Έκθεση ζωγραφικής "Περιπλανησεις". Τεκμηρίωση-Συνθετική ανάλυση. Αγάπη Μαντζιώρη

"Περιπλάνηση στην Είδηση"

Η έκθεση ζωγραφικής της Αγάπης Μαντζιώρη "Περιπλανησεις" φιλοξενείται στην Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών Αμυνταίου, Μ. Αλεξάνδρου 6. Εικοσιεφτά συνολικά έργα εκθέτονται στον άνω όροφο ενός αρχιτεκτονικά ενδιαφέροντος κτιρίου, εσωτερικά ανακαινισμένου. Ο επισκέπτης ανεβαίνοντας τις σκάλες, αντικρίζει στην είσοδο το μεγάλο ζωγραφικό έργο "Περιπλάνηση στην Είδηση", διαστάσεων 1Χ1 μέτρο. Το συγκεκριμένο έργο τοποθετήθηκε στον τοίχο απέναντι από τις σκάλες εισόδου, ώστε να εισάγει νοηματικά τον επισκέπτη στην έννοια της περιπλάνησης.

"Περιπλάνηση στην Είδηση"

Οι δύο άντρες που στέκονται αντικριστά, λαθραναγνώστες των αναρτημένων εφημερίδων ενός συνοικιακού περιπτέρου, περιπλανώνται στην είδηση κάποιου συμβάντος.
Η ενσυναίσθηση του γεγονότος τους οδηγεί σε ταξίδι στον χωροχρόνο.
Η υπερβατική αυτή κατάσταση συμβολίζεται με το αφηρημένο τοπίο στην δεξιά πλευρά του έργου. Η αινιγματική πάλι μορφή στο δέντρο, στη δεξιά πλευρά του πίνακα,  που προέρχεται από τον κόσμο της είδησης, φαίνεται να παρατηρεί τους δύο άντρες. Η ίδια αυτή μορφή, ενταγμένη στο γενικότερο αφηρημένο πεδίο, ενδέχεται να αποτελεί ψυχογεωγραφική ανάγνωση των απεικονιζόμενων προσώπων.
Αυτό το έργο  τοποθετήθηκε στο συγκεκριμένο σημείο για τον επιπρόσθετο λόγο ότι ταιριάζει συνθετικά.
Επειδή βρίσκεται σε πέρασμα, προθάλαμος δύο αιθουσών, και είναι το μοναδικό έργο σε εκείνο τον τοίχο, δεν κλείνει τον χώρο. 













Η "Περιπλάνηση στην Είδηση" συνομιλεί αρμονικά, τόσο με τα δύο έργα μικρότερων διαστάσεων που βρίσκονται στον αριστερό τοίχο, "Γαλήνη" και "Μεταφυσικό", όσο και με το έργο "Πολύτιμο" που βρίσκεται στο δεξιό τοίχο (όπως βλέπει κανείς τα έργα μπαίνοντας στον χώρο). Η εναρμόνιση αυτή οφείλεται τόσο στην κοντινή χρωματική γκάμα των έργων, όσο και στις συμμετρίες που προκύπτουν με την μεταξύ τους τοποθέτηση. Επίσης, οι κίτρινες τεθλασμένες γραμμές που σχηματίζουν γωνίες και ορίζουν το πεζοδρόμιο στον μεγάλο πίνακα, έχουν σχηματική ομοιότητα με τις γραμμές του κάγκελου της ξύλινης σκάλας. Ακόμα, σχετίζονται με τις γωνίες του μεγάλου τραπεζιού που βρίσκεται ακριβώς κάτω από τον πίνακα. Έτσι με την αξιοποίηση των αντικειμένων στο χώρο, μοιάζει το πεζοδρόμιο να επεκτείνεται εκτός τελάρου.

"Μεταφυσικό", "Γαλήνη", "Περιπλάνηση στην Είδηση"

Στο έργο "Γαλήνη" η αίσθηση της ηρεμίας και αγαλλίασης ενισχύεται από την ήπια χρωματική παλέτα και τους αρμονικούς συνδυασμούς. Επίσης, η κάθετη τοποθέτηση των μορφών στη χρυσή τομή τονίζει την σχέση των σωμάτων με την βαρύτητα.
Η αγέροχη γυναίκα λόγω της κάθετης παρουσίας της στο χώρο, αλλά και του τρόπου που έχει σχεδιαστεί, δίνει την αίσθηση της ανύψωσης προς την αιθέρια σφαίρα, προς μια ανώτερη διάσταση.

"Πολύτιμο"

Το παιδί πάλι που την αγκαλιάζει τρυφερά, δίνει στατική εντύπωση, ως ελπιδοφόρος συνεχιστής που παραμένει στη γη έχοντας γλυκές αναμνήσεις.
Στο "Μεταφυσικό" δεικνύεται η σχέση του εαυτού με τον άλλο εαυτό, σε μια αέναη προσπάθεια για υπερίσχυση των θετικών στοιχείων, έναντι των αρνητικών.
Το μεγεθυμένο φανάρι, δηλωτικό του τεχνιτού φωτός, σβήνει για να επικρατήσει το φυσικό φως της αλήθειας.
Στο "Πολύτιμο" η αφρικανή με την εντυπωσιακή παραδοσιακή φορεσία, φέρει το μωρό της δεμένο στη μέση της. Πολύτιμη ενδυμασία, πολύτιμη ύπαρξη.
Τι είναι άραγε ποιο σημαντικό για εκείνους που τα παρατηρούν. Ο συνεπιβάτης φοράει την κουκούλα στο μωρό είτε για να το προστατέψει, ζεσταίνοντας το, είτε για να το κρύψει, σκεπάζοντας το. Οι άυλες μορφές παρούσες και σε αυτό το έργο, του προσδίδουν μυστήριο αφηνοντας τα ερωτήματα να πλανώνται στο χώρο.
Μπαίνοντας στο πρώτο δωμάτιο του εκθεσιακού χώρου, αριστερά είναι τοποθετημένα τρία ζωγραφικά έργα. Η "Συντροφιά" με την "Νοσταλγία" που βρίσκονται στον ίδιο τοίχο συνδέονται μεταξύ τους νοηματικά, καθώς πρόκειται για άτομα τρίτης ηλικίας. Ωστόσο, υπάρχει και η έντονη αντίθεση με τον παππού να βιώνει στιγμές συντοφικότητας με τον σκύλο και την γάτα, ενώ η γιαγιά αναπολεί το παρελθόν, απολαμβάνοντας την μοναχικότητα της τη δεδομένη στιγμή.

"Απομόνωση", "Συντροφιά", "Νοσταλγία"

Τα δύο έργα συνδέονται μεταξύ τους συνθετικά καθώς η διαγώνιος της  κίτρινης λάμψης του πρώτου έργου συνομιλεί με τη διαγώνιο του δεύτερου έργου, που ξεκινά από την γωνία δεξιά, συνεχίζει στο κεφάλι της γυναίκας και κατευθύνεται προς τα κάτω και αριστερά. Επίσης, και τα δύο έργα βρίσκονται σε αρμονική χρωματική σχέση με την "Απομόνωση" τον ζωγραφικό πίνακα που βρίσκεται στον κάθετο τοίχο δίπλα στην πόρτα, καθώς υπάρχει η σχέση των συμπληρωματικών χρωμάτων. Στα έργα δεξιά από το παράθυρο επικρατεί το κίτρινο χρώμα, ενώ σε εκείνο στα αριστερά το μοβ. Ακόμα, το πράσινο που υπάρχει και στα τρία έργα σε διαφορετικό εύρος, λειτουργεί σαν συνεκτικός μεταξύ τους δεσμός. Τα τετράγωνα σχήματα που επαναλαμβάνονται στο παράθυρο στην γωνία του τοίχου, όπως και αυτό της κάσας της πόρτας και της γωνίας στο δάπεδο, δημιουργούν έναν ενδιαφέροντα διάλογο με τα καφέ-κόκκινα τετράγωνα που σχηματίζονται πίσω από τον ηλικιωμένο στο έργο "Συντροφιά". Έτσι προκύπτει ρυθμός και ενεργοποιείται το σύνολο του χώρου.

Στον ίδιο τοίχο με την "Απομόνωση", στην άλλη πλευρά της πόρτας, βρίσκεται η "Υποψία" και ο  "Επάιτης". Τα τρία αυτά έργα φέρουν παρόμοια χρώματα με την παλέτα του μοβ να υπερισχύει.

"Εξάρτηση", "Επαίτης", "Υποψία"

Το στοιχείο αυτό τα συνδέει μεταξύ τους, σε συνδυασμό με το ότι αναπαρίστανται επιβάτες κάποιου μεταφορικού μέσου. Επίσης, οι οριζόντιες γραμμές, κάγκελα, στα δύο έργα και το παράλληλα με το έδαφος χέρι του άντρα στο έργο δεξιά, συμβάλουν στην μεταξύ τους συνομιλία.  Η σχέση αυτή διαχέεται και στον χώρο με τις οριζόντιες γραμμές να επαναλαμβάνονται στους πραγματικούς σωλήνες που βρίσκονται πάνω από τα έργα κοντά στο ταβάνι.




Παρόμοια σχέση αναπτύσσεται μεταξύ της κάσας της πόρτας, οριζόντιες και κάθετες, με τους προαναφερθέντες πίνακες εκατέρωθεν της. Η σχέση αυτή οριζοντίων και καθέτων συνεχίζεται και στην μπαλκονόπορτα με την "Εξάρτηση" στον ίδιο τοίχο να συνδέεται χρωματικά, χάρη στο κόκκινο-πορτοκαλί με τον "Επαίτη" και την "Υποψία". Επίσης, η έννοια της εξάρτησης συνδέει τα τέσσερα προαναφερθέντα έργα. Στην "Απομόνωση" γίνεται ένα σχόλιο στην υπέρχρηση της τεχνολογίας, στον εθισμό που αυτή προκαλεί και στις συνέπειες της. Στην "Εξάρτηση" με τους δύο άντρες που κάθονται στις κόκκινες καρέκλες και ταξιδεύουν με το πλοίο, γίνεται νύξη στη σωματική εξάρτηση μέσω της υπέρχρήσης ουσιών όπως είναι ο καπνός του τσιγάρου. Στον "Επαίτη" η πρόθεση της δημιουργού είναι να φανεί η οικονομική εξάρτηση, με τον μεγάλης ηλικίας άντρα να επαιτεί. Επίσης, στην "Υποψία" θα μπορούσε να νοηθεί σαν ψυχολογική εξάρτηση με τους συνομιλητές να διακατέχονται από ένα είδος καχυποψίας και κτητικότητας ο ένας προς τον άλλο.

Στον απέναντι τοίχο έχουν τοποθετηθεί δύο πίνακες, η "Αναπάντεχη Συζήτηση" και η "Ανάπαυση" που είναι σε παρόμοια χρωματική σχέση, αλλά υπάρχει μια αξιοπρόσεκτη αντίθεση μεταξύ τους. Στο πρώτο έργο φανερώνονται τα πρόσωπα των δύο γυναικών που συνομιλούν. Το αριστερό πρόσωπο στην πλήρη του μορφή, ενώ το δεξί να καλύπτεται εν μέρει από την κούπα, με το βλέμμα της κοπέλας να είναι ιδιαίτερα έντονο. Τα πρόσωπα και των δύο γυναικών είναι ιδιαίτερα εκφραστικά με το σώμα τους να βρίσκεται σε κίνηση. Αντιθέτως, στο δεύτερο έργο τα κεφάλια των μορφών καλύπτονται σε μεγάλο βαθμό από τα καπέλα και το σώμα τους βρίσκεται σε χαλάρωση.

"Αναπάντεχη συζήτηση"

"Ανάπαυση"

Η καμπύλη που πλαισιώνει την κοπέλα που χειρονομεί έντονα και καταλήγει στο χέρι εκείνης που κρατάει την κούπα στον πίνακα "Αναπάντεχη Συζήτηση", έρχεται να συνομιλήσει με την καμπύλη της ανοιχτής θύρας που συνδέει το πρώτο με το δεύτερο δωμάτιο. Έτσι το συγκεκριμένο έργο δεν περιορίζεται στον καμβά αλλά επεκτείνεται στον χώρο με τις μορφές να περιπλανώνται με δυναμισμό σε αυτόν. Επίσης, το έντονο κίτρινο χρώμα του πίνακα επικοινωνεί με το κίτρινο των έργων που βρίσκονται στο τζάκι στην άλλη αίθουσα, συνδέοντας αρμονικά τους δύο χώρους.

"Συντροφιά", "Αναμνήσεις", "Παρέλαση", "Μικρός Κολυμβητής"

Στον ίδιο τοίχο στην άλλη πλευρά είναι τοποθετημένη η "Παρέλαση" και ο "Μικρός Κολυμβητής", σε παρόμοια παλέτα με τα προαναφερθέντα έργα. Μάλιστα το τελείωμα του μικρού πίνακα έρχεται σε νοητή ευθεία με την οριζόντια γραμμή του μεγάλου πίνακα, στο σημείο που αρχίζει η πράσινη χρωματική επιφάνεια, ενισχύοντας έτσι την ενότητα μεταξύ των δύο έργων. Ακόμα, το πράσινο χρώμα που υπάρχει στην "Παρέλαση" την φέρνει σε συνομιλία τόσο με την "Συντροφιά", όσο και με την "Νοσταλγία" που έχουν αποδοθεί με ανάλογους χρωματικούς συνδυασμούς. 

Το συγκεκριμένο έργο αντιμετωπίζεται με αφαιρετικό τρόπο και έντονους συμβολισμούς, με το παιδί να παρελαύνει προς την αντίθετη κατεύθυνση. Έτσι αντιστέκεται τόσο στην εξουσία του γυμναστή, όσο και του αστυνόμου που του ασκούν πίεση μέσω της αυστηρής επιτήρησης. Οι παρευρισκόμενοι χειροκροτούν στην άκρη της εικόνας χωρίς να φαίνεται το πρόσωπο τους. Αν επικροτούν την τάση του παιδιού για αυτονομία, ή χειροκροτούν μηχανικά την συγκεκριμένη παραδοσιακή τελετή, εναπόκειται στην κρίση του θεατή. 

"Παρέλαση"

Μπαίνοντας ο επισκέπτης στην δεύτερη αίθουσα, αντικρίζει τους "Δεσμούς Ζωής", όπου αποτελούν και το έργο της αφίσας της έκθεσης. Ο πίνακας αυτός που μονοπωλεί στον συγκεκριμένο τοίχο, πλαισιώνεται εκατέρωθεν από τα στόρια των παραθύρων που είναι σε παρόμοια μοβ απόχρωση με τα καθίσματα του πούλμαν στο έργο. Επίσης, η ύπαρξη των καρεκλών γύρω από το τραπέζι μπροστά από τον πίνακα ενισχύει την νοηματική ομοιότητα της απεικονιζόμενης γυναίκας που κάθεται στο κάθισμα του πούλμαν έχοντας στην αγκαλιά της το παιδί της, με τις πραγματικές καρέκλες στο χώρο. Το έντονο βλέμμα του νηπίου σε αντιπαράθεση με την απουσία βλέμματος της μητέρας, η οποία στρέφει το πρόσωπο της προς την αντίθετη κατεύθυνση, δίνει την αίσθηση της κίνησης και του παλμού στο χώρο. Επίσης, το σκουλαρίκι της μητέρας που συνδέεται με την πιπίλα του μωρού, τα δύο αισθητήρια όργανα του ανθρώπου αυτί και στόμα, μας κάνει να διερωτηθούμε αν πρόκειται για σχέση στοργής, εξάρτησης, ή κάποιο άλλο είδος σχέσης μεταξύ των δύο αυτών προσώπων.

"Δεσμοί Ζωής"

"Δεσμοί Ζωής"

Στη γωνία όπου βρίσκεται το διακοσμητικό τζάκι έχουν τοποθετηθεί δύο έργα. Οι "Ταξιδευτές" και η "Αφοσίωση". Αυτά τα έργα αναπτύσσουν διάλογο με τον χώρο στον οποίο βρίσκονται, καθώς οι οριζόντιες και οι κάθετες γραμμές των τελάρων επαναλαμβάνονται στο τζάκι, δίνοντας την εντύπωση ενός μικρότερου κάδρου σε ένα μεγαλύτερο.Επίσης, η βαθμιαία αύξηση του μεγέθους του τελάρου από το μικρών διαστάσεων έργο στο μεγαλύτερο, με  το περίγραμμα της εσοχής του τζακιού να δίνει και αυτό την αίσθηση ενός ακόμα μεγαλύτερου τελάρου, συμβάλει στην αίσθηση του ρυθμού και ενδυναμώνει την παρουσία των έργων στο χώρο.

"Αφοσίωση", "Ταξιδευτές" 

Επιπλέον, παρατηρώντας στο εσωτερικό του τζακιού τα δύο επίπεδα που τέμνονται, σαν να πρόκειται για γωνία τοίχου, θα μπορούσαν να συσχετιστούν με τις δυαδικές μορφές των ζωγραφικών έργων. Δίπλα σε αυτά τα έργα έχει τοποθετηθεί η "Απόσταση" που συγγενεύει μαζί τους χρωματικά. Μάλιστα βρίσκεται στο κέντρο του έργου "Ταξιδευτές", δίνοντας έτσι την αίσθηση της συμμετρίας και ενισχύοντας την αλληλεπίδραση μεταξύ αυτών των έργων.
Με το έργο αυτό γίνεται νύξη στην διαφορετική χρήση της τεχνολογίας / κινητού από άτομα διαφορετικών ηλικιών, καθώς και στο χάσμα γενεών. Άνθρωποι που την δεδομένη στιγμή βρίσκονται πολύ κοντά σωματικά, αλλά ψυχικά σε μεγάλη απόσταση.

"Απόσταση"

Στον κάθετο τοίχο σε σχέση με εκείνον που είναι τοποθετημένο το έργο "Δεσμοί Ζωής", βρίσκονται δύο έργα που συνομιλούν έντονα μεταξύ τους. Πρόκειται για τον "Περιπλανώμενο" και την "Απόδραση". Συνεκτικός τους δεσμός τόσο το έντονο κόκκινο χρώμα που επικρατεί και στα δύο έργα, όσο και η στάση του σώματος των δύο αντρών, που μοιάζει να γέρνει ο ένας προς τον άλλο, βρίσκοντας στήριγμα. Και οι δύο επιβάτες ενός τρένου αλλά με διαφορετικό προορισμό. Ο νεαρός στο έργο από αριστερα, εξαντλημένος από τους ξέφρενους ρυθμούς της καθημερινότητας και τους ελεγκτικούς μηχανισμούς, φαίνεται να αναζητάει διέξοδο στο κινητό του και στην εικονική πραγματικότητα.

Ο νεαρός πάλι με την κουκούλα, αποστασιοποιημένος από την συμβατική κοινωνία, φαίνεται να βρίσκει στοργή στην συντροφιά που του προσφέρει το κουταβάκι που ταξιδεύει μαζί του. Οι μορφές και στα δύο έργα είναι τοποθετημένες σε διαγώνιο. Στην "Απόδραση" η διαγώνιος έχει φορά από δεξιά προς τα αριστερά, ενώ στον "Περιπλανώμενο" από αριστερά προς τα δεξιά. Αυτές οι συνθετικές επιλογές ισχυροποιούν τις μορφές, δίνοντας την εντύπωση της στιβαρότητας, αλλά και της δραματικής έντασης. Επίσης, το έπιπλο που βρίσκεται κάτω από τα έργα θα μπορούσε να λειτουργήσει σαν προέκταση τους, καθώς οι διαγώνιες που σχηματίζουν οι σάκοι και των δύο αντρών, τέμνονται με τις δυο άκρες του ντουλαπιού.

"Απόδραση", "Περιπλανώμενος"

Έτσι οι πίνακες σχηματίζουν ένα μεγάλο τρίγωνο με το έπιπλο. Ακόμα, το διακοσμητικό μοτίβο που βρίσκεται στο κέντρο του πάνω μέρους του επίπλου δημιουργεί ανεστραμένο τρίγωνο με τους δύό καμβάδες, καθώς νοητές γραμμές ξεκινούν από το κέντρο αυτού του σημείου, διαπερνώντας τις γωνίες και των δύο τελάρων και καταλήγοντας στον καρπό του αριστερού και στον μηρό του δεξιού απεικονιζόμενου.

Στον κάθετο τοίχο σε σχέση με τον τοίχο που βρίσκονται τα έργα που προαναφέρθηκαν, δίπλα στην καμάρα που συνδέει τις δύο αίθουσες, έχει τοποθετηθεί το έργο "Άνθρωποι Ρουφήχτρες". Ιδίως οι μπλε- μοβ αποχρώσεις αυτού του έργου, το συνδέουν χρωματικά με το έργο "Απόδραση" με την δεύτερη μορφή στο βάθος του πίνακα να έχει παρόμοια χρώματα. Ως άνθρωποι ρουφήχτρες νοούνται εκείνοι οι άνθρωποι που κάνοντας επιφανειακές κρίσεις για τους άλλους, τους απορροφούν ενέργεια. Αφορμή για μια τέτοια σκέψη μπορεί να αποτελεί μια στιγμή της καθημερινότητας σε κάποια δημόσια υπηρεσία που ο υπάλληλος λειτουργεί ως εξιλαστήριο θύμα μιας ατυχούς συγκυρίας.

"Άνθρωποι Ρουφήχτρες"

Αναφορικά με την σύνθεση, οι οριζόντιες και κάθετες γραμμές που αναπαριστούν τα κάγκελα, έρχονται σε διάλογο με τις αντίστοιχες γραμμές στον "Επαίτη" και στην "Υποψία", συνδέοντας τις δυο αίθουσες.
Επίσης, οι οριζόντιες γραμμές του συγκεκριμένου έργου βρίσκονται σε παράλληλη σχέση με τον οριζόντιο σωλήνα κοντά στον ταβάνι. Έτσι, με την επανάληψη αυτή δημιουργείται ρυθμός.
Ακόμα, ένα άλλο σημείο που συνδέει το έργο με τον χώρο είναι η σχηματική ομοιότητα μεταξύ της δίνης της ρουφήχτρας με την διακοσμητική λεπτομέρεια στο έπιπλο που και αυτή έχει καμπύλο σχήμα, συγκεντρώνοντας την ένταση στο άκρο της. Έτσι τα έπιπλα που προϋπήρχαν στον εκθεσιακό χώρο όχι μόνο δεν εμποδίζουν, αλλά αξιοποιούνται, καθώς μέσω των συνθετικών επιλογών εναρμονίζονται με τα ζωγραφικά έργα.

Στον ίδιο τοίχο με το έργο που αναφέρθηκε, από την άλλη πλευρά της ανοιχτής θύρας, έχει τοποθετηθεί το "Υποκατάστατο". Ο άνθρωπος, στην προκειμένη περίπτωση ένας πατέρας, στην προσπάθεια του να αισθανθεί πληρότητα βιώνοντας συναισθηματικό κενό, συχνά καταφεύγει σε λύσεις υποκατάστατα. Βρίσκεται στην παιδική χαρά με το παιδί του, μα ίσως ωθεί τόσο πολύ την κούνια των προσδοκιών, ώστε το παιδί του να μην φαίνεται καν στο κάδρο. Είναι έτσι απών στην σχέση με τον πατέρα του. Ο συγκεκριμένος άνθρωπος ενδεχομένως υποσυνείδητα να αντιλαμβάνεται την ελλειπή σχέση με το παιδί του και επιχειρεί να καλύψει την κενότητα που αισθάνεται καταφεύγοντας στον καταναλωτισμό. Όμως ένα ακριβό ζευγάρι παπούτσια δεν φαίνεται να είναι αρκετό για να τον ενισχύσει ουσιαστικά. Έτσι η φυσιογνωμία του αναπαρίσταται άτονη, άυλη, καθώς το "έχω" δεν δύναται να αντικαταστήσει το "είμαι".

"Υποκατάστατο"

Η δημιουργός επιθυμώντας τα έργα της να μην έχουν μονοδιάστατο νόημα, δίνει και μια άλλη ερμηνεία για τον συγκεκριμένο πίνακα.
Σύμφωνα με αυτή, ο συγκεκριμένος άνθρωπος έχοντας πατήσει γερά στα πόδια του κατόπιν επίπονης προσπάθειας κατά την περιπλάνηση του στη ζωή, μπορεί πλέον να ταξιδεύει με το νου, απέχοντας από την καθιερωμένη καθημερινότητα.
Έτσι εξαϋλώνεται, αφήνοντας για λίγο το παιδί του, για να βρεθεί σε μια υπερβατική κατάσταση. Αναφορικά με τα συνθετικά στοιχεία, το έργο χαρακτηρίζεται άπο διαγώνιες που σχηματίζουν αλλεπάληλα χι, που το καθιστούν ακόμα πιο ισχυρό, δίνοντας του ρυθμό. Επίσης ο γερμένος κορμός του δέντρου με φορά προς τα δεξιά αγγίζει νοητά την γωνία της καμάρας της πόρτας, συνδέοντας τον πίνακα με τον περιβάλλοντα χώρο.

"Υποκατάστατο"

Ύστερα από την περιπλάνηση στον εκθεσιακό χώρο, επιχειρείται η παρουσία της κάθε μορφής που αναπαρίσταται σαν αυτόνομη οντότητα με προσωπικότητα, αλλά και η συνομιλία της με τις μορφές  των άλλων έργων. Έτσι αλληλεπιδρώντας τα έργα μεταξύ τους διατηρούν τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους γνωρίσματα, αλλά αποτελούν και άρρηκτη ενότητα μεταξύ τους. Σημαντικό παράγοντα σε αυτό παίζει και η ενεργοποίηση του άδειου και γεμάτου, αφήνοντας το κατάλληλο κενό ανάμεσα στους καμβάδες. Αυτό ορίζεται εμπειρικά έχοντας ως βάση να μην "βαραίνει" ο τοίχος, αλλά ούτε να είναι και υπερβολικά κενός, αποκόπτοντας έτσι τα έργα.
Το πλαίσιο αγνοείται μέσω της συγκεκριμένης λογικής της σύνθεσης και επιτυγχάνεται η σύνδεση και η εναρμόνιση του περιβάλλοντος με τα έργα. Έτσι, οι αναπαριστώμενες μορφές δεν λειτουργούν σαν διακοσμητικά στοιχεία σε έναν ψυχρό τοίχο, αλλά κυκλοφορούν στο χώρο ως εμψυχωμένες υπάρξεις.


Η έκθεση ζωγραφικής "Περιπλανήσεις" παρατείνεται έως 11/5. Περισσότερες πληροφορίες εδώ.