή την θέση, τότε πως εννοείτε εσείς την έλλειψη Παιδείας; Τι νομίζετε ότι μπορεί να γίνει;
Ο παππούς μου 96 ετών σήμερα, πήγε μέχρι την τρίτη δημοτικού, αλλά ήταν εκείνος που όταν ήμουν μικρή με έτρεχε σε όλα τα μουσεία, σε συναυλίες και όπερες και πάντα στα βιβλία της βιβλιοθήκης του έβρισκα καταφύγιο. Θέλω να πω με αυτό, πως μπορεί η έλλειψη παιδείας να είναι παράγοντας που δυσκολεύει στην αποδοχή της τέχνης, αλλα η έλλειψη ευαισθησίας, αισθαντικότητας και ενδιαφερόντων είναι αυτά που βάζουν λουκέτο στην πόρτα της.
Έρη Αγρίου "Ο διπλός εαυτός", μικτή τενχική, 2013
ΠΗΓΗ: http://artsantiquesmagazine.blogspot.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου