Η Άνοιξη, ο κόσμος των λουλουδιών, τα έρωτικά δίπολα: συνδέσεις και ποιητική συνύπαρξη μέσα από τον ρομαντικό λόγο του Βίκτωρα Ουγκώ: «Η ζωή είναι ένα λουλούδι και ο έρωτας το μέλι του.
Κρίνοι,
τριαντάφυλλα, ίριδες , βιολέτες...άνθη. Ζουν, αναπτύσσονται και πεθαίνουν
γρήγορα. Η σύντομη ζωή τους γεμίζει τη φύση χρώματα, σχήματα, αρώματα. Λειτουργούν
συχνά ως memento mori λόγω της
εφήμερης θνητότητάς τους. Από τα αρχαία χρόνια κατέχουν σημαντικό ρόλο στους
μύθους διαφόρων πολιτισμών (Αρχαία Ελλάδα, ρωμαϊκή ιστορία, κελτική μυθολογία,
γιαπωνέζικη κουλτούρα, αφρικανική τέχνη. Στη βικτωριανή εποχή ειδικά για κάθε
λουλούδι είχε αναπτυχθεί ένας συμβολισμός, μια μυστική γλώσσα επικοινωνίας με
βάση κυρίως το χρώμα δημιουργώντας έτσι νέες μορφές συμπεριφοράς ανάμεσα στους
ανθρώπους με αποτέλεσμα το αντικείμενο-λουλούδι να γινέται σύμβολο, να αποκτά
κωδικοποιημένους χαρακτήρες κρύβοντας πίσω του υπαινιγμούς και μυστικά. Τα
λουλούδια συνομιλούν με τον έρωτα, συμβαδίζουν με τα ανθρώπινα συναισθήματα,
κωδικοποιούν τις εκδηλώσεις τους μετατρέποντας αυτές σε αγάπη, φόβο, απελπισία,
αδιαφορία, απόρριψη, συγκατάβαση, τρυφερότητα, ευγνωμοσύνη... κι έρωτας καλά
κρατεί ...
Η αλληλένδετη σχέση έρωτα-λουλουδιού. Η φύση που ξυπνάει
μέσα από τον έρωτα κι ο έρωτας που μετουσιώνεται μέσα στη φύση ως δύναμη, αγάπη
και φως. Για τους αρχαίους Έλληνες αντιπροσώπευε τον πρωτόφαντο φως που
ευθύνεται για την ύπαρξη όλων των πραγμάτων μέσα στο σύμπαν. Άραγε πόσο τυχαίο
είναι που η γέννησή του συνδέεται με το κοσμικό αυγό; Κατά τον Πλάτωνα
θεωρούταν άλλοτε γιος της Αφροδίτης ουρανίας κι αλλοτε γιος της Αφροδίτης Πανδήμου ως μεταφορά διττότητας
μιας συναισθηματικής κατάστασης, ως
καλός και κακός έρωτας. Ο έρωτας είναι τολμηρός και δυναμικός κλείνει μέσα του
την βακχική έκσταση, κι εδώ πάλι δεν είναι τυχαίο που από τον 4ο
αι.πΧ ήταν μέλος της ομάδας του Διόνυσου-Βάκχου. Μέσα στους αιώνες, ενώ όλα
μεταβάλλονται παραμένει αναλλοίωτος, άφθαρτος, ατίθασο παιδί. Είναι ο
αναγεννησιακός ερωτιδέας με τα ροδαλά μάγουλα και το παιχνιδιάρικο χαμόγελο.
Τον λένε ακόμη amorino, cupido και putti, με μια λέξη είναι σε κάθε εποχή η ολοκλήρωση της αγάπης.
Γιατί η αγάπη, αίωνια, άφθαρτη και μοναδική,
μπορεί να γίνεται δίπολο παθών, ολοκλήρωσης, όνείρων και άκρατης φαντασίας.
Μπορεί να ρέει σαν μέλι κατά τον Ουγκώ, κι ακόμα να παίρνει μεταφυσικές
προεκτάσεις αντικατοπτρίζοντας τον «γήινο παράδεισο» μέσα από ένα τρόπο βαθιά
ζωγραφικό, άνθρωπινο και ταυτόχρονα μη ανθρώπινο γεμάτο συμβολισμούς,
αλληγορίες και μαγικά χρώματα.
Επτά γυναίκες,
με την τέχνη να οδηγεί τη ζωή τους συνεκθέτουν αναζητώντας η κάθε μια τον εαυτό
της, τις εμπνεύσεις, τα θέλω της.
Η Γεωργία
Κοκκίνη ταξιδεύει μέσα στο χρώμα, στο σύμβολο, στο γερό σχέδιο, στη μετάπλαση
της χρωματικής ροής. Δουλεύει τα χρώματα, τις τονικότητες, τολμά, αγγίζει τη
διαφάνεια του έρωτα και το ρομαντικό λόγο του Ουγκώ ήρεμα, σταθερά με ευγένεια
ψυχής.
Η Έφη Φούνκ
αναζητά την αλληγορία, την εσωτερική περιήγηση αναμοχλεύοντας χρώματα και
γραμμές, ταξιδεύει νοερά και μετουσιώνει την τέχνη της αφήνοντας τον θεατή να
πλησιάσει το έργο της, να το κάνει κτήμα του και να νιώσει τον εσωτερικό πυρήνα
του άμεσα, με ειλικρίνεια και ανοιχτότητα ψυχής.
Η Ντίνα
Αναστασιάδου χάνεται στη μακρυνή Ανατολή, κοινωνεί τη γιαπωνέζικη κουλτούρα στη
Δύση νιώθοντας πολίτης του κόσμου. Η εικαστική της γλώσσα κρυστάλλινη, καθαρή
και σαφής στα έργα της κι ακόμη απέρριτη και λιτή αφυπνίζει, προβληματίζει,
εμπνέει. Η μορφή μετουσιώνεται ενίοτε σε ζωγραφική φιγούρα , ενίοτε σε γλυπτό.
Ενδύεται της μνήμες της και προχωρά στο δρόμο του συμβόλου με μια γραφή να
τονίζει ερωτικά δίπολα που κινούνται σε ένα δικό τους χώρο μυστικά ποιητικό, με
το δικό του φως και ταυτότητα.
Η Ελένη Σακαλή
μεταπλάθει τον ποιητικό λόγο του Ουγκώ μέσα από τη δυναμική του χρώματος, της φωτεινότητας
και της ροής. Οι μορφές κυλάνε, ρέουν και χάνονται σε κόσμους μαγικούς και παράξενους όπου βασιλεύει η αλήθεια της
ψυχής και τα έντονα, βαθιά συναισθήματα. Πάλλονται από χρώμα διαφεύγοντας από
την πραγματικότητα σε κόσμους όπου η αλληγορία έχει τον πρώτο, αλλά και τον
τελευταίο λόγο.
Η Αγγελική
Κώσταλου οδηγείται σε μονοπάτια της τέχνης που χαρακτηρίζονται από αρμονία και
διακριτικά φωτεινή φαντασία. Αρμονίες χρωμάτων αγκαλιάζουν το μεστό εικαστικό
της έργο που βρίσκει την ολοκλήρωσή του σε έναν κόσμο, όπου κατοικεί η
διαχρονική αλήθεια και η συμπύκνωση πολλαπλών πληροφοριών μαζί με το χρώμα και
τη χαρά της ζωής.
Η Ιρίνα
Άντονιουκ εμβαθύνει στη μορφή βιώνοντας το περίγραμμα ττων μορφών, αναζητώντας την
ψυχική τους ενότητα όπως αυτή προκύπτει από τη σωματική προσέγγιση, το φιλί και
το βλέμμα. Μοιάζουν να έχουν χαθεί σε μια αέναη συναισθηματική χοάνη, σε ένα
άχρονο τοπίο που κάποιες στιγμές ανακαλεί μοτίβα του Κλίμτ και του Ρόϋ Λιχτενστάιν.
Η Τζένη Χατζή
αφήνεται στη φαντασία, στους δρόμους της έμπνευσης που προκύπτουν όταν ο άνθρωπος
συναντάει τη φύση. Το δάσος γίνεται για αυτήν δεξαμενή εικόνων και χρωμάτων.
Μέσα σε αυτόν περιφέρονται δρυάδες, ναϊάδες και μικροί βάκχοι που μοιάζουν να
επιζητούν την απόδρασή τους σε κόσμους όπου η αμφισημία και η μεταμόρφωση έχουν
τον πρώτο λόγο.
Επτά γυναίκες, επτά εικαστικές προθέσεις,
συνπράττουν, συνδημιουργούν, συνδιαλέγονται .Προσπαθούν να αιχμαλωτίσουν το
φως, την ενέργεια, τη δύναμη της Άνοιξης. Καταθέτουν συναισθήματα και
δημιουργία. Αποδίδουν το χρώμα ως μεταβολή, ως ερμηνεία συναισθήματα, ως
ποιητικό λόγο. Η φύση στην αιώνια
απλότητά της είναι η μούσα και η εσωτερική τους δύναμη. Όλα είναι φωτεινά και
γαλήνια.Είναι η στιγμή που ο ρομαντισμός
γίνεται ροή λέξεων, συναισθημάτων και χρωμάτων μέσα από την ποίηση του Βίκτωρα
Ουγκώ :
«Πέπλο πρωινό απλώνεται
επάνω στα βουνά.
Τον παλιό πύργο, δες, μια νιογέννητη ακτίνα πώς λευκαίνει.
Και στα ουράνια ήδη με αγάπη ενώνεται,
όπως η δόξα δένεται με τη χαρά,
των δασών το πρώτο τραγούδι με της μέρας το πρώτο σπινθήρισμα».
Τον παλιό πύργο, δες, μια νιογέννητη ακτίνα πώς λευκαίνει.
Και στα ουράνια ήδη με αγάπη ενώνεται,
όπως η δόξα δένεται με τη χαρά,
των δασών το πρώτο τραγούδι με της μέρας το πρώτο σπινθήρισμα».
Επιμέλεια Έκθεσης
Πηνελόπη Γαίτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου