Mice Jankulovski-Χάρης Κοντοσφύρης Έκθεση στην γκαλερί Λόλα Νικολάου - Мице Јанкуловски – Харис Контосфирис во галеријата Лола Николау

«Όλη η τρέλα και η ομορφιά βρίσκεται στο διάστημα του χώρου» Νικόλας Αυθεντίας Πραγματεία για τον ανύπαρκτο χώρο 

«Όλοι και όλα διεκδικούν τον Χώρο» Κλαύδιος  Ηξεραίσης  Το πέρασμα του Ξέρξη στην ευρωπαϊκή μεθόριο

« Ο βιωμένος χώρος υπερβαίνει τον γεωμετρικό» Gaston Bachelard Ποιητική του Χώρου

Η  διάκριση μεταξύ πρώτον  μιας υποκειμενικής σύλληψης που αναγνωρίζει τη χωρική διάσταση ως ιδιότητα του νου (Καντ), παρ’ όλες τις αμφισημίες και δεύτερον  μιας αντικειμενικής σύλληψης που τον ατενίζει ως παραγωγή ή/και κοινωνική κατασκευή ‘εκεί-έξω’ (Φουκώ) μέχρι τον ενσώματο και υλοποιημένο χώρο ( Ντεριντά )  κατά τον γεωγράφο Θάνο Καραγκούνη αποτελεί τις συνιστώσες αναστοχασμού για μια ιδέα του χώρου.

Χώρος είναι η ελάχιστη ζωτική κινητικότητα της  υπόστασης στην διάσταση. Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι η σημειακή ανάπτυξη σε πολλά σημεία θα γεννήσει όλα εκείνα τα χωρικά και τοποτηρητικά όρια για τον χώρο σαν ιδέα και ως υλικότητα. Κατά τον  Θάνο Καραγκούνη η αντίληψη μας εξελίσσετε  για τον χώρο,  διερωτώντας για τον χώρο ως κατηγορία του Νου (Καντ), γνωστική ικανότητα, μετά θέτουμε ερώτημα για το βάθος και αμέσως ο χώρος γίνεται διερώτηση  ως αντικείμενο και κατασκευή ( Φουκώ) δηλαδή αισθητηριακή αντίληψη. Για όσα μπορούν να συμβούν σε αυτόν τον σχεδόν υλοποιημένο χώρο, τα συμβάντα, ξεδιπλώνουν τον χρόνο γεφυρωμένο με υλη. Περι- διαβαίνεις το χώρο ως συμβάν( Χάιντεγκερ - Μπαντιού)

Πολλοί χώροι μαζί με συμβάντα που ενώ εξελίσσονται δεν είναι υποχρεωτικά αντιληπτά στο υποκείμενο που παρατηρεί, είναι σχηματισμένοι τόποι. Ο τόπος αξιωματικά  φανερώνει το έξω. Αλλά ήδη συναινούν αδιόρατα πράγματα στον τόπο και έτσι ενισχύεται η ιδέα ότι ο τόπος έχει και το μέσα του. Αν επιχειρήσει κάποιος να περιγράψει τον τόπο είναι πολύ πιθανό να επιχειρήσει να περιγράψει την εξωτερικότερα του έξω. Το  περίγραμμα αυτό συχνά αδικαιολόγητα, είναι ανεπαρκές για την ανθρωπινή αντίληψη και συχνά επιχειρείτε να περιγραφεί  η εξωτερικότερα του μέσα. Γεωγραφικές αντιλήψεις ενισχύουν αυτές τις προσπάθειες αλλά οι εικαστικοί επιτείνουν το πρόβλημα της αναπαράστασης αξιώνοντας την υπέρβαση έξω από τα τεχνικά εποπτικά μέσα.

Η διάτμηση του Mice Jankulovski (Μίτσε Γιανκουλόφσκι) στα επιτοίχια  ζωγραφικά του έργα είναι η παγίδευση  ενός ιδεατού χώρου υποβάλλοντας το βλέμμα της κατασκευής ενός ενσώματου χώρου. Στον Χάρη Κοντοσφύρη ο χώρος συντελείτε, αποτελεί στιγμιότυπο της προσπάθειας να υλοποιηθεί. Δεν αποφεύγεται το βλέμμα της κατασκευής του, εν τω γενέσει, προσπαθώντας να το προτείνει αποθεωμένο και ως γέφυρα.

 Ο Mice Jankulovski διανοείται αναλυτικά και συνθετικά το χώρο για να τον προτείνει ως τόπο υπερβατικό και οργανωμένο σε μεγάλα μεγέθη θέασης ώστε να μετατρέπεται σε εμπειρικό. Ο Χάρης Κοντοσφύρης οργανώνει μικρούς περίκλειστους χώρους  με κενές και γεμάτες, γεφυρωμένες, υλοποιημένες χωρητικότητες όπου ο τόπος δεν παρευρίσκεται στο χώρο αλλά καταλαμβάνει έναν νοούμενο χωρικό τόπο γιατί συγκροτείται από την προσανατολιστική και την απομακρυντική λειτουργία της θέασης.

Ο Mice Jankulovski προτείνει τα τοπία με έκταση, ανάπτυγμα διατοιχισμένο με προστακτική και επιτακτική θέαση. Ο χώρος καθαρός και ανυπέρβλητος πράττετε από τον ίδιο έτσι ώστε να μπορεί να ισχύει καθολικά. Η γεωμετρία του γκρι, τα αναπτύγματα των χρωμάτων εκχωρούν μια φυσική βούληση για τον θεατή και ο εικαστικός διάκοσμος αντιπροτείνετε διυποκειμενικός και ανεξάρτητος. Ο Mice Jankulovski φασματογραφεί αιωρούμενους  δεσμευμένους  χώρους, τους μετατρέπει σε τόπους καλαισθησίας με σκοπιμότητα ανάλογη με την τελολογία της φύσης. «…ούτε ο χώρος ούτε οποιοσδήποτε γεωμετρικός προσδιορισμός του είναι υπερβατική παράσταση apriori, παρά μόνη η επίγνωση ότι οι παραστάσεις αυτές δεν έχουν καθόλου εμπειρική προέλευση και η δυνατότητα που παρόλα αυτά έχουν να μπορούν να αναφέρονται apriori σε αντικείμενα της εμπειρίας, αυτή μπορεί να ονομάζεται υπερβατική». (Καντ, ΚΚΛ, 1979: 22)

Ο χώρος και ο χρόνος με  όλες τις διακλαδώσεις τους αποτελούν εποπτείες με πολλαπλό περιεχόμενο που διασταυρώνονται  ατομικά. Προκύπτουν περιεχόμενοι χώροι μέσα στους τόπους ως παραστάσεις που περιέχονται μέσα σε σύνθετες αναπαραστάσεις όπου η  συνθετική πρακτική εναποτίθεται τελικά στον πρωταρχικό χώρο. Ο Χάρης Κοντοσφύρης επισημαίνει την «αλλαγή της αλλαγής» όταν χρίζονται περιεχόμενα μέσα σε άλλα περιεχόμενα. Τα τοπία που προτείνει είναι συναρμολογημένα ανάμεσα σε κενές  και γεμάτες υλικότητες, όπου τα κενά των έργων  παραλλάσσονται  από  όλα τα στοιχεία του τοίχου(πίσω φόντο στο κενό των έργων)  που ενσωματώνονται στο προτεινόμενο περίκλειστο χώρο του έργου και λειτουργούν ως αμφισημία.

Ο Mice Jankulovski χαράζει συντεταγμένες και αναδιαρθρώνει ένα κατασκευασμένο χώρο κατοικήσιμο και προσδιορισμένο. Η διαφοροποιήση και ο κατακερματισμός συστήνει μια γεωγραφική μη-αναπαράσταση του τόπου με εναποθέσεις εγκιβωτισμένων χώρων σε διάταξη ομόκεντρη ή παράλληλη. Ένας χώρος εξωτερικότητας αναδιπλώνετε σε χώρο κατασκευής που σημαίνει ανάδειξη της εσωτερικότητας δηλαδή ένας χώρος μέτρησης, μελέτης, οργάνωσης, αισθητοποίησης και διαδρομής κατακερματίζει, περιχαρακώνει γεωμετρικά  και ενώνει ψευδαισθησιακά την παλινωδία του χρώματος ή του γκρι. Ο Mice Jankulovski κατασκευάζει χώρους αφομοίωσης του πραγματωμένου χώρου σε έναν τόπο με αδιάκριτα όρια. Με την έννοια των πολύπλοκων συνοροχωρισμάτων. Τόπος εξωτερικός με  χώρους  όργανα, χώρους ενατένισης, τόπους  υποδοχείς που αντανακλούν  και εγκλείουν ή αποκλείουν  και αποκλείονται δια της συμμετοχής.

 

«Το συμπλήρωμα προτίθεται […] Αλλά το συμπλήρωμα αναπληρώνει» (Ντεριντά, 1990: 251)

Ο Χάρης Κοντοσφύρης περιθωριοποιεί τα τοπία των ματιών μας. Ουρανός κενός χώρος.  Νερό που αντανακλά τον ουρανό κενός χώρος. Κάπου η Γη γεφυρώνει και αναδύει αντανακλάσεις και εισχωρήσεις μέσα στον περιθώριο κενό χώρο. Τα κενά , η τμηματικότητα , τα ρήγματα και η κίνηση του βλέμματος θέτουν το οικείο σε ενέργεια  και η αμφισημία αναστέλλεται. Ο συνδυασμός του κενού και υλοποιημένου χώρου είναι ο τόπος, ο ξένος , ο εξωστρεφές, ο κοινωνικός, ή απαλλαγμένος  από τις τοπικές και ιδιαίτερες σχέσεις που εδράζουν  από την θέση και την γεωμετρία των πραγμάτων εντός κάποιας τοποθεσίας. Ο ανεδραίωτος  τόπος είναι ένας αποσχιστικός χώρος ανεπαίσθητος που στέκει με τις πατερίτσες του πλαισίου που το κορνιζώνει. Ο έγκλειστος χώρος είναι ένας ανώριμος τόπος. 
Χάρης Κοντοσφύρης / Φλώρινα 6/3/ 2018 
Δημοσίευση: εδώ και εδώ
Υποστήριξη Απο την εταιρεία IN VINO ESTATE

Мице Јанкуловски – Харис Контосфирис во галеријата Лола Николау

„Целата лудост и убавина се наоѓаат во интервалот на просторот“ Николаос Автентиас

Трактат за непостоечкиот простор

„Сите и сѐ го бараат Просторот“ Клавдиј Исклучоци Преминот на Ксеркс во европскиот регион

„Доживеаниот простор го надминува геометрискиот“ Гастон Бачералд Поетика на Просторот

Разликувањето помеѓу, прво, едно субјективно восприемање кое ја прифаќа просторната димензија како функција на умот (Кант), и покрај сите двосмислености и второ едно објективно восприемање кое зјапа како производ или/и општествена структура „таму-надвор“ (Фуко) до отелотворениот и составен простор (Дерида) согласно географот Танос Карагунис претставуваат составни делови на рефлексијата за една претстава за просторот.

Простор кој е минималната животна подвижност на супстанцијата на димензијата. Треба да стане јасно дека знаковниот развој во многу делови ќе ги роди сите тие просторни и претставителни граници за просторот како идеа и како материјалност. Според Танос Карагунис нашето воспиремање се развива за просторот, запрашувајќи се за просторот како категорија на Умот (Кант), спознавачка способност, потоа поставуваме прашање за длабината и веднаш просторот станува прашање како предмет и градба (Фуко) значи сензитивна претстава. За она што може да се случи во овој речиси реализиран простор, настаните, се раздиплуваат во времето премостено со материја. Минуваш низ просторот како настан (Хајдегер-Бадиу).

Многу простори заедно со настани кои додека се расплетуваат не се обврзно воспиремани во предметот кој се забележува, се обликувани места. Местото аксиоматски го претставува надворешниот простор. Но веќе доплнуваат магловидни нешта во просторот и така се поддржува идејата дека местото има и внатрешност. Доколку некој се потруди да го опише местото многу е веројатно да се потруди да ја опише надворешноста од надвор. Овој периграм, често неоправдано, е недоволен за човековото воспиремање  и често постојат обиди да се опише надворешноста внатре. Географските воспиремања ги поддржуваат овие обиди но уметниците го разложуваат проблемот на претставување обидувајќи се да го надминат вон техничките нагледни средства.

Поделбата на Мице Јанкуловски кај неговите ѕидни уметнички дела е доловувањето на еден замислен простор насочувајќи го погледот на структурата на еден вотелесен простор. Кај Харис Контосфирис просторот се составува, претставува момент од обидот да се создаде. Не се оттргнува погледот на структурута, во раѓањето, обидувајќи се да го предложи обожувано и како мост.

Мице Јанкуловски го замислува просторот аналитички и синтетички за да го предложи како место надминувано и организирано во големи димензии за гледање, како би се преиначил во емпириски. Харис Контосфирис организира мали обиколени простори со празни и полни, премостени, направени збирни места каде местото не се наоѓа во просторот туку завзема еден замислено просторно место бидејќи се создава од насочувачката и одвојувачката функција на гледиштето.

Мице Јанкуловски ги предлага местата со големина, развој на соѕидано со императивен и заповеден поглед. Просторот чист и непремостлив се создава од истиот така што да може да важи апсолутно. Геометријата на гри, развојот на боите отстапуваат една природна желба за гледачот и уметничкото украсување и се препредлага двосубјективно и независно. Мице Јанкуловски претставува спектарно лебдечки задолжеи простори, ги преобликува во простори уметнички со цел соодветна на телеологијата на природата. „... ниту просторот ниту било која друга геометриска идентификација е трансцедентно претставување a priori, туку само свеста дека овие претставувања немаат воопшто емпириско потекло и можноста што покрај сѐ ја имаат да можат да се претставуваат a priori во предмети на искуството, таа може да се нарекува трансцедентна“. (Кант, ККЛ, 1979: 22).

Просторот и времето со сите свои разгранувања претставуваат нагледности со повеќестрана содржина кои се вкрстуваат атомично. Произлегуваат содржани простори во местата како претстави што се содржат во комплицирани претставувања каде синтетичката пракс се доставува конечно во првичниот простор. Харис Контосфирис ја нагласува „промената на промената“ кога се потребни содржини во други содржини. Местата кои ги предлага се составени помеѓу празни и полни материјалности, каде празнините на делата варираат од сите компоненти на ѕидот (заден фонт во празнината на делата) кои се вклучуваат во предложениот затворен простор на делото и функционираат како двосмисленост.

Мице Јанкуловски посочува координати и прераспоредува еден изграден простор вселив и дефиниран. Разликата и поделбата сочинуваат една географска не-претстава на просторот со депозити на затворени простори во концентрично или паралелно подредување. Еден простор на надворешност се распостелува во простор за градење што означува истакнување на внатрешноста т.е. еден простор за мерење, истражување, организирање, чувствување и пат, поделува, засекува геометриски и поврзува псевдозензорно негирање на бојата или на гри. Мице Јанкуловски твори простори на асимилација на настанатиот простор во едно место со видливи граници. Под поимот комплицирани граници. Место надворешно со простори-органи, простори на контемплација, простори кои го отсјајуваат и вклучуваат или исклучуваат и отстапуваат преку учеството.

„Додатокот се нуди [...]“ Но додатокот дополнува“ (Дерида, 1990: 251)

Харис Контосфирис ги маргинализира местата на нашите очи. Небо празен простор. Вода која го отсликува небото празен простор. Некаде Земјата премостува и изгрева отсјаи и навлегувања во маргиналниот празен простор. Празнините, поделбата, пукнатините и движењето на погледот го поставуваат познатото во функција и двосмисленоста се одложува. Комбинацијата на празниот и остварениот простор е местото, странецот, екстровертниот, комуникативниот, или ослободениот од локалните и посебни врски кои потекнуваат од местото и геометријата на нештата во некоја локација. Нестабилното место е еден одделлив простор незабележлив кој стои со своите патерици на рамката која го краси. Затворениот простор е едно незрело место.

Харис Контосфирис / 6/3/ 2018 

Објава: тука

Дела на Мице Јанкуловски

Έργα του Mice Jankulovski








Έργα του Χάρη Κοντοσφύρη από την σειρά Βαλκανικές λίμνες- οι Πρέσπες της ενδοχώρας Ενισχυμένο τσιμέντο μέταλλο