Η Άνοιξη, ο κόσμος των λουλουδιών, τα
έρωτικά δίπολα: συνδέσεις και ποιητική συνύπαρξη μέσα από τον ρομαντικό λόγο
του Βίκτωρα Ουγκώ: «Η ζωή είναι ένα λουλούδι και ο έρωτας το μέλι του.
Κρίνοι,
τριαντάφυλλα, ίριδες , βιολέτες...άνθη. Ζουν, αναπτύσσονται και πεθαίνουν
γρήγορα. Η σύντομη ζωή τους γεμίζει τη φύση χρώματα, σχήματα, αρώματα. Λειτουργούν
συχνά ως memento mori λόγω της
εφήμερης θνητότητάς τους. Από τα αρχαία χρόνια κατέχουν σημαντικό ρόλο στους
μύθους διαφόρων πολιτισμών (Αρχαία Ελλάδα, ρωμαϊκή ιστορία, κελτική μυθολογία,
γιαπωνέζικη κουλτούρα, αφρικανική τέχνη. Στη βικτωριανή εποχή ειδικά για κάθε
λουλούδι είχε αναπτυχθεί ένας συμβολισμός, μια μυστική γλώσσα επικοινωνίας με
βάση κυρίως το χρώμα δημιουργώντας έτσι νέες μορφές συμπεριφοράς ανάμεσα στους
ανθρώπους με αποτέλεσμα το αντικείμενο-λουλούδι να γινέται σύμβολο, να αποκτά
κωδικοποιημένους χαρακτήρες κρύβοντας πίσω του υπαινιγμούς και μυστικά. Τα
λουλούδια συνομιλούν με τον έρωτα, συμβαδίζουν με τα ανθρώπινα συναισθήματα,
κωδικοποιούν τις εκδηλώσεις τους μετατρέποντας αυτές σε αγάπη, φόβο, απελπισία,
αδιαφορία, απόρριψη, συγκατάβαση, τρυφερότητα, ευγνωμοσύνη... κι έρωτας καλά
κρατεί ...
