Η Κάτια Γέρου αλλάζει τους παλμούς της καρδιάς μας
Η Κάτια φθέγγεται τα λόγια επί σκηνής. Είναι ηθο-ποιός. Η τέχνη είναι δικαίωμα στην ατομική και συλλογική ελευθερία. Η Κάτια είναι μια θέατρο-παίνιδα. Το θέατρο – θεραπεία, το θέατρο – άσκηση, το θέατρο – παιδεία, το θέατρο ενσαρκωμένη ποίηση, το θέατρο σωματική αρχιτεκτονική, το θέατρο κατακόμβη των σκιών, το θέατρο – ανάσταση νεκρών. Όλα αυτά τα θέατρα είναι της Κάτιας λέει ο Μάνος. Ο Μάνος Στεφανίδης απέναντι από την Κάτια, βάζει τους μη μυημένους στον ένσαρκο διονυσιασμό. Η Κάτια είναι ενσαρκώτρια. Μεθάει με τη σάρκα. Ενσαρκώνει τον άνθρωπο που υποδύεται όταν τα λόγια του έχουν φύγει και έχουν πάει αλλού, σε άλλη κατάσταση, σε άλλη σκέψη. Ηθοποιός σημαίνει να σου κόβουν το φως. Πρέπει να μείνεις αφώτιστη για να φωτιστείς. Στο Θέατρο ΤΕΧΝΗΣ έμαθε ότι μπορούν να φτιαχτούν αξέχαστες μαγικές εικόνες, με λίγα, φτωχά μέσα. Εκεί πάλι ένας πολύ νέος άνθρωπος μπορούσε να καταλάβει τι είναι ο προφήτης στην θέση του προφήτη. Όταν είσαι νέος, αναλοτροίωτος όπως ήταν η Κάτια μπορείς να ξεχωρίσεις τον Κουν, τον Λαζάνη, τον Κατζουράκη... να γίνουν σκιά της σκιά της. Τα λόγια τους είχαν σώμα, ύλη, της κάνανε πάντα κάτι. Επειδή ήξερε να ακούει, έπαιζε την μοναξιά σε έναν κατοικημένο χώρο, ιδανικά. Είναι εξαίρετη ηθοποιός. Βάδιζε σε ένα τεντωμένο σκοινί, γνωρίζοντας ότι αποκλείεται να πέσει. Αυτές ήταν η κορυφαία οδηγία του Κουν. Τι σημαίνει αυτό; «Συγκέντρωση σε συσπειρωμένο σώμα, κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, αργός ρυθμός, διαστολή της συνείδησης και αυτοκυριαρχία. Μια ηθοποιός είναι εξαίρετη όταν ο θεατής δεν προβλέπει την ατάκα και επιτόπου αιφνιδιάζεται από την αντίδραση ακόμη και της αναπνοής. Η αναπνοή είναι το πρώτο υλικό του παιξίματος. Με την αναπνοή ψάχνεις την πραγματική φωνή. Ταλαιπωρείται πολύ η ηθοποιός για να μιλήσει με την πραγματική της φωνή. Η Κάτια διαλέγει περάσματα όπως έκαναν οι αντάρτες. Στήνει καραούλι στο κείμενο, το διαπερνά με σαφείς, γενναίες, έξυπνες και απροσδόκητες αναγνώσεις. Ερμηνεύει, δεν εφευρίσκει ατμόσφαιρες. Στέκει υπομονετικά και αφού συγκινηθεί, μετακινείται για να μετακινήσει το θεατή στην άλλη, εύθραστη, απροσδόκητη διάσταση.
«Ο ρόλος βρίσκεται από τα πόδια», διδάσκει ο Κουν. Η Κάτια φοράει τα παπούτσια του ρόλου, περπατά, ρίχνει στον αέρα τρία μπαλάκια και τα πιάνει, χορεύει ταγκό και σάμπα, παίζει ένα απλό μοτίβο στο ακορντεόν ή στην κιθάρα και λέει φράσεις σε μια άλλη γλώσσα. Δουλεύει με εξαίρετο τρόπο τους ρόλους πάνω στο οντολογικό της σώμα, από μέσα προς τα έξω, αλλά και από έξω προς τα μέσα. Στις παραστάσεις ενώνει το κορμί και την φωνή κάποιου που έζησε κάπου, κάποτε. Τι μαστοριά απαιτείται γι’ αυτή την επώαση. Μόλις καταπιεί τον ρόλο, αυτόματα ανοίγει η ωμοπλάτη, σηκώνεται το κεφάλι κι αρχίζει σιγά-σιγά, ένα παιχνίδι αποπλάνησης με τον υπηρέτη-εαυτό, τον υπηρέτη-ρόλο, τον υπηρέτη-θεατή στην αδίδαχτη χρήση τους.
Έχει σημασία αν σε καλοδέχονται ή σε απαρνούνται. Πρέπει για χρόνια να τραβάς την αυλαία μόνος σου μπρος τον ίδιο σου εαυτό. Αυτό δεν είναι παρέκλισση αλλά ένας τρόπος να τραβάς την ανελέητη συνείδηση, την έμπειρη γνώση για να δουλέψεις πίσω από αυτή την αυλαία, τον καινούριο σου αυτοσχεδιασμό, την ανταποδοτικότητα που οφείλεις στην κοινωνία.
Πρέπει να περπατάμε αργά, με αντίσταση, σαν να κινούμαστε στο βυθό της θάλασσας. Δημιουργείτε γύρω μας, πάνω μας μια διαστολή. Τότε ως ηθοποιός και άνθρωπος αρχίζεις να συγκατοικείς με την τραγωδία. Πόσες λεύγες κάτω από την επιφάνεια της θάλασσσας είναι άραγε; Τι βάρος φέρει το νερό; Πώς αναπνέεις; Πώς μιλάς γεμάτος νερό και χαλίκια; Το νερό σε κυκλώνει στα χέρια, δίχως αφορμές και κυλάει μέσα σου η τραγωδία. Τα ρούχα σου ξετυλίγονται από πάνω σου ως θέατρο, Ευρυπίδης, Σοφοκλής, καρφίτσες, πάγκοι, σάρκα και πειρασμοί. Όλα όσα κάνει ο ηθοποιός γύρω από τους πειρασμούς βγαίνουν πάντα λάθος. Η τόλμη και ο δισταγμός είναι το αθέατο βαρύδι της παράστασης που εκγυμνάζει την δύναμη της εικόνας που υποδύεται. Τόση ώρα προσπαθώ να μιλήσω για τα πέλματα του υπνοβάτη που ανοίγει η Κάτια κάτω από το ανελέητο φως του ήλιου.
Συγχωρέστε την που έγινε ηθοποιός, ακούστε τη φωνή αντίστασης, διαβάστε το πείσμα των αντιξοοτήτων, αφυπνιστείτε από αυτήν που χορεύει την έλλειψη.
Η τέχνη είναι ελεύθερη. Η δημιουργία είναι ελεύθερη. Ο άνθρωπος γεννημένος για την δημιουργία και την τέχνη είναι ελεύθερος. Ο κόσμος πρέπει να χαιρετίζει με χαρά έναν δημιουργό που του έχει φέρει νέες μορφές – νέο Θέατρο.
Χάρης Κοντοσφύρης
Ομόνοια, 07/05/2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου