Αγάπη Μαντζιώρη, "Περιπλανήσεις" για 19 μέρες στην καρδιά της Αθήνας

Εκείνο το φθινοπωρινό πρωινό της Δευτέρας 25 Σεπτεμβρίου του 2017, στο μεγάλο καμβά των τοίχων του ζεστού πολυχώρου Books Plus Art & Coffee, στην καρδιά της Αθήνας, Πανεπιστημίου 37, δημιουργήθηκε ένα νέο συνθετικό έργο μέσα από τη διαδικασία του στησίματος της ατομικής έκθεσης της Αγάπης Μαντζιώρη. 

Τα εγκαίνια της έκθεσης ακολούθησαν το απόγευμα της ίδιας μέρας. Το δυνατό ξέσπασμα της βροχής δεν απέτρεψε αρκετούς ανθρώπους να παρευρεθούν στην εκδήλωση και να καλωσορίσουν αυτή τη νέα εικαστική πρόταση.

Έντονη η αίσθηση της μεταξύ των έργων αλληλεπίδρασης, αλλά και η παρουσία του κάθε έργου στο χώρο ως αυτόνομη οντότητα. Κοινό σημείο αναφοράς η περιπλάνηση στο τοπίο των σχέσεων των ανθρώπων. Μια ζωγραφική έκθεση, με έντονα παλλόμενα χρώματα και ποικίλες συνθετικές επιλογές που θα διαρκέσει μέχρι και τις 13 Οκτωβρίου του 2017.

Οι αναπαριστώμενες μορφές φέρουν τη δική τους προσωπικότητα και αποτελούν κοινωνούς των καθημερινών συναναστροφών των ανθρώπων. Έτσι, βγαίνουν από το πλαίσιο του τελάρου για να επικοινωνήσουν με τους θαμώνες του καφέ. Να περπατήσουν δίπλα τους και αφού ζητήσουν ευγενικά την άδεια, να καθίσουν μαζί στα καλόγουστα τραπεζάκια και να ανταλλάξουν σκέψεις.  

Ο διάλογος είναι σε κάθε περίπτωση γόνιμος είτε υπάρχει συμφωνία, είτε διαφωνία. Το σημαντικότερο είναι να σπάσει η σιωπή, εκτός αν είναι τόσο ισχυρή που δημιουργεί δονήσεις. Ακόμα και η ίδια η εξαπάτηση που ο καθένας απεύχεται, αποτελεί αφορμή διδαχής. Ποιος άραγε μπορεί να αμφισβητήσει πως έχοντας διαγράψει μια πορεία ζωής, δεν έμαθε από τις αστοχίες και τα σφάλματα του. Ποιος πάλι μπορεί με σιγουριά να υποστηρίξει πως η αιτία της ενδεχόμενης απογοήτευσης του είναι ο διπλανός του και όχι ο εαυτός του, που τρέφει λανθασμένες προσδοκίες. Πόσο εύκολο είναι να αποδεχθεί κανείς τον τραυματισμό του εγώ του. Σχεδόν αδύνατο σε μια κοινωνία που απαιτεί την τελειότητα, παρόλο που τα θεμέλια της είναι ατελή και μισογκρεμισμένα. 

Εξάλλου ο άνθρωπος με το που έρχεται στο φως της ζωής είναι ατελής, εφόσον έχει ανάγκες. Για την ικανοποίηση των αναγκών του χρειάζεται το άλλο. Άρα οι σχέσεις των ανθρώπων είναι απαραίτητες τόσο για την κάλυψη των βιολογικών, όσο και των ψυχολογικών αναγκών. Βέβαια αυτή η συνθήκη δεν συνεπάγεται και την ολοκλήρωση του ανθρώπου. Η έννοια ολοκλήρωση αποτελεί μια πλάνη, καθώς πάντοτε προκύπτουν νέες ανάγκες. Ωστόσο η αυτοβελτίωση και η αρμονική επικοινωνία με τους συνανθρώπους συντελεί στην καλύτερη ποιότητα ζωής και στην εξέλιξη.

Ο "περιπλανώμενος", ο "χορευτής", οι "ταξιδευτές"...βρίσκονται έτσι κοντά στους επισκέπτες: για να τους κατανοήσουν, για να τους ψιθυρίσουν τη δική τους ανάγκη και επιθυμία, τη δική τους άποψη. Για να επικοινωνήσουν ουσιαστικά μαζί τους, καθώς αυτό είναι το βασικό ζητούμενο της καλλιτέχνιδος. Επιδιώκει οι ήρωες της να είναι οικείοι, ενεργοποιώντας παρόμοιες μνήμες και συναισθήματα στους θεατές μέσω της εικαστικής έκφρασης. Να υπάρξουν κοινές αναφορές σε σχέση με προσωπικά βιώματα αντικρίζονταν έναν πίνακα. Κάτι τέτοιο είναι αναμενόμενο να συμβεί καθώς η καλλιτέχνις αντλεί τα ερεθίσματα της από υπαρκτά πρόσωπα της καθημερινότητας. Οι άνθρωποι είτε είναι λευκοί, είτε έγχρωμοι, ενήλικες ή παιδιά, συχνά βιώνουν παρεμφερείς καταστάσεις. Έτσι με το να αλληλεπιδρούν και με το να αλληλοϋποστηρίζονται μέσω των εμπειριών τους, γίνονται πιο δυνατοί.

Οι “φράσεις” των ηρώων της καλλιτέχνιδος δεν είναι πάντα εύκολα αντιληπτές, αλλά ούτε και η αφηγούμενη ιστορία αυτονόητη, καθώς επιδιώκει το εγκεφαλικό παιχνίδι στις δημιουργίες της και την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη παραμονή του θεατή στο κάθε έργο. Δεν την ενδιαφέρει το ωραιοποιημένο, αλλά το αληθινό. Η ενεργοποίηση των αισθήσεων του θεατή και η ευαισθητοποίηση του αναφορικά με καίρια κοινωνικά θέματα.

Ο χειρότερος εχθρός της περιπλάνησης είναι η απραξία, η οποία αποτελεί σημείο των καιρών, λόγω κυρίως της οικονομικής κατάστασης της χώρας μας. Έτσι, η Μαντζιώρη προτείνει τη δράση, την αντίσταση στη στασιμότητα μέσω της περιπλάνησης. Με βάση αυτό το σκεπτικό ακόμα και τα έργα που δεν αναπαριστούν ταξιδευτές, εντάσσονται στο γενικότερο τίτλο της έκθεσης.  

Ποιος μπορεί να αμφισβητήσει πως και ο χορευτής στο κρητικό γλέντι δεν είναι περιπλανώμενος, αφού μεγαλοπρεπής διαλύει την αμηχανία της εποχής και την εσωστρέφεια μέσω των κραδασμών, των γεμάτων ρυθμικότητα και δυναμισμό χορευτικών του βημάτων. Η περηφάνια του να ορθώνεις το ανάστημα σου απέναντι στις αντιξοότητες της ζωής.

Και τα παιδιά που σκαρφαλώνουν στο δέντρο, αποτελούν φαινομενικά μια απλή σκηνή της καθημερινότητας. Ωστόσο, ποιος ενήλικας δεν έχει παρόμοιες δυνατές παιδικές μνήμες, όπου ως παιδί δημιουργούσε τους δικούς του κόσμους. Που περιπλανιόνταν στις γειτονιές, αναπτύσσοντας έτσι τη φαντασία του και διαμορφώνοντας την προσωπικότητα του. 

Το φαινομενικά απλό, αποτελεί και το συγκλονιστικό.  

Οι “περιπλανώμενοι” θα βρίσκονται στον ίδιο χώρο για δεκαεννιά μέρες, συνομιλώντας μεταξύ τους, αλλά και με τους επισκέπτες. Ύστερα ο καθένας θα ακολουθήσει το δρόμο του σε μια νέα περιπλάνηση με γνώμονα την ομορφιά της αλήθειας, έχοντας αγγίξει κάποια ψυχή.