ΣΙΣΙφως/ Δράσεις της ομάδας Εν-Φλώ για το 2013
Μόνον ο άνθρωπος μπορεί να είναι εχθρός για τον άνθρωπο, μόνον αυτός μπορεί να του κλέψει το νόημα των πράξεών του και της ζωής του, επειδή μόνον αυτός μπορεί να το επιβεβαιώσει στην ύπαρξή του, να το αναγνωρίσει στην πραγματικότητα ως ελευθερία.
Σιμόν ντε Μπωβουάρ, Η ηθική της αμφισβήτησης
Η τιμωρία του Σίσυφου είναι πράξη εχθρική από εκείνους τους ανθρώπους που θέλησαν να κλέψουν το νόημα της εργασίας του. Την μετέτρεψαν σε καταναγκαστική και του έκλεψαν τη Ζωή. Ο Σίσυφος ήταν ένας εξωστρεφής και ετεροστρεφής άνθρωπος, που αντλούσε αρκετά αποθέματα δύναμης από την ικανότητά του για αυτονομία. Ένα κομμάτι της αυτονομίας του το όφειλε στην ικανότητά του για παιχνίδι (παιχνίδι ήταν το ξεγέλασμα του Δία, του Άδη, του Άρη και όλες εκείνες οι περιστροφές και η κινητοποίηση της γυναίκας του στον πάνω κόσμο, όπου τον έφερε στο πλεονέκτημα της επαναφοράς του στη Ζώσα κατάσταση και στην καταναγκαστική επαναληπτικότητα της πράξης που του επιβλήθηκε).
Ο Σίσυφος εμπλέκεται στο συσχετισμό, ότι η εργασία και το παιχνίδι είναι ένα είδος πολιτισμικής συμπεριφοράς στην ασκούμενη πάνω του εξουσία. Οι συσχετισμοί μας επιβάλλονται από τους τρόπους του πολιτισμού και από τη διαδικασία κοινωνικότητας που υποφέρουμε, είτε τυχαίνει να είναι επίκαιροι είτε τυχαίνει να είναι αναχρονιστικοί, είτε ωφέλιμοι, είτε καταστρεπτικοί της προσαρμοστικότητας και της θεμελιώδους ανθρώπινης ουσίας μας. Ο Σίσυφος παίζει και εργάζεται καταναγκαστικά. Από τα δυο, η εργασία έχει μεγαλύτερο κύρος και ας θεωρείται ξένη προς τον άνθρωπο - είναι κάτι σαν πειθαρχημένη διεργασία διάσωσης, που σώζει ένα χρήσιμο κοινωνικό προϊόν από τις ακαταστασίες της εγγενούς οκνηρίας του ανθρώπου- υποστηρίζει ο κοινωνιολόγος Νταίηβιντ Ρήσμαν. Η εργασία θεωρείται πιο σημαντική από το παιχνίδι και γι' αυτό δημιουργήθηκε μια παράδοση ή και μια επιδίωξη ακόμα, η εργασία να μοιάζει όλο και λιγότερο με το παιχνίδι και να προδιαγράφεται ως παραγωγική, χρηματισμένη και ωρομίσθια.
Η επαναληπτικότητα του Σισύφειου μόχθου, είναι σχεδόν άχρονη γιατί είναι κατ’ εξακολούθηση και εικοσιτετράωρη. Ο μόχθος μιας νοικοκυράς θεωρείται Σισύφειος, απλήρωτος και «ανωριαίος», ένα παιχνίδι σε κουκλόσπιτο. Η αντίληψη ότι η εργασία δεν είναι παιχνίδι και το παιχνίδι δεν είναι εργασία, δε βοηθάει την πάλη για αυτονομία, αλλά μια ψευδή ανεξαρτησία με πρόσχημα τον ελεύθερο χρόνο που είναι μια φροντίδα, έξω από την εργασία, με δυνατότητα να παίξεις, και πλέον να καταναλώσεις ό,τι έχεις παραγάγει στη διάρκεια της εργασίας. Οπότε, το παιχνίδι στον ελεύθερο χρόνο προσανατολίζεται στην εργασία που είναι εξαρτημένη συνθήκη και το παιχνίδι γίνεται εξαντλημένη συνθήκη ζωής, μιας και καταναλώνεις-εξαντλείς αυτά που παράγεις. Έτσι αρχίζεις να νιώθεις ευχαριστημένος που εργάζεσαι και παίζεις καταναλώνοντας. Είσαι, κίβδηλα και κοπιαστικά ευχαριστημένος που εργάζεσαι και επιβεβλημένα παίζεις λαίμαργα για να εξαντλήσεις τα αποθέματα ώστε να χρειαστεί να δουλέψεις πάλι σοβαρά για να δημιουργήσεις αυτό που θα χαθεί πάλι στο παιχνίδι.
Υπάρχουν δύο τρόποι να περιορίσουμε τις απαιτήσεις της εργασίας των σύγχρονων Σίσυφων: ο ένας δια μέσου του αυτοματισμού -που θα αποσπούσε την προσοχή πολλών από εμάς από τις παραγωγικές διαδικασίες και ο άλλος, όπως υποστηρίζει ο Νταίηβιντ Ρήσμαν, κάνοντας χρήση των δυνατοτήτων απροσωπίας στην παραγωγική και διανεμητική μας διαδικασία.
Στην κοινωνικότητα λειτούργησε αρχικά ο εργάτης, ήρθε η σειρά του καταναλωτή και τώρα αναδύεται –ελπίζω- γρήγορα, ο παίζων. Ένα από τα παιχνίδια κοινωνικότητας είναι το facebook. Οι καλλιτέχνες θα είναι από τους πρώτους που θα εξοικειωθούν με τον παίζοντα στην πραγματική ζωή. Όλα τα κατορθώματα των καλλιτεχνών είναι στο περιθώριο «συνειδητοποιημένων παιχνιδιών» στον αιώνα τον άπαντα. Θα έλεγα ότι η προσπάθεια των Εν-Φλώ να ανασυστήσουν το παιχνίδι, είναι σχεδόν, εξ ίσου δύσκολο με το να ανασυστήσουν την ικανότητα για εργασία.
Ο Σίσυφος είναι ο κατεξοχήν κάτοχος και των δυο δεξιοτήτων, εργασίας και παιχνιδιού. Ένα παιχνίδι παραπλάνησης της εξουσίας που τον επιφόρτισε με καταναγκαστική εργασία, μια διαδικασία επαναλαμβανόμενη, ρουτινιάρικη που είναι προβλέψιμη για τα αποθέματα που θα παράγει αλλά ο Σίσυφος παίζοντας σέρνει ό,τι παράγει, δηλαδή τα αποθέματα κι έτσι στην ουσία, η εργασία του είναι αντιπαραγωγική, άρα ψεύτικα παραγωγική γιατί δεν παράγει απόθεμα αλλά αντιέργο. Οι Εν-Φλώ εργάζονται συστηματικά προς αυτή την κατεύθυνση. Γι’ αυτό και οι προτάσεις τους έχουν την παιγνιώδη διάθεση και εξέλιξη ενός πληθυντικού ενικού, όπου πολλοί μαζί κάνουν κάτι, όπως επίσης ενός ενικού πληθυντικού, όπου μια ιδέα αναπτύσσεται από πολλούς. Επιχειρούν επανειλημμένα να μετουσιώνουν την καταναγκαστική εργασία σε ένα προκλητικό - φαινομενικά ατελέσφορο και άχρηστο - παιχνίδι. Παραδείγματος χάρη, όπως δηλώνει η Δήμητρα Σιατερλή: η εμμονή τους να κυλούν και να έλκουν το «σισύφειο βάρος» από δρόμο σε δρόμο κι από πόλη σε πόλη αυτής της χώρας, υποδηλώνει τη θέλησή τους να αντιστέκονται επίμονα σε κάθε επιβολή που ισοπεδώνει τη φαντασία, το παιχνίδι, τη δημιουργικότητά τους. Οι σισύφειες πορείες τους τροφοδοτούνται από «όνειρα ακούρευτα» και ανεφοδιάζονται από την πίστη τους ότι κανένα παιχνίδι δεν είναι χαμένο εκ των προτέρων. Σας καλούν να συνοδοιπορήσετε...
"Σίσυ φως - κατάσταση πρόσφυγα". Παρασκευή το βράδυ στις 30 Αυγούστου και ώρα 19.00, η ομάδα Εν-Φλώ ξεκίνησε από την Πλατεία Μικρασιατών Άνω Ελευσίνας -από την έδρα του Συλλόγου Μικρασιατών- και τραβώντας το σισύφειο φορτίο της διέσχισε την πόλη. Την πόλη που δέχθηκε εσωτερικούς μετανάστες και πρόσφυγες. Πέρασε εμπρός από τον αρχαιολογικό χώρο, την πλατεία και κατέληξε στο παλιό Ελαιουργείο στη θάλασσα, εκεί που πολλοί πρόσφυγες πάτησαν για πρώτη φορά το πόδι τους στην Ελευσίνια γη. Σ' όλη τη Σισύφεια διαδρομή (οδό Δαρδανελίων, Ελευθερίου Βενιζέλου, Ηρώων Πολυτεχνείου, είσοδος Αρχαιολογικού χώρου, Νικολαΐδου, Κανελλοπούλου) ο Σίσυ-ΦΩΣ και η ομάδα ΕΝ ΦΛΩ έθεταν ερωταπαντήσεις στα πλαίσια της κατάστασης πρόσφυγα στους ανυποψίαστους πολίτες. ΤΙ ΕΙΜΑΙ? ΤΙ ΨΑΧΝΩ? ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΞΕΝΟΣ? Καθώς και συνθήματα όπως ΕΙΜΑΙ ΡΙΖΑ ΚΟΜΜΕΝΗ. ΜΙΑ ΓΗ Ν΄ΑΠΑΝΤΗΣΩ, ΜΙΑ ΓΗ Ν΄ΑΠΑΤΗΣΩ. Μέχρι χθες η αλαζονεία της αυτάρκειας είχε μετατρέψει και το φίλο ακόμη σε ξένο. Ο ΞΕΝΟΣ ΕΙΝΑΙ ΦΙΛΟΣ, και οι ΕΝ-ΦΛΩ καλούσαν σε υπέρβαση. Μέσα στις δύσκολες συνθήκες που πορευόμαστε να βλέπουμε τον πρόσφυγα βεβαίως σαν φίλο. Να διατηρήσουμε με πείσμα την αλληλεγγύη, να διατηρήσουμε τον ανθρωπισμό μας, να μην επιτρέψουμε στις δυσκολίες να μας εκφυλίσουν. Ο Σισυ-ΦΩΣ των Εν-Φλώ σήκωσε το βάρος του σ' άλλη μια πόλη και έσπειρε τα ερωταπαντήματά του (περιγραφή της Ελένης Νίσκα, μέλος των Εν-Φλώ).
Είναι επώδυνο να παραδεχτείς πως μια προσπάθεια που θα ξεκινήσεις μπορεί να μην φέρει αποτέλεσμα. Η εικαστική έρευνα γύρω από τον Σίσυφο έχει να κάνει με το δυσπρόσιτο της ταύτισης όλων μας με κάποιον που αναρριχάται και πολύ περισσότερο όταν το κάνει αυτό την στιγμή που σπρώχνει μια πέτρα μεγαλύτερη από τον ίδιο. Από αυτή την έρευνα δεν θα αποκομίσει κάποιος κάτι συγκεκριμένο αλλά γρήγορα το εγχείρημα θα μετατραπεί σε εμπειρία συλλογικότητας και περισπασμού της ομάδας, ως συλλογικό υποκείμενο.
Το βάρος του Σίσυφου κατασκευάστηκε από συναρμολογούμενα κομμάτια πενταγώνων και εξαγώνων στο σχηματισμό του πολύ αναγνωρίσιμου στερεομετρικού σχήματος μιας μπάλας ποδοσφαίρου. Οι χαράξεις που έγιναν επάνω τους σχηματίζουν ένα κολάζ αλλού ασαφές και αλλού σαφές, δίνοντας τη δυνατότητα να μπορεί κάποιος να απομονώσει στοιχεία και να τα ανασυνθέσει σαν θραύσματα ενός καθρέπτη και όχι σαν κομμάτια που δεν προσφέρουν πρόσφορο έδαφος για μια ενότητα σκέψεων όπως για παράδειγμα, τι μας κάνει να σέρνουμε όλη μας τη ζωή ένα όποιο βάρος;
Έτσι, ο πολυπρισματικός καθρέπτης των Εν-Φλώ, καμπύλος και κυρτός δεν αντανακλά την πραγματικότητα αλλά την εικόνα που αγγίζει μέσα από τον μαθηματικά ραγισμένο καθρέφτη του παλιού μύθου που θέλει έναν άνθρωπο να είναι καταδικασμένος σε μια αέναη επαναληπτική εργασία και να κουβαλά ένα συγκεκριμένο βάρος. Θα είχε ενδιαφέρον όχι μόνο σε συμβολικό επίπεδο αλλά και σε πραγματικό, αν κάποιος μπορούσε να δει κοινότοπα τα «βαρυδάκια» της καθημερινότητας σαν το Σισύφειο βάρος, π.χ ένας λαιμοδέτης δηλαδή μια γραβάτα η ένας κοσμητικός λοβού αυτιού δηλαδή ένα σκουλαρίκι, ένας περισφυριομένος βραχίονας δηλαδή ένας βραχίονας με ρολόι χεριού, και να νοιώσει ότι επιτελείται ένα κουβάλημα υλικού βάρους σαν καταναγκαστική πράξη. Ποιος άραγε γνωρίζει την πονηριά της ύλης; Είναι η ύλη πονηρότερη του Σίσυφου, που καθώς την κυλάει αυτή κολλάει στον όγκο που σέρνει; Μήπως οι επιστήμονες; Μήπως οι καλλιτέχνες; Κάποιοι μπορεί να γνωρίζουν τη μηχανική προσαρμογή της ύλης αλλά το μυστικό της ύλης δεν το ξέρει κάνεις. Το μυστικό είναι η «σκαπτικότητα» της ύλης. (Σκαπτή ύλη είχε ονομαστεί η χρυσοφόρα φλέβα του Παγκαίου όρους). Σκαπτή θεωρείται και η εργασιακή ύλη που παράγει ο Σίσυφος. Το βάρος του Σίσυφου, ως ύλη καθαρής προσόδου εκταμιεύεται από το χαρισματικό ξεγέλασμα της εξουσίας στα χρόνια της αθωότητας, να ανταποδίδεις το δικαίωμα στη ζωή με την ισόβια λειτουργία της εργασίας ως άθλημα σε παιχνίδι.
-Από την ρίζα της χαράς σου ήρθαν δυο πόνοι. και απαντά ο Σίσυφος -Εμένα δυο χαρές από την ρίζα του πόνου (Σολωμού εκφράσεις-προσαρμογή διαλόγου στο Σίσυφο Χάρη Κοντοσφύρη).
Δεν μπορεί κανείς να κρατήσει τη σκέψη του ανερμάτιστη, δηλαδή, δίχως το έρμα του στοχασμού για το μυθικό Σίσυφο για να αντισταθμίσει το λυρισμό, στο σώμα της αδιαίρετης και ενιαίας αυτής συγκλονιστικής ιστορίας, παρόλη την εσωτερική της δομή, την επαναληπτικότητα.
Στην ανορθόδοξη σπονδύλωση που επιχειρούν οι Εν-Φλώ στα Χανιά, συνδέουν για δεύτερη φορά δυο τόπους: το Μουσείο σύγχρονης τέχνης «Ελαιουργείον» και το μουσείο της Αρχαίας Ελιάς-3000 χρόνων- σέρνοντας τον άχθο του Σίσυφου από τα βουνά ανάμεσα σε λαγκάδια, χαράδρες, εξοχικά και άσφαλτο.
Είναι ο κόπος της εικαστικής ομάδας των Εν-Φλώ και η βάση όπου εξακτινώνεται ένας κόσμος ιδεών που προσπαθεί να λάβει είκασμα και ενσάρκωση για τη θέληση του ανθρώπου που αντιτάχτηκε τη μοίρα του, να αγωνιστεί και να κριθεί συμβολικά δια μέσου της τέχνης, στην ιστορικότητα. Γύρω από τη σπουδή της μορφοποίησης ενός τέτοιου κόσμου -σκληρών παιχνιδιών μόνο για άνδρες- εξελίχθηκε στην πορεία των Χανίων εκείνη η περφόρμανς πλήθους, που στο ρυθμό Σί-συ-φωςςς πάμπολλες φορές ανταπαντούσε με μικρές πράξεις γέλιου και έφερνε στην επιφάνεια την εσωτερική ανασκαφή της ιστορίας του Σίσυφου,
το παιχνίδι που έγινε πραγματικότητα από τις οριγκάμι εφαρμογές πάνω σε εγχάρακτα χαρτιά με φύλλα ελιάς. Τα οριγκάμι αφιερώθηκαν στην ελιά των τριών χιλιάδων χρόνων και στο παρακείμενο Μουσείο της. Η ανορθόδοξη σπονδύλωση των Εν-Φλώ, συνεχίστηκε τόσο με την ελαιουργία Ελευσίνας σαν μια φυσική βιομηχανική τοπολογική αναφορά στα Χανιά, όσο και στην προβιομηχανική κοινωνία των εσωτερικών και «ξεριζωματικών» μεταναστεύσεων συνεργαζόμενοι με το σύλλογο μικρασιατών Ελευσίνας.
Η Τέχνη συσχετίζεται με την εξουσία και τη δημόσια λειτουργία της. Υπάρχουν τρεις απαιτήσεις που έχει συνήθως η εξουσία από την τέχνη. Η πρώτη είναι να επιδεικνύεται η δόξα της εκάστοτε εξουσίας (αψίδες, αρχιτεκτονικά και πολεοδομικά συμπλέγματα). Κατά τον Eric Hobsbawn, η δεύτερη κύρια λειτουργία της τέχνης, υπό την εξουσία ήταν να την οργανώνει ως δημόσιο δρώμενο. Η τελετή και η εθιμοτυπία είναι ουσιαστικές για την πολιτική διαδικασία και με τον εκδημοκρατισμό της πολιτικής, η εξουσία γίνεται δημόσιο θέατρο με το λαό ως ακροατήριο, ως οργανωμένο συμμέτοχο. Η τρίτη λειτουργία που μπορούσε η τέχνη να προσφέρει στην εξουσία, είναι εκπαιδευτική και προπαγανδιστική (γλυπτικά συμπλέγματα ηρώων, προτομές). Οι Εν-Φλώ συνοδοιπόρησαν με τη δεύτερη λειτουργία, ειδικά στην περίπτωση της τελετής έναρξης της επετειακής γιορτής των Δημητρίων με το ειρωνικό τίτλο «συνφάγομεν». Η αστικότητα του εγχειρήματος με την περίεργη διαλεκτική εξωστρέφεια και την ευθύνη να αναφέρεσαι στο θρυλικό μύθο του Σίσυφου, κέρδιζε οπωσδήποτε την επικαιροποίηση ζωτικών προβλημάτων για την κοινωνία σε καιρούς υποταγής στην αγορά.
Στην τελευταία προσπάθεια στη Θεσσαλονίκη, ο Σίσυφος ήταν το σύνολο των καλλιτεχνών που έσερναν το αντικείμενο που ενέγραφε αισθητικές και κατασκευάστηκες πληροφορίες, που προσδιορίζεται ως ο βράχος της αντίστοιχης αναπαράστασης. Στις 10.30 ξεκινήσαμε από την έξοδο του λιμανιού σαν ποντίκια που σέρνουν κάτι προς το εσωτερικό της πόλης. Το κάτι ήταν μια ξύλινη κατασκευή στο πολύ δημοφιλές σχήμα της μπάλας ποδοσφαίρου. Αυτό αποτελούσε και την αναπαράσταση του βράχου του Σίσυφου που σέρνονταν με ιμάντες από πέντε άτομα. Η μορφή που βλέπαμε, δεν ήταν απλώς μια μορφή (πολυπρισματικό στερεομετρικό σχήμα αποτελούμενο από εξάγωνα και πεντάγωνα) αλλά μια μορφή από αυτές που ξέρουμε (σαν μπάλα ποδοσφαίρου). Δεν καταφέραμε να συγκρίνουμε το αντικείμενο με την εικόνα που ήταν δίπλα του αλλά μια σύμπτωση του αντικείμενου των δυο εικόνων σε ένα. Έβλεπες ένα πράγμα, όχι δύο. Η πορεία κατέγραψε τα όρια της έγκαυστης πόλης της Θεσσαλονίκης του 1917, όπου το σχήμα πορείας στο χάρτη (πορεία από Βενιζέλου, Εγνατία, Ναβαρίνου, Λευκός πύργος, παραλιακή, Αριστοτέλους, κατάληξη στο Λιμάνι) περιέκλειε ένα σωρό από ιστορικά ερείπια. Τοτε η πόλη υποχρεώθηκε σε ανανέωση. Σε όλη τη διαδρομή δεν μπορούσαμε να δούμε τον Εν-Φλώ εαυτό μας να πηγαίνει κάπου, διότι εμείς οι ίδιοι είμαστε που πηγαίναμε. Καθώς όμως πηγαίναμε, είχαμε και μια ορισμένη εμπειρία. Η στάση μας απέναντι στην εικόνα (στη σκέψη) είναι που την συνέδεε με την πραγματικότητα.
Ο Σίσυφος ως εικόνα είναι ένας χειρισμός νοητικός που ανάγεται στη σημερινή πραγματικότητα. Στάση απέναντι σε μια εικόνα (σε μια σκέψη) είναι το πώς βιώνουμε μια εικόνα, αυτό είναι που την κάνει αληθινή για μας που την συνδέει δηλαδή με την πραγματικότητα (ο φόβος συνδέει την εικόνα με την φρίκη της πραγματικότητας). Οικείο είναι μονάχα αυτό που ξέρω τι είναι.
Όλα άρχισαν από την απόρριψη της αγοράς τέχνης. Εν μέσω των επιπόλαιων διασκεδάσεων που συνοδεύουν μια Αθηναϊκή ανοιξιάτικη σαιζόν, μια μακροσκελή και ιδιόμορφη έκθεση εικαστικών έργων που συγκεντρώθηκαν σε ένα πρώην στάδιο. Μια φουάρ έργων τέχνης με καλεσμένους τους Εν-Φλώ, προχώρησαν σε μια αδυσώπητη κριτική της τεχνοπαρουσίασης.
Είναι γεγονός ότι με αφορμή εκλογικευμένα πανηγύρια όπως η Art-Athina, γίνεται μια συζήτηση υπέροχα συνθετική και διαφωτιστική για την τέχνη και για τους λειτουργούς της ενώ έρχεται σε επαφή το υλικό και το άυλο και οπωσδήποτε το καλλιτεχνικό έργο με την πραγματικότητα. Θεωρώντας την εποχή μας σαν μια εποχή του ήδη αισθητού, (πράγμα που ακόμα και οι άνθρωποι κατανοούνται με μια αισθητηριακή αναφορά ήδη προσδιορισμένη σε κοινωνικά δίκτυα όπως το facebook) κατά τρόπο ανώνυμο, απρόσωπο και υποδειγμένο με έναν τρόπο που κάποιοι άλλοι έχουν ήδη μελετήσει για να αφαιρεθεί από τα άτομα η υπευθυνότητα, η κούραση, αλλά πρωτίστως η επινοητικότητα και η ανεξαρτησία. Μια αίσθηση μοναδική, προχωρημένη και «προμεταβολισμένη», επικαλύπτει την προφανή ποικιλία των πραγματικών και εικονικών πραγματικοτήτων, έτσι ώστε καλλιτέχνες και ειδικά διευθυντές μουσείων και επιμελητές εκθέσεων να αυτοαναφέρονται όπως συμβαίνει σε αυτή την υπάρχουσα ανακοίνωση.
Το άνοιγμα της αγοράς τέχνης μεταξύ της οικονομίας των χρηματιστικών ροών του χρήματος, που τώρα δεν υπάρχει ούτε στη χάρτινη μορφή του, δηλαδή σαν μια μικρογραφία κατασκευασμένης εικόνας, (το 2010 οι Εν-Φλω παρεισφρήσανε στην Art-Athina με τα χartονομίσματα τους) και την οικονομία της παραγωγής, δηλαδή την πιο απλή μορφή ανταλλαγής (ζωγραφίζω κάτι και το ανταλλάσω με χρήματα), συμπληρώνεται και προτείνεται από τους Εν-Φλώ με μοίρασμα έργων που οι επισκέπτες επιλέγουν και κάνουν. Με αυτές τις έννοιες στις φουαρ τέχνης και στο εμπόριο έργων τέχνης επικρατεί ένα «μανιχαϊστικό» μοντέλο οικονομίας: από τη μια πλευρά η ψυχή του θεάματος, με σχεδόν ταχύτητα φωτός να «υποστασιοποιείται το νέο χρήμα» και από την άλλη το σώμα, δηλαδή το εμπόρευμα που μεταφέρεται τόσο αργά όσο κατασκευάζεται.
Μέσα στο τοπίο της Αθηναϊκής φουάρ, το νέο χρήμα έκανε ό,τι κάνει παντού, μαζεύεται ξαφνικά πάνω σε ένα έργο και μετά αυτοδιαλυόμενο και απροσδιόριστο, επιλέγει ένα άλλο έργο και έτσι η οικονομική εξάπλωση περιορίζεται σε έργα π.χ. του Γιώργου Ρόρρη ή του Νίκου Μόσχου, στερώντας κάθε συνεκτικότητα και δεσμό με τη βασική οικονομία αυτής της ίδιας της ύλης, της ουσίας και της εργασίας. Μέσα σε ένα άυλο, διάφανο και ακατανόητα ανούσιο σύστημα προβολής της τέχνης οι Εν-φλω αποχώρησαν και συντόνισαν μια πορεία βάρους, βαρύτητας, σέρνοντας, σπρώχνοντας έναν σισύφειο όγκο πραγματοποιημένου έργου πολλών καλλιτεχνών από το χώρο της Art-Athina για 7,5 km στο μουσείο Μπενάκη.
Το πρωί της 18ης Μαΐου/2013, η εικαστική ομάδα Εν Φλω, που έφτασε από τη Φλώρινα στην Αθήνα, ξεκίνησε μια σισύφεια πορεία. Εικαστικοί της ομάδας και διερχόμενοι θεατές που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμά τους (το αυξομειούμενο πλήθος ανήλθε στα 30 άτομα), διάνυσαν μια απόσταση 7,5 χιλιομέτρων, από το Παλαιό Φάληρο (εγκαταστάσεις εμπορίας της ολυμπιακής ιδέας που τώρα φιλοξενούσαν ένα θεσμοθετημένο παράρτημα εμπορίας του καλλιτεχνικού έργου) μέχρι το Μουσείο Μπενάκη (ένα μουσείο με καταβολές από το 19ο αιώνα με αφομοιωμένες αρχαιολογικές και λαογραφικές συλλογές), στο κέντρο της Αθήνας.
Ο ποιητής Γίωργος Μπλάνας βάζει τον Λιποτάκτη «Σίσυφό» του να αναλογίζεται:
…Έζησα ήδη αρκετά, ώστε να ξέρω / πως αγνοώ τα πάντα εκ πείρας: / Την οριζόντια μέρα των σωμάτων·/ σοβαρή, λιτή, αποτελεσματική,/ την κατακόρυφη νύχτα των ψυχών·/ αστάθμητη, ανεπίγνωστη, επικίνδυνη,/ το μεσημέρι, κεκλιμένο κατά την πυρωμένη πέτρα / και τον κατάφωτο σκίνο, το γεράκι / που ακροβατεί κάτι ταχύτατο σαν σπόρο,/ μαστιγώνοντας την άπνοια, προκαλώντας το βράχο,/ ερεθίζοντας τη σκόνη, σημαίνοντας ίσως / νερό κι αλάτι και γαλάζιο. Ίσως, / αλλά αισθητά πιο σκοτεινά, σχεδόν σιδερένια· / Όταν ο άνθρωπος αποτελεί σοβαρή ενόχληση, / φεύγει, αδρανεί ή τον αφήνουν πίσω. / Τα υπόλοιπα είναι λεπτομέρειες βιαστικά επινοημένες, / ώστε να κάνουν κάθε απόφαση αν όχι ευάρεστη, / τουλάχιστον ανεκτή. Το μαρτύριο αρχίζει πολύ αργότερα: / όταν και η απελπισία είναι πραγματική δυσχέρεια./ Κάποτε, οι σύντροφοι θα χάνονταν στο βάθος του ορίζοντα, / αργά, σταθερά, επίμονα, μέχρι να μείνει / μόνο ψύχρα και απόσταση: εκείνο το υπόλευκο
εναιώρημα του χθες, κατάστικτο σαν ξεβρασμένο φύκι…
Ο Σίσυφος έζησε ήδη αρκετά, ώστε να ξέρει πως αγνοεί τα πάντα εκ πείρας. Την κατακόρυφη μέρα και την επικλινή νύχτα σε ένα τοπίο βουνών γεμάτο πλάγιους ορίζοντες, όπου νωχελικά αναρριχούνται και κατολισθαίνουν σώματα και ψυχές κουρασμένων ανθρώπων, κυκλωμένων από την καχυποψία να τρεκλίζουν μέσα στο σκότος.
Ένας τελευταίος συσχετισμός για τη δράση των Εν-Φλώ είναι σημαντικότατα, το πάσχον σώμα ή το σώμα που προσπαθεί. Σέρνοντας το βάρος, ξαναβρίσκουμε τη σωματικότητα. Ξαναβρίσκουμε το σώμα πρώτα ως εικόνα, ως λέξη, ως συνεύρεση, ως τοπίο πριν το νοιώσεις ως τόπο, μέσω όλων εκείνων που συνιστούν το σώμα. Το σώμα μέσα από την παράδοση που δημιούργησαν στα πλαίσια του ευρωπαϊκού πολιτισμού ο ιουδαϊσμός, ο χριστιανισμός και η απόλαυση από το ελληνορωμαϊκό τρόπο ζωής, οδήγησαν τελικά στην άρνηση του σώματος υπέρ του πνεύματος . Το σώμα εγκαταλειφτείτε στην νοσοκομειακή του πραγματικότητα και την αρρωστημένη πρωταθλητική του φροντίδα. Ακόμα και στη μεγαλύτερη συγκέντρωση σωμάτων σε στρατόπεδα τον 20ο αιώνα, η κινητοποίηση έγινε για την εξάλειψη του σωματικού.
Όσο ποτέ άλλοτε πρέπει να ξαναβρεθούμε με το σώμα. Αυτό είναι πολύ σημαντικό για την τέχνη: δεν υπάρχει τέχνη χωρίς σώμα. Ο χριστιανισμός δεν υπάρχει χωρίς ενσάρκωση, στους τελευταίους δέκα αιώνες ξεχάστηκε πόσο σωματική θρησκεία είναι ο χριστιανισμός και ξεχάστηκε ηθελημένα προς όφελος του πνεύματος. Στην Γονιδιακή εκμετάλλευση που έρχεται το σώμα θα δεινοπαθήσει και το σισύφειο δράμα της κόπωσης του σώματος θα είναι κεντρικό σε άλλη κλίμακα, ως κυτταρικό άχθος.
Κοντοσφύρης Χάρης / Φλώρινα 15 Οκτωμβρίου 2013
English text
SISyphos / group actions of team en flo in
2013
'Sisyphos - refugee condition ."
On August 30, at 19:00 , team En-Flo, set out from Mikrasiaton square of Upper
Elefsina – from the headquarters of the Association of Asia-Minor - and
pulling the Sisyphean load crossing the city, which received internal migrants
and refugees. Passed through the archaeological site and the square, reaching
an old oil mill by the sea , where many refugees first stepped foot in the land
of Elefsina. Throughout the Sisyphean route (Dardanelles Str., Eleftherios
Venizelos Str., Iroon Politehniou Str., entrance of archaeological site ,
Nicolaidis Str., Kanellopoulos Str.), Sisyphus and team En-Flo, posed answered
questions in the context of refugee status to unsuspecting citizens, such as: “
What am I?” “What am I looking for?” “What does it mean to be a foreigner?”,
and slogans like: “I am a cut root” “I need a land to step foot on to, I
need a land to step on to”. Until yesterday the arrogance of self-sufficiency
had turned friends to foreigners. A foreigner is a friend, En-Flo was calling
everyone to make a transgression. In the hard times that we going
through, we should consider a refugee as a friend. We must maintain
solidarity, to preserve our humanity, we shouldn’t allow difficulties to
degrade us. Sisyphus lifted the boulder and spread his answered questions in
yet another city, ( thoughts of Heleni Niska , a team member) .
It is painful to admit that an effort you are starting may not result in the way you
wish. The artistic research involving Sisyphus, has to do with the inaccessible
identification of everyone with someone climbing and even more when that is
being done while the boulder is bigger than himself. From this research one
does not derive something specific, however this venture will quickly turn into
a collective experience and distraction of the group as a collective subject .
The team tries toachieve an unorthodox vertebrae structure in Chania, for the second time twosites are being connected : the Museum of Modern Art, “Eleourgion” and the museum of the Ancient Olive Tree -3000 years old– the team members drag the burden of Sisyphus through mountains, between valleys, ravines , resort houses and asphalt.
It is the team’s effort to take speculative and incarnate for man's will in opposition to his fate, to fight and judge symbolically through art historicity . Around the study of forming such a world – a tough game for men only - in the course of Chania, evolved a mob performance, which answered the rhythm of Sisyphus with a little laughter, bringing on surface the internal excavation of the Sisyphean myth.
The play became reality from the origami applications on engraved olive tree leaves.
The origami were eventually devoted to the 3000 year old olive tree, and the
adjacent museum. The unorthodox vertebrae structure of En-Flo continued with both the oil industry of Elefsina, as a natural topological industrial
reference in Chania and in the preindustrial society of internal and uprooting migrations, working with the club of Asia Minor of Elefsina.
Art is associated with power and its public function. Power usually has three requirements from art. The first is the
demonstration of glory of each authority (arches, architectural and urban
clusters ) . According to Eric Hobsbawm, the second main function of art , is
to be organized by the authority as a public event. Ceremony and practice are
essential to the political process and by the democratization of politics,
power becomes a public theater, with people becoming an audience,
as organized participation . The third function that art can bring to power,
are education and propaganda (sculptural complexes of heroes, busts ). The team
took an initiative from the second function, especially in the case of the
teams’ participation in opening ceremony of the anniversary celebration of
“Demetria”, ironically titled “symfagomen” (a collective nosh) . The
urbanity of the project with the strange dialectic openness and responsibility
to report to the legendary myth of Sisyphus , certainly was up to date
with the crucial problems of in times of allegiance to the market.
Sisyphus as an image is a mental operation that dates back to current reality . Posing
towards an image (at thought) is how we experience an image, that is what makes
it true to us, connecting it with reality (fear connects an image with the
horror of reality). Only the things that I know are familiar.
Within the landscape of the Athenian art fair , money did what it always does, it
suddenly gathers on a work project and then self-dissolving and undefined
, selects another work, and so the financial spread is limited to works of
certain artists such as George Rorris or Nikos Moschos , denying every
consistency and bond with the basic economy of this same matter, substance and
labor. Within an intangible , transparent and incomprehensibly meaningless
projection system of art team En-Flo withdrew and coordinated a course of
weight and gravity, dragging , pushing a Sisyphean load of realized work of
many artists from the site of Art-Athina to the Benaki museum, covering a
distance of 7,5 km.
A final correlation for the action of teamEn-Flo, that is extremely important , is the suffering body or the body thattries . By dragging the weight we find once again physicality . We recover the body, firstly as an image , a word , a commingle, as a landscape before you feel it as a place, through all which constitute the body. European cultures’body as created by the traditions of Judaism , Christianity and enjoymentof the Greco-Roman lifestyle, eventually led to denying the body over spirit.The body is abandoned in the hospital of reality and sickening champion-like care. Even in the largest concentration of bodies in camps in the 20th century, mobilization aimed removal of physicality.
Sisyphus has already lived enough to know that he ignores everything from experience . On the vertical day and sloping night in a mountain scenery filled with sidelong horizons where tired bodies and souls of people lazily climb and landslide, encircled by suspicion, stagger in darkness .
More than ever we need to meet again with our body. It is very important for art : there is no art without body. Christianity does not exist without incarnation , in the last ten centuries it has been forgotten how much of a physical religion Christianity is and it has been deliberately forgotten in favor of the spirit. The body is about to suffer from the coming gene exploitation and the Sisyphean drama of body fatigue will be central in a different level, it will be a cellular burden.
Δημοσιεύσεις:http://florineanews.blogspot.gr/2013/10/2013_17.html#more /
Η τιμωρία του Σίσυφου είναι πράξη εχθρική από εκείνους τους ανθρώπους που θέλησαν να κλέψουν το νόημα της εργασίας του. Την μετέτρεψαν σε καταναγκαστική και του έκλεψαν τη Ζωή. Ο Σίσυφος ήταν ένας εξωστρεφής και ετεροστρεφής άνθρωπος, που αντλούσε αρκετά αποθέματα δύναμης από την ικανότητά του για αυτονομία. Ένα κομμάτι της αυτονομίας του το όφειλε στην ικανότητά του για παιχνίδι (παιχνίδι ήταν το ξεγέλασμα του Δία, του Άδη, του Άρη και όλες εκείνες οι περιστροφές και η κινητοποίηση της γυναίκας του στον πάνω κόσμο, όπου τον έφερε στο πλεονέκτημα της επαναφοράς του στη Ζώσα κατάσταση και στην καταναγκαστική επαναληπτικότητα της πράξης που του επιβλήθηκε).
Δεν μπορεί κανείς να κρατήσει τη σκέψη του ανερμάτιστη, δηλαδή, δίχως το έρμα του στοχασμού για το μυθικό Σίσυφο για να αντισταθμίσει το λυρισμό, στο σώμα της αδιαίρετης και ενιαίας αυτής συγκλονιστικής ιστορίας, παρόλη την εσωτερική της δομή, την επαναληπτικότητα.
Στην ανορθόδοξη σπονδύλωση που επιχειρούν οι Εν-Φλώ στα Χανιά, συνδέουν για δεύτερη φορά δυο τόπους: το Μουσείο σύγχρονης τέχνης «Ελαιουργείον» και το μουσείο της Αρχαίας Ελιάς-3000 χρόνων- σέρνοντας τον άχθο του Σίσυφου από τα βουνά ανάμεσα σε λαγκάδια, χαράδρες, εξοχικά και άσφαλτο.
Είναι ο κόπος της εικαστικής ομάδας των Εν-Φλώ και η βάση όπου εξακτινώνεται ένας κόσμος ιδεών που προσπαθεί να λάβει είκασμα και ενσάρκωση για τη θέληση του ανθρώπου που αντιτάχτηκε τη μοίρα του, να αγωνιστεί και να κριθεί συμβολικά δια μέσου της τέχνης, στην ιστορικότητα. Γύρω από τη σπουδή της μορφοποίησης ενός τέτοιου κόσμου -σκληρών παιχνιδιών μόνο για άνδρες- εξελίχθηκε στην πορεία των Χανίων εκείνη η περφόρμανς πλήθους, που στο ρυθμό Σί-συ-φωςςς πάμπολλες φορές ανταπαντούσε με μικρές πράξεις γέλιου και έφερνε στην επιφάνεια την εσωτερική ανασκαφή της ιστορίας του Σίσυφου,
το παιχνίδι που έγινε πραγματικότητα από τις οριγκάμι εφαρμογές πάνω σε εγχάρακτα χαρτιά με φύλλα ελιάς. Τα οριγκάμι αφιερώθηκαν στην ελιά των τριών χιλιάδων χρόνων και στο παρακείμενο Μουσείο της. Η ανορθόδοξη σπονδύλωση των Εν-Φλώ, συνεχίστηκε τόσο με την ελαιουργία Ελευσίνας σαν μια φυσική βιομηχανική τοπολογική αναφορά στα Χανιά, όσο και στην προβιομηχανική κοινωνία των εσωτερικών και «ξεριζωματικών» μεταναστεύσεων συνεργαζόμενοι με το σύλλογο μικρασιατών Ελευσίνας.
εναιώρημα του χθες, κατάστικτο σαν ξεβρασμένο φύκι…
Όσο ποτέ άλλοτε πρέπει να ξαναβρεθούμε με το σώμα. Αυτό είναι πολύ σημαντικό για την τέχνη: δεν υπάρχει τέχνη χωρίς σώμα. Ο χριστιανισμός δεν υπάρχει χωρίς ενσάρκωση, στους τελευταίους δέκα αιώνες ξεχάστηκε πόσο σωματική θρησκεία είναι ο χριστιανισμός και ξεχάστηκε ηθελημένα προς όφελος του πνεύματος. Στην Γονιδιακή εκμετάλλευση που έρχεται το σώμα θα δεινοπαθήσει και το σισύφειο δράμα της κόπωσης του σώματος θα είναι κεντρικό σε άλλη κλίμακα, ως κυτταρικό άχθος.
Κοντοσφύρης Χάρης / Φλώρινα 15 Οκτωμβρίου 2013
English text
SISyphos / group actions of team en flo in
2013
The only enemy of human is his own kind, it’s only himself that can steal the meaning of
his actions and life, since confirmation of its existence can be given solely
by himself, thus recognizing it as freedom.
-Simone de Beauvoir, The ethics of ambiguity-
Sisyphus’s
torment is an act of hostility coming from people who wanted to steal the
meaning of his labor. They forced him to it and stole his life. Sisyphus
was an extrovert and fellow feeling person, who drew his power from
the ability of being autonomous . Part of his autonomy came from his ability to
play, ( a playful action was outwitting Zeus , Hades , Mars and all the spins
and turns, making his wife take action from the upper world, bringing him back to state of living and eventually to the compulsive repetition of the act he was forced into) .
From the exerted power over him, Sisyphus shows as a character the correlation , that
work and play is a kind of cultural behavior. Correlations were imposed on us
by the ways of culture and the socialization process we are going through, that
being either topical or anachronistic , beneficial or destructive, towards our
adaptability and our fundamental human essence. Sisyphus plays and works
compulsively . Out of the two, working is more prestigious, in spite of being
unknown to humans – it is something like a disciplined process of rescue,
that saves a socially useful product from the mess created by humans’ inherent
laziness– according to sociologist David Riesman. Working is considered
more important than playing, that is why a tradition has appeared or maybe even
a pursuit, to make work seem less and less like playing and specifying it as a
productive process, which someone gets money for the hours he has sacrificed.
Sisyphus’s punishment is almost timeless since it is repetitive and 24 hour lasting. A
housewife’s labor can be considered Sisyphean, not paid for and timeless , a
play in a dollhouse. The notion that working is not playing and that playing is
not working, does not help the struggle for autonomy , but instead it creates a
false sense of independence under the pretext of free time, giving you the
chance to play , and consume what you produced while working. So , playing in
leisure time turns work a dependent condition and playing becomes an exhausted
condition of life, since you consume and deplete what you have produced. In
that way you start feeling happy about working and then consuming in a playful
manner what you produced. You become happy in a false process of painstaking
work, only to greedily play and use your products so you will need to work
again to recreate what is prone to be lost again.
There are two ways of reducing the labor requirements of modern Sisyphus : the first
is automation – in that way we would be distracted from many of the
productive processes and the second , as argued by David Riesman, using
impersonality whenever possible , in the production and distributional
processes.
At first it was the worker that initially operated in sociability, then came the turn of
the consumer and now hopefully it is time that the player emerges.
Facebook can be seen as a social game. The artists will be among the
first to become familiar with playing in real life. The achievements of all
artists are sidelined as "conscious plays" eternally . I would say
that the effort of En-Flo to recreate playing, is almost equally as difficult
to reconstitute the ability to work .
Sisyphus is eminently possessing both skills , to work and play. He is playing a game of
misleading the power which forced him to work, repeatedly, and always foreseeing
what he produces, but at the same time he drags what he is putting effort into,
so in another sense his work is counterproductive, since he doesn’t produce a
backload but non-backload.
Team En-Flo is working systematically towards the same direction. That's why their
proposals are playful and use a plural- singular structure, where a whole works
for a same cause together, and as well a singular-plural structure , where the
idea is developed by many. Repeatedly attempting to translate forced labor to a
challenging -seemingly ineffective and useless- game. For example, as stated by
Dimitra Siaterli : “ their obsession to roll and pull the " Sisyphean
boulder” from street to street in various cities in this country , indicates
their willingness to stubbornly resist any imposition that flattens their
imagination and creativity. The Sisyphean trajectories are fueled by
dreams that cannot be stepped on and refueled from their belief that no game is
lost in advance. They invite you become a fellow traveler...”
'Sisyphos - refugee condition ."
On August 30, at 19:00 , team En-Flo, set out from Mikrasiaton square of Upper
Elefsina – from the headquarters of the Association of Asia-Minor - and
pulling the Sisyphean load crossing the city, which received internal migrants
and refugees. Passed through the archaeological site and the square, reaching
an old oil mill by the sea , where many refugees first stepped foot in the land
of Elefsina. Throughout the Sisyphean route (Dardanelles Str., Eleftherios
Venizelos Str., Iroon Politehniou Str., entrance of archaeological site ,
Nicolaidis Str., Kanellopoulos Str.), Sisyphus and team En-Flo, posed answered
questions in the context of refugee status to unsuspecting citizens, such as: “
What am I?” “What am I looking for?” “What does it mean to be a foreigner?”,
and slogans like: “I am a cut root” “I need a land to step foot on to, I
need a land to step on to”. Until yesterday the arrogance of self-sufficiency
had turned friends to foreigners. A foreigner is a friend, En-Flo was calling
everyone to make a transgression. In the hard times that we going
through, we should consider a refugee as a friend. We must maintain
solidarity, to preserve our humanity, we shouldn’t allow difficulties to
degrade us. Sisyphus lifted the boulder and spread his answered questions in
yet another city, ( thoughts of Heleni Niska , a team member) .
It is painful to admit that an effort you are starting may not result in the way you
wish. The artistic research involving Sisyphus, has to do with the inaccessible
identification of everyone with someone climbing and even more when that is
being done while the boulder is bigger than himself. From this research one
does not derive something specific, however this venture will quickly turn into
a collective experience and distraction of the group as a collective subject .
Sisyphus’s burden was built by assembling pieces of pentagons and hexagons in the
formation of the very recognizable stereo metrical shape of a football .
The incisions made on them, form a collage that is in some
places unclear and clear in others, allowing someone to isolate items and
reassemble them as fragments of a mirror. The pieces provide a fertile
ground for a stream of thoughts, for example: what is it that makes us lug all
our lives a weight? Thus, the curved multifaceted mirror of En-Flo, does not reflect reality, but the image that reaches through the mathematically cracked mirror of the old myth,
that shows a man being condemned to a perpetual repetitive work and carrying a
load. It would be interesting, if someone could not only in a symbolical way
but also in real life, see the mundane little weights of everyday, like a
Sisyphean load. For example a tie around one’s neck, an earring, a wrist watch
could be seen as carrying a material weight as a compulsive act.
Who understands the cunningness of material/matter? Is matter more wicked than
Sisyphus, who as he rolls it, it gets stuck on the load he drags ?
Scientists maybe, the artists? Who does know? Some may be aware of the
mechanical adaptation of matter but no one knows the secret matter. The secret
is " the hoeing ability" of matter, ( the auriferous vein of mountain
Pageos was termed as hoeing material).
The produced work of Sisyphus is considered hoeing. The burden of Sisyphus ,
as a clean revenue material, is disbursed by the exploiting authority in the
years of innocence, repaying the right to live by functioning for life as
a sporting athlete.
-Two kinds of pain came from the root of happiness. Sisyphus answers – To me, two
kinds of happiness came from the root of pain. ( Expressions of Solomos,
adjusted dialogue by Harris Kondosphyris ) .
One can not keep his thoughts vacillating,meaning without the ballast of contemplation for the mythical Sisyphus to compensate for the lyricism , the body of indivisible and sensational story, despite its internal structure and repetitiveness.
The team tries toachieve an unorthodox vertebrae structure in Chania, for the second time twosites are being connected : the Museum of Modern Art, “Eleourgion” and the museum of the Ancient Olive Tree -3000 years old– the team members drag the burden of Sisyphus through mountains, between valleys, ravines , resort houses and asphalt.
It is the team’s effort to take speculative and incarnate for man's will in opposition to his fate, to fight and judge symbolically through art historicity . Around the study of forming such a world – a tough game for men only - in the course of Chania, evolved a mob performance, which answered the rhythm of Sisyphus with a little laughter, bringing on surface the internal excavation of the Sisyphean myth.
The play became reality from the origami applications on engraved olive tree leaves.
The origami were eventually devoted to the 3000 year old olive tree, and the
adjacent museum. The unorthodox vertebrae structure of En-Flo continued with both the oil industry of Elefsina, as a natural topological industrial
reference in Chania and in the preindustrial society of internal and uprooting migrations, working with the club of Asia Minor of Elefsina.
Art is associated with power and its public function. Power usually has three requirements from art. The first is the
demonstration of glory of each authority (arches, architectural and urban
clusters ) . According to Eric Hobsbawm, the second main function of art , is
to be organized by the authority as a public event. Ceremony and practice are
essential to the political process and by the democratization of politics,
power becomes a public theater, with people becoming an audience,
as organized participation . The third function that art can bring to power,
are education and propaganda (sculptural complexes of heroes, busts ). The team
took an initiative from the second function, especially in the case of the
teams’ participation in opening ceremony of the anniversary celebration of
“Demetria”, ironically titled “symfagomen” (a collective nosh) . The
urbanity of the project with the strange dialectic openness and responsibility
to report to the legendary myth of Sisyphus , certainly was up to date
with the crucial problems of in times of allegiance to the market.
On his latest attempt at Thessaloniki, Sisyphus was the sum of all artists who dragged
the object, carrying the aesthetic and built information, determining it as the
rock of the corresponding representation. At 10.30 we set out from the harbor
like a mice, dragging something to the inner city. That was a wooden structure
in the very recognizable shape of a football. The representation was carried
out with five team members making Sisyphus’s boulder crawl thanks to the
strands that tied them with it. The structure we saw was not just a form (a
polyprismatic, stereo metric shape consisted of hexagons and pentagons ) but a
form very familiar (close to a football ). We were unable to compare the object
with an image that was beside it but a place where both aligned, turning the
two images into one. You could see one thing, not two . The route followed the
marks of the burnt boundaries of the city of Thessaloniki, where the
proceeding was forming a circle on the map ( the progress went through
Venizelou Str., Egnatia Str. , Navarinou Str., the White tower, waterfront ,
Aristotelou square, and finishing at the Port ) tracking a pile of historical
ruins. The city was imposed a renewal. Along the way we could not see the
ourselves having the face of the team, proceeding itself had become our face.
However along the way we carried a certain experience. Our posing in the image
(at thought) is what connected it with reality.
Sisyphus as an image is a mental operation that dates back to current reality . Posing
Sisyphus as an image is a mental operation that dates back to current reality . Posing
towards an image (at thought) is how we experience an image, that is what makes
it true to us, connecting it with reality (fear connects an image with the
horror of reality). Only the things that I know are familiar.
It all started from rejecting the art market. In the midst of frivolous amusements
accompanying an Athenian spring season , a lengthy and quirky art show took
place in a former stadium. Team En-Flo was a guest in this art fair, and had
the opportunity to wage a relentless critique of art showing.
It is a fact that on the occasion of rational festivals like Art-Athina, a wonderfully
synthetic and enlightening discussion about art and its makers, takes place,
while at the same time material and immaterial is contacting, so do artworks
with reality. Considering our era as a time of the already noticeable (even
people can be understood with a sensory reference already defined in social
networks like facebook) in a nameless , faceless and indicated way some
people have already found the way to remove from the individuals the
responsibility, fatigue and most importantly resourcefulness and independence.
An advanced, unique and pre-metabolized sense overlaps the apparent
variety of real and virtual realities so that artists, museum directors and
curators refer to themselves as this current announcement does.
The opening of the art market between the economy of financier flows of money ,
that now does not exist not even in paper form, i.e. as a thumbnail constructed
image ( in 2010 En-Flo intruded Art-Athina with their Artistic Bank Notes) and
the economy of production, i.e. the simplest form of exchange (paint something
and exchange it with money) , is completed and proposed by the team by dealing
art works that visitors choose and make. The concepts in the art fairs and art
trade shows that a “manichaeistic” economical model is prevailing : on
one hand, the heart of the show, has become the money, and on the other hand
the body, i.e. the artwork is being transferred as slowly as it is
produced.
Within the landscape of the Athenian art fair , money did what it always does, it
suddenly gathers on a work project and then self-dissolving and undefined
, selects another work, and so the financial spread is limited to works of
certain artists such as George Rorris or Nikos Moschos , denying every
consistency and bond with the basic economy of this same matter, substance and
labor. Within an intangible , transparent and incomprehensibly meaningless
projection system of art team En-Flo withdrew and coordinated a course of
weight and gravity, dragging , pushing a Sisyphean load of realized work of
many artists from the site of Art-Athina to the Benaki museum, covering a
distance of 7,5 km.
On the 18th of May/2013, the artistic team, which arrived from Florina to Athens, started a
Sisyphean route.
Artists from the team and transit fans who responded to their call (the crowd rose to
30 people) covered a distance of 7,5 km, from Paleo Faliro (the marketing
facilities of the Olympic idea, now hosting a statutory appendix of marketing
artistic work) until the Benaki Museum ( a museum with origins from the 19th
century, with assimilated archaeological and ethnographic collections) at the
center of Athens.
The poet George Blanas places the defecting ' Sisyphus ' in contemplation :
…I've already lived enough to know / that I
ignore everything from experience : / horizontal day of bodies • / serious,
simple, effective / the vertical Night of Souls • / imponderable , unknown ,
dangerous /at noon inclined at the calcined stone and / lentisk
ablaze , the hawk / which teeters something fast like a seed / lashing
apnea , defying the rock / irritating the dust, denoting maybe / water
and salt and blue . Perhaps, / but noticeably darker , almost iron • / When the
man is a serious nuisance / leaves, inactivates or is being left behind . / The
rest are hastily contrived details, / to make a decision if not agreeable , /
at least tolerated. The torture begins much later : / when despair is real
distress. / At some point , the comrades would be lost on the horizon , /
slowly, steadily, persistently , until only / chill and distance is left:
that whitish suspension of yesterday, speckled like stranded seaweed ...
A final correlation for the action of teamEn-Flo, that is extremely important , is the suffering body or the body thattries . By dragging the weight we find once again physicality . We recover the body, firstly as an image , a word , a commingle, as a landscape before you feel it as a place, through all which constitute the body. European cultures’body as created by the traditions of Judaism , Christianity and enjoymentof the Greco-Roman lifestyle, eventually led to denying the body over spirit.The body is abandoned in the hospital of reality and sickening champion-like care. Even in the largest concentration of bodies in camps in the 20th century, mobilization aimed removal of physicality.
A final correlation for the action of teamEn-Flo, that is extremely important , is the suffering body or the body thattries . By dragging the weight we find once again physicality . We recover the body, firstly as an image , a word , a commingle, as a landscape before you feel it as a place, through all which constitute the body. European cultures’body as created by the traditions of Judaism , Christianity and enjoymentof the Greco-Roman lifestyle, eventually led to denying the body over spirit.The body is abandoned in the hospital of reality and sickening champion-like care. Even in the largest concentration of bodies in camps in the 20th century, mobilization aimed removal of physicality.
Sisyphus has already lived enough to know that he ignores everything from experience . On the vertical day and sloping night in a mountain scenery filled with sidelong horizons where tired bodies and souls of people lazily climb and landslide, encircled by suspicion, stagger in darkness .
More than ever we need to meet again with our body. It is very important for art : there is no art without body. Christianity does not exist without incarnation , in the last ten centuries it has been forgotten how much of a physical religion Christianity is and it has been deliberately forgotten in favor of the spirit. The body is about to suffer from the coming gene exploitation and the Sisyphean drama of body fatigue will be central in a different level, it will be a cellular burden.
Δημοσιεύσεις:http://florineanews.blogspot.gr/2013/10/2013_17.html#more /
شركة تنظيف مسابح بجدة
ΑπάντησηΔιαγραφήشركة تنظيف سجاد بجدة
مغسلة لغسيل السجاد بجدة