Δημόσια Παιδιατρική κλινική νοσοκομείου Φλώρινας. Η τοιχογραφική εικαστική παρέμβαση ως θεραπευτικό περιβάλλον.
Το θεραπευτικό περιβάλλον αποτελεί θεμελιώδη αρχή της αρχιτεκτονικής των νοσοκομείων. Αλληλοεπιδρά έντονα στην αγωγιμότητα της υγείας. Η επίδραση του δομημένου περιβάλλοντος στην υγεία προτρέπει το ευ ζειν, την πρόληψη φροντίδας, ασφάλειας των ασθενών, των παρηγορούντων και του προσωπικού. Η ευ-παρήγορη αρχιτεκτονική θα μπορούσε να υποσχεθεί και να ενθαρρύνει την ιαστική υποδοχή κάθε ασθενούντα.
Οι ασθενείς στερούμενοι του οικείου περιβάλλοντος είναι αναγκασμένοι να αποδεχτούν και να προσαρμοστούν σε ένα ξενικόπεριβάλλον. Συχνά η μειωμένη κινητικότητα δημιουργεί μια σταθερή θέαση και λήψη του χώρου και των ερεθισμάτων του. Η οπτική των ασθενών θα μπορούσε να αφεθεί σε μια αειφορία και μια ενατένιση θέας. Οι συνοδοί, οι φροντιστές, το νοσοκομειακό προσωπικό που έχουν εύκολο έλεγχο του χώρου βιώνουν βραχυπρόθεσμα το περιβάλλον. Η στέρηση και η ενατένιση έκαναν τις επιλογές της εικαστικής παρεμβάσεις στην παιδιατρική κλινική του δημοσίου νοσοκομείου Φλώρινας επιτακτικότερες ειδικά επειδή τα παράθυρα κοιτούν προς εσωτερικά αίθρια ενώ παραμένουν φωτεινά με φυσικό φως ήλιου.
Τίθεται θέμα δημιουργίας εσωτερικής θέας ικανή να ισορροπήσει την παθητική και εξαρτώμενη περίθαλψη των μικρών παιδιών. Πρόκειται για την δημιουργία ενός ανοσολογικού περιβάλλοντος που ενεργοποιεί κλινικές πρακτικές ως ιαστικές φροντίδες σε όλα τα επίπεδα. Η ποιότητα της περίθαλψης είναι δομική ξενοδοχειακή διαδικασία για την μεγιστοποίηση της ιαστικήςικανοποίησης του ασθενούς και των συνοδών. Οι διαγνωστικές και θεραπευτικές πράξεις μέσα στο πλαίσιο της ιατρικής επιστήμης με την μέγιστη αποφυγή ιατρογενών κινδύνων δημιουργούν το πλαίσιο ικανοποίησης, ανάρρωσης από πλευρά διαδικασιών και ανθρώπινης επαφής.
Οι εικαστικές τοιχογραφίες αποδομούν το αρχικό εσωτερικό αρχιτεκτονικό περιβάλλον ώστε να αφομοιώσουν πολλά από τα υποχρεωτικά μηχανολογικά, ηλεκτρικά, πυροσβεστικά, υγειονομικά συστήματα που αποδιοργάνωναν και κατακερμάτιζαν το τοιχισμένο χώρο και ταυτόχρονα να ενεργοποιήσουν οντολογικά διαδικασίες παρουσίας ενισχύοντας την υποδοχή του νοσηλευτικού προσωπικού για την παρεχόμενη φροντίδα.
Η οργάνωση των υπηρεσιών υγείας έχει προσανατολισμό την ποιότητα για καλύτερη αντιμετώπιση, πληροφόρηση και υποδοχή των υγειονομικών τους προβλημάτων μετά από απαίτηση των πολιτών για σύγχρονη δημόσια υγεία. Οι συγκροτημένες διατομεακές πολιτικές και ριζικές κοινωνικές παρεμβάσεις ίσης πρόσβασης στην υγεία και την περίθαλψη ολοκληρώνουν τις απαιτήσεις των πολιτών. Η επιλογή να ανανεωθεί πλήρως η ατμόσφαιρα που αποπνέει η παιδιατρική κλινική είναι μια επιλογή που συγκροτεί πολιτικές πολιτισμικών ολοκληρώσεων και καινοτόμων αισθητικών περιβαλλόντων που προάγουν την αρχιτεκτονική ολιστικότητα των χώρων υποδοχής και ίασης της δημόσιας υγείας. Εμπεριέχει λειτουργίες όπου Ηεξαρτησιογόνα και ανχογόνα εισαγωγή ενός παιδιού σε ανοίκειο περιβάλλον με το λόγο των μεγαλύτερων σε ηλικία να είναι όσο ποτέ σε ισχύ μεταβαίνει σε ένα φανταστικό τοπίο τοιχογραφημένο από πάνω έως κάτω έτσι ώστε να αναπτυχθεί ένα προνομιακό εργαλείο εικόνας με πολλές εκδοχές αφηγήσεων. Το προνομιακό αυτό εργαλείο ανταποκρίνεται στην προδιαγραφή της ολιστικής απεύθυνσης της σκέψης των μεγάλων προς το παιδί. Ζωγραφίστηκαν κατεξοχήν πολιτισμικά εικαστικά γεγονότα που περιγράφονται. Το παιδί εισάγετε ασθενές και βυθίζετε σε ένα εικαστικό περιβάλλον με πληθώρα αναγνωρίσεων και εξιδανικεύσεων με αφηγηματικές ροές και υψηλού επιπέδου συγκινησιακή ποιότητα, εναρμονισμένη με την όξυνση της αντίληψης για τις μεταπτώσεις, τις ανησυχίες και το προσδόκιμο χρόνο για ανάρρωση και υγεία.
Τα όποιο ευχολόγιο υπέρ της πρόληψης για μια αυτοθεραπεία που δίνει έμφαση στους κοινωνικούς συμπεριφορικούς παράγοντες που δεν θα υπονομεύουν την ατομική υγεία πια, ανάγεται στην ανάγκη ενεργοποίησης τους με ευαισθητοποίηση των πολιτών για μια καταφυγή σε ένα περιβάλλον κοινωνικά και διοικητικά οργανωμένο. Μπορεί να προταθεί παράλληλα με την ανθρωποκεντρική τεχνολογική και μηχανική υποστήριξη εκείνη που συμπράττει στην ολιστική ωρίμανση της φροντίδας. Αυτή είναι και μια εμπλουτισμένη εικαστικά φροντισμένη αρχιτεκτονική.Η πρόληψη και η προαγωγή της υγείας των ανθρώπων είναι δημόσια υπόθεση και προϋποθέτει οργανωμένη πρόσληψη και παρεμβάσεις για μια συνολική πολιτισμική και πολιτική του περιβάλλοντος που ασκείτε η υγειονομία
Η πρότερη εικόνα της κλινικής της σιωπής και της σιγής ξεχάστηκε. Τώρα πια απλώνονται ζωγραφισμένα θορυβώδης τοίχοι ανάλογοι των βουβών ταινιών. Βυθίζεσαι σε ένα θέαμα που δεν προκαλεί αναστολή των συνειρμών και των παλίνδρομων σκέψεων αλλά κρατεί την εγρήγορση της ψυχοσυναισθηματικήςσωματικότητας και ο νεαρός ασθενής βυθιζόμενος αναδύεται από την απειλητική σωματική συμπτωματολογία σε μια συστολή θετική. Η ασταθής παρέκκλιση εικόνων ανατροφοδοτεί το νόημα μιας ζωής από την ανησυχία μέχρι την ησυχία, από την έξαρση μέχρι την καταπράυνση. Ο ασθενής ζει αυτό που του συμβαίνει. Η εγρήγορση και η ευθύνη είναι παρούσα.
Ο χαμένος παράδεισος δελεασμών των σχισμένων αφισών της πόλης στον κοινόχρηστο διάδρομο ως προθάλαμου, το υπερεαλιστικό τοπίο ψιθυρισμών του πόνου και της αναπόλησης παρουσιών στον πρώτο θάλαμο, επίσης, το παιχνίδι δυο παιδιών με τα φτερά ενός παπαγάλου στο δεύτερο θάλαμο, οι καρέκλες που δεν μπορείς κάτσεις πάνω τους και οι γλάστρες που δεν μαραίνονται ποτέ τα λουλούδια τους στον προθάλαμο του τρίτου θαλάμου, με αυτόν γεμάτο με το συμπάν, τα σύννεφα του και τα υποθαλάσσια ζώα του από την μια και τα ζώα των σπηλαίων και των βραχωδών βουνών από την άλλη ως σύμπλεγμα, αυτορυθμίζουν ψυχικές τραυματικές σωματοποιήσεις του πόνου ενεργοποιώντας την λογική και την φαντασία. Αυτές οι βέλτιστες ψυχοσυναισθηματικές σκέψεις συντείνουν στην εξοικείωση με το ανοίκειο χώρο ενός νοσοκομείου και σε προσκαλούν σε εξερεύνηση και περιήγηση του χώρου και σώματος σου.
Η αποδιοργάνωση που προκαλεί μια παροδική ή και μια μόνιμη ασθένεια ως πρόσφατες τραυματικές καταστάσεις εκδηλώνονται μπροστά σου ως εικόνες ρέουσες και φευγαλέες. Το εσωτερικό τοπίο του ασθενούς εμφανίζει κοινά χαρακτηριστικά με το ενδοσκοπικό τοπίο που απλώνεται ως εσωτερικό κελύφους στην παιδιατρική κλινική και σε επωάζει για την αντένδειξη των συμπτωμάτων.
Στα κρεβάτια των κλινικών αιωρείσαι μέσα σε ακινησίες, καθηλώσεις , ακαμψίες, μέθη πόνου. Το βλέμμα θα μπορεί να βασιλέψει στους υποσχόμενους κόσμους επαγρύπνησης των γύρων σου τοίχων. Η υποκειμενική χωροταξία του παραληρήματος της ασθένειας και η περιβάλλουσα υπόσχεση της ανάρρωσης οργανώνει περιβαντολογικές συμβολικές αναπαραστάσεις αποχαυνώνοντας της σωματοαισθητηρικές διεγέρσεις της ασθένειας. Ο σιωπηλός και υλοποιημένος βόμβος του πόνου από την ασθένεια αναδύεται σε ένα μεταβιβαστικό χώρο εμπλουτισμένο εικαστικά, υποκειμενικά και προσωπικά βιωμένο.
Οι ασθενείς προσβεβλημένοι καταβάλουν προσπάθεια να διατηρήσουν ακέραιη όχι μόνο την σωματική τους υπόσταση αλλά και αλώβητη την ψυχική και συναισθηματική τους επικράτεια από την διωκτική εισβολή όπου επιχειρεί η νόσος. Στα παιδιά ασθενείς έχει ιδιαίτερη σημασία να μπορούν να πιαστούν και να κρυφτούν σε κόσμους και αγκαλιές που αυτά επιλέγουν. Ένας εμπράγματος κόσμος λειτουργικός εικαστικά μπορεί να φαντασιώσει τον μικρό ασθενή και η εκχώρηση φροντίδας να είναι ευκολότερη μια και αναγνωρίζει συνεχόμενη παρουσία γύρω του από τις μορφές που εικονογραφούνται. Αντίστοιχα φαινόμενα παρουσίας παρατηρεί κάποιος στον αδιάπεπτο χώρο μορφών μιας εκκλησίας. Ο εν στάση παρόν εκκλησιαζόμενος στέκει όρθιος ισάριθμαμε τους όρθιουςπαραστεκούμενους άγιους. Η παρουσία του νοσηλευτικού προσωπικού αποτελεί συμπαρουσία και όχι απειλή επιβαλλομένης θεραπευτικής αγωγής.
Η ελλιπής ενδοσωματική αντίληψη κάθε ασθενούς οδηγεί σε μια αποεπένδυση της εσωτερικής αισθητηριακότητας και το εξωστρεφές βλέμμα θα προασπίσει το εσωτερικό σθεναρά και ουσιαστικά, γιατί κάποιος έχει προνοήσει γιαυτό και προσφέρει. Αυτό προσφέρεται σαν θαλπωρή και φροντίδα, μέριμνας. Η αισθητική προσέγγιση της αρχιτεκτονικής της παιδιατρικής κλινικής από την ομάδα των καλλιτεχνών ιδιαίτερα από τους καλλιτέχνες Ιωάννα Ρωσσίδου και Λευτέρη Κοκολιός προτάθηκαν για να ενισχύσουν μια κοινωνική απήχηση της λειτουργικότητας αναδεικνύοντας την ταυτότητα και την ηθική λειτουργία μιας αισθητοποιημένης αρχιτεκτονικής. Η αλλαγή παραδείγματος μετατοπίζει το ενδιαφέρον από τους κατατονικούς φέροντες τοίχους στους τοίχους χώρου που προτείνουν μια ηθική για την διακόσμηση και την αρχιτεκτονικότητα γεμάτη εκπλήξεις και χαρμοσύνη. Αυτή η ηθική έχει να κάνει με την παρακίνηση και το πέρα για πέρα ενδιαφέρον για την αναδημιουργία περιβαλλόντων γιαπαλιάς κοπής κλινικές της σιγής και σιωπών. Η σιγή παραμένει βουβή και η σιωπή ανυπόμονη εικόνα.
Η ενίσχυση εκτός πλαισίου της συγκεκριμένης εικαστικής εργασίας των μηχανικών και στατικών αξιώσεων του κτηρίου με την εμφατική τους οργανική ένταξη καταφέρνουν στην περίπτωση της παιδιατρικής να ανασύρουν λύσεις πχ για το αυτάρκες υποκείμενο των αντικειμένων και των χώρων, ντουλάπια, συνδέσεις παρεχόμενου ιατρικού οξυγόνου, νιπτήρες, τηλεοράσεις, πυροσβεστικά κουτιά και την απεγκιβώτιση των θαλάμων, την αποιδρυματοποίηση ή αν θέλετε την αποθαλαμοποιήση. Η ανίχνευση του νοήματος που φέρουν οι εικαστικές τοιχογραφήσεις αναζητούν επίμονα τους τρόπους αναπαράστασης του φυσικού και φανταστικού κόσμου(Γ θάλαμος ) και την μεταφυσική οντολογία τους (Α Θάλαμος και προθάλαμος ), όπως ρέουσες χωροχρονικότητες ( προθάλαμος Β). Αυτές οι νατουραλιστικές μετατοπίσεις θα έχουν σαν επακόλουθο να εμπλουτίσουν τον τρόπο που βλέπουν, αναλύουν και κατανοούν τον κόσμο μέσα τους και την ζωή τους οι ασθενείς, οι επισκέπτες και οι εργαζόμενοι.
Η Ζωή έχει μια ιδιαίτερη βαρύτητα στο νοσοκομειακό περιβάλλον. Υπόδειγμα μιας ισχυρής πολιτισμικής έκφρασης σε ένα περιβάλλον που διακυβεύονται η αγωνία , η αναστάτωση , ο πόνος, η επεμβατική δεινότητα και η θέληση της ύπαρξης αποτελούν οι ολιστικές εικαστικές παρεμβάσεις. Ο ασθενής μέσα σε τέτοια περιβάλλοντα παύει να είναι ασθενές υποκείμενο. Το ενδυναμωμένο περιβάλλον παρέχει ίαση και εγρήγορση γιατί τα πάντα τείνουν να αναχθούν στο υποκείμενο – ασθενή με αναπληρώσεις των προβλημάτων του από τις εξωτερικές παραστάσεις στις εσωτερικές του και αντιστρόφως.
Ο περιβάλλον κόσμος και η βαθύτερη δομή του νοούνται ως ιαστική αναμονή. Η υπερβατολογική θέα των ζωγραφισμένων τοπίων έχουν για τα ματιά των εμπλεκομένων μια πρωτογενή σημασία φόρτισης και αποφόρτισης της εναγώνιας αναμονής. Το χρήζειν ως δημιουργικό ενέργημα δια του οποίου υλοποιείτε το κατοικείν και το συνυπάρχειν δεν περιορίζεται στο επίπεδο μιας μηχανικής κατασκευής στην οποία κυριαρχούν ο μαθηματικός υπολογισμός, ο τεχνικός σχεδιασμός και η μηχανική συναρμολόγηση κτηρίων αλλά και ως αναρωτήριο και καταφυγή για άνεση εν αναμονή, για ξεκούραση εν αγωνιά, για θεραπεία εν μέσω αρρώστιας. Η μηχανική υποστήριξη, η εξωσκελετική βοήθειαανιψούμενων κλινών , κινούμενων καρεκλών, η βιοχημική και νευρολογική ανόρθωση με φαρμακευτικά παρασκευάσματα του ασθενούς είναι επιτεύγματα που συμπληρώνονται από εικαστικά περιβάλλοντα νευροαισθητικήςαφύπνισης και οργανοληπτικής συνλειτουργίας.
Η διάκριση «κανονικού-παθολογικού» αποτελεί θεμελιακή αντιστοίχιση οργάνωσης της ιατρικής γνώσης, και των βιο-ιατρικών επιστημών ειδικότερα, που συνεχώς και εξελισσόμενα προσφέρουν μορφές παρέμβασης επί των φαινομένων της υγείας και της ασθένειας. Ο ορισμός της έννοιας του «κανονικού» σε σχέση με το «φυσιολογικό» , παραμένει ρευστός και πολύσημος, αναδυόμενος κάθε φορά από το ανθρωπολογικό, γνωσιολογικό, άμεσα συναρτώμενο κοινωνικοπολιτικό σύστημα που κατοχυρώνεται και χρησιμοποιείται. Από τον παλαιομοδίτικο ορισμό της υγείας ως «την σιωπή των οργάνων» μέχρι τον ορισμό του Παγκόσμιου οργανισμού υγείας ως την κατάσταση μιας πλήρους ικανοποιητικής συνθήκης όπου συνδικάζεται το βιολογικός ,ψυχικός και κοινωνικός ήρεμο τότε ενδέχεται το κανονικό και το παθολογικό ,το υγειές και το ασθενές να αναδεικνύουν την αξία της ζωής ως ζωή με αξία.
Η ασυνέχεια των εύληπτων βιολογικών κανόνων σε συνδυασμό με τις επιστημονικές αναπαραστάσεις της ασθένειας μπορούν να διαμορφώσουν μια πρόσληψη για ιαστικές υπηρεσίες όπου η υποκειμενική διάσταση της ασθένειας και η αξία του εκτιμώμενου σφάλματος μέσα στην ένδεια δυναμική της ιατρικής ενισχύουν την ικανότητα της προσαρμοστικότητας από την μεριά των ασθενών. Η προσαρμοστικότητα ενεργοποιεί την έμβια διαλεκτική για την όποια αίσθηση εμποδίων και δυσχέρειας , σε μια περιστολή για τις δυνατότητες νέων όρων ύπαρξης. Αναδεικνύεται μια αναγκαστική υποκειμενικότητα και συσχετιστικήενδυνάμωση εκουσίων λειτουργιών όπως το περπάτημα και η ομιλία όσο και ακουσίων αναπνοή και βλεφάρισμα. Το κεντρικό νευρικό σύστημα σε συνδυασμό με τα ιδιοδεκτικά ερεθίσματα, με τον πόνο ,την θερμοκρασία, την πίεση και την περιφορά αισθητικών πληροφοριών από το δέρμα, τους μυς, τις αρθρώσεις,τα εσωτερικά όργανα καταφέρνει να μεταγάγειμηνύματα μέσω των νευρώνων δημιουργώντας συνάψεις. Οι μοριακοί μηχανισμοί του νευρικού συστήματος τροφοδοτούνται ειδικώς από τα ιδιοδεκτικά γεγονότα όπως η εικαστική ζωγραφική εγκατάσταση στην Παιδαγωγική κλινική του Δημόσιου νοσοκομείου Φλώρινας.
Σε αυτό το σημείο, η παράδοση της γαλλικής επιστημολογίας παρέχει τα εργαλεία για μια ριζική, κριτική αναδιαπραγμάτευση της έννοιας του κανονικού μέσα στην επιστημονική ορθολογικότητα, αναδεικνύοντας ταυτόχρονα την αξία του σφάλματος, τόσο για τη διαλεκτική των βιολογικών φαινομένων όσο και για την ανάπτυξη της ίδιας της επιστημονικής γνώσης.
Στην παιδιατρική κλινική της Φλώρινας επιδιώχθηκε μια ιδιότυπη γειτνίαση της ασυμβατότητας της άγριμικής ομορφιάς με την λειτουργία της ξενοδοχειακής άνεσης. Ως λειτουργική καταφύγια κλινική δεν χρειαζόταν την αισθητική διάταξη ως αναγκαία διακοσμητική προσθήκη αλλά τελικά εμπλουτισμένη με τον τρόπο που προτάθηκε, διαφέρει από μια ιστοριστικήεκλεκτιστική σκηνογραφία της οποίας το νόημα μένει εγκλωβισμένο σε ένα επιφανειακό παιχνίδι εντυπώσεων, ενώ εμπλουτίζετε με εικόνες αντιθέσεων και ιδιωματισμών σε κοινή τροχιά μια όμοιας παλέτας χρωμάτων. Όλα αυτά τα ερεθίσματα αποτελούν ιδιοδεκτικά γεγονότα επαγωγής στους νευρώνες.
Στον προθάλαμο –διάδρομο- πέρασμα η εικαστική ομάδα 3MK- Ιωάννα Ρωσσίδου, Λευτέρης Κοκολιός προτείνουν ένα αστικό αποδομημένο περιβάλλον σχισμένων γιγαντοαφισών με θέμα ένα παραδείσιο τροπικό πυκνό δάσος. Τα σχισίματα των αφισών χάσκουν σαν εκδορές αφίσες και τα ανοίγματα ανάμεσα στα δέντρα και τους παπαγάλους σαν υποδερμικά σαρκικά σύμπαντα. Η παραδείσια βουβή βοή αποσπάσματα ενός κόσμου φυτών και συμπάντων, λουλουδιών και αστεριών ξετυλίγουν τον μακρόκοσμο στον μικρόκοσμο, την ανησυχία στην ησυχία, την πληγή στην επούλωση, το πέρασμα στη αναμονή.
Στον επόμενο προθάλαμο – πέρασμα με κουζινάκι αυτοεξυπηρέτησης η Σοφία Παπαδοπούλου και η Ανδρονίκη Παναγιωτίδου επιχειρούν να μετακυλήσουν την στενότητα ενός μικρού δωμάτιου με γωνιώδεις καρέκλες σε μια αυλή- μπαλκόνι που ρέει προς όλες τις πλευρές. Οι γλάστρες και οι ανισομορφίες παταριών και των ντουλαπιών του πάγκου νεροχύτηαυτοεξυπηρέτησης αφομοιώνονται σε μια σύνθεση ενεργή και ρέουσα, ανισοϋψή και διατείνουσα προς όλες τις κατευθύνσεις. Η λεωφόρος του πρώτου προθάλαμου-διάδρομου καταλήγει στην αυλή ενός περιποιημένου δωματίου σε μια όμορφη μικρή αυλή εν αναμονή επισκεπτών. Διασχίζω τον πρώτο διάδρομο την αστική λεωφόρο με τις σχισμένες γιγαντοαφίσες και περιμένω στην σιωπηλή νοικοκυρεμένη αυλή- μπαλκόνι δωμάτιο του δεύτερου προθάλαμου.
Η ριζική ετερογένεια και η πληθυντική δομή ενισχύεται από μια συγκεκριμένη ομοιογενή και προ απαιτούμενη προαναγγελθέντα χρωματική παλέτα δίνοντας την δυνατότητα σε διατεταγμένες δομές μονοπαγών νοημάτων να έλξουν την πολλαπλότητα δυνητικά άλλων , εξίσου έγκυρων ερμηνειών και αφηγήσεων. Η έλλειψη ενός ορατού κέντρου και η χρήση στοιχείων σε αντιφατικές ή αμφίσημες σχέσεις αναζωογονεί το βλέμμα και υποδέχεται με φιλόξενο τρόπο τις διαφορετικές καταγωγές χωρίς στιλιστικές ομοιομορφίες.
Η αρχιτεκτονική διάταξη των θαλάμων δεν προϋποθέτει λειτουργίες χώρου αναμονής επισκεπτών και ασθενών. Συμπεριλαμβάνει μόνο τρεις θαλάμους οκτώ ασθενών, δυο χώρους αναμονής ιατρών και νοσηλευτικού προσωπικού, μια αποθήκη, τρεις μικρούς χώρους προσωπικής υγιεινής και με εξωτερική πρόσβαση μια αποθήκη και γραφείο προϊστάμενου γιατρού. Σε όλη αυτή την διάταση η παραγωγή επιφανειακών εικόνων της φαντασίας στους ενδιάμεσους τοίχους σύρουν την διακόσμηση αποδομητικά και ανάγουν το επίπεδο της δημιουργίας οιονεί έργων τέχνης που ερμηνεύονται, κατοικούνται, διευρύνουν και ενοποιούν ησυχάζοντας χώρους και λειτουργίες.
Οι αναγωγιστικές όσο και οι εμπρόθετες εικαστικές πρακτικές επηρέασαν την προγενέστερη παραληφθείσα αρχιτεκτονική και οδήγησαν τον αρχικό της σχεδιασμό, κτίζειν σε μια δραστηριότητα του χρήζειν. Η ξενοδοχειακή περίθαλψη ως κοινωνική κατάκτηση της θνητότητας μας συνήθως αποπραγματώνει την φιλοξενία σε χρόνο αναμονής αλλά στην περίπτωση της παιδιατρικής κλινικής μας επιτρέπει να εισέλθουμε σε ένα διάλογο με τον περιβάλλοντα κόσμο ώστε να ορίσουμε και να διαρθρώσουμε την σχέση μας με τους άλλους , με την σφαίρα του επέκεινα και με τον εαυτό μας. Ένας ασθενής προδομένος από το σώμα του χρειάζεται προκαταβολικά την υποστήριξη και την εύνοια ενός ενδιάμεσου και μεστού τρόπου ανατροφοδότησης της συνεχής παρουσίας και της μέριμνας. Η νοσοκομειακή φροντίδα του προσωπικού εκχωρείτε στην περιοδικότητα του χρόνου με την παρουσία μορφών σε μια οντολογία ανάλογη ενός εκκλησιαστικού καταλύματος και δεν αφήνετε μόνο στον τηλεοπτικό δέκτη.
Οι εικαστικές παρεμβάσεις προσδίδουν μια αυτοδυναμία γνωστικής πειθαρχίας στους χώρους. Το χρήζειν εδώ σε συνάρτηση με το κατοικείν και το δημόσιο λειτούργημα απαιτεί υπέρβαση στο ίδιο το πράττειν δηλαδή τον τρόπο με τον οποίο ο άνθρωπος υπάρχει ως θνητός πάνω στην γη. Η αγωνία προσπορίζει στην θνητότητα το οντολογικό κυρός που σε χώρους αποθεραπείας η χρήση του είναι αρωγή γιατί η αγωνία και η ανησυχία μας οδηγεί σε πρωτογενή διάσταση μια και έχουμε αποκοπεί από τον κόσμο που περιβάλει την καθημερινή μας ύπαρξη όσο ασθενούμε. Στην περίπτωση των παιδιών οι ανέστιες και ακατανόητες διακυμάνσεις της αποκοπής σε συνδυασμό με την ανημποριά χρήζει μιας υπόσχεσης για νέα οικειότητα εν μέσω της υπο εξάλειψης ασθένειας που καλλιεργεί το θεραπευτικό περιβάλλον των ζωγραφικών ερεθισμάτων.
Η ποιητική των εικόνων μέσω των μορφικών τεχνασμάτων έχει την ικανότητα να παρακωλύει, να διασπά τον αυτοματισμό της αντίληψης, προσδίδοντας στα πράγματα εκείνη την μορφή, ανοίκεια και παράξενη, προσδοκώντας μας να δούμε από μια διαφορετική οπτική γωνιά ήδη αναγνωρίσιμα εικαστικά γεγονότα και εξοικειώσεις της πραγματικής ζωής.
Στην παιδιατρική κλινική της Φλώρινας τέτοιες διαδικασίες δημιουργικότητας παρουσιάζονται ως εικόνες αμετάβατες και αυτάρκης όπου δεν αντανακλούν την πραγματικότητα αλλά την παρουσιάζουν μέσα από ένα ιδιόμορφο πρίσμα, ένα ανοίκειο χωροχρονικό ανάπτυγμα που κλονίζει ή διαψεύδει τις μορφές, τα σχήματα και τους όρους θέασης που μας έχουν επιβληθεί από την τετριμμένη πολυμεσική-τηλεοπτική πραγματικότητα που με την διαμεσολάβηση της αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο.
Η τοιχογράφιση στην παιδιατρική συνίσταται στην ανοικειότητα των εικόνων στην συμβατικότητα των οπτικών παραστάσεων πχ της τηλεόρασης και της εμπειρίας, αναστρέφοντας την καθιερωμένη αντίληψη της πραγματικότητας και ανανεώνοντας την ευαισθησία μας. Η περίπτωση των Μάνου Κτενιαδάκη , Ανέστη Πασιάδηστον πρώτο θάλαμο υποθάλπει μυθαγωγίες του Ερισύχθονα και των Αμαδρυάδων και παραμυθικά αφηγήματα τα οποία σκώπτονται οι πράξεις και τα παθήματα διάφορων προσώπων μεταμορφωμένα σε μέλη ανθρωπίνων σωμάτων. Ο αντίχειρας πονάει κόκκινα και κρατά ένα χνουδωτό λουλούδι ίασης. Ο αντανακλαστικός πόνος φυτρώνει στον αγκώνα. Η ωραία κοιμώμενη μορφή των γαλήνιων νερών που ξεκουράζετε στην πέρα γωνία κάνοντας την αφήγηση να εξελίσσεται σταδιακά από την αδράνεια στην πλοκή και να καταλήγει επιστρέφοντας και πάλι στην ηρεμία. Ο Κτενιαδάκηςκαι ο Πασιάδης ακολουθούν την αχρονία και τον απροσδιόριστο τόπο γεμάτο με δρώντα πρόσωπα με διάφορες ιδιότητες: η κοιμωμένη μορφή , η αρτηρία που κοιτά και ψιθυρίζει, το εναγκαλισμένο κομμένο δέντρο, ο παππούς με το καπέλο που στηρίζει έναν εύκαμπτο ορίζοντα του ουρανού και το αυτοκινούμενο όχημα ενός μεγαλόσωμου παιδιού που ταξιδεύει μέσα από τους τοίχους.
Ο πρώτος θάλαμος στοιχειοθετείτε από μεταμορφώσεις και παμψυχισμούς. Τα πάντα μπορούν να αλλάξουν μορφή αναπάσα στιγμή. Οι άνθρωποι είναι ανθρώπινα μέλη και τα ανθρώπινα μέλη είναι άνθρωποι και όσα συμβαίνουν κυμαίνονται μεταξύ ακροτήτων. Ή είναι πολύ μεγάλα, ή είναι πολύ μικρά, ή είναι πολύ ωραία, ή είναι πολύ άσχημα, ή είναι πολύ καλά, ή είναι πολύ έξυπνα, ή είναι πολύ κουτά. Ενδεικτικό παράδειγμα είναι η τρυφερή αποκοπή του σφυγμού από την καρωτίδα της αρτηρίας, με την μορφή βενετσιάνικης μάσκας να μετατρέπεται σε ψίθυρο για να δώσει τα μαντάτα και την παρηγοριά στον ύπνο της αδελφής ή της μητέρας.
Αυτή η υπερεαλιστική εικαστική παρα-μυθική πραγματικότητα των Κτενιαδάκη –Πασιάδη κρέμεται στην κυριολεξία σε δυο ορίζοντες, μια στο ύψος των ματιών των εισερχομένων ενήλικων ανθρώπων στο θάλαμο και έναν εύκαμπτο και τεθλασμένο πολύ ψηλά που στηρίζεται με ένα καρφί στο καπέλο του παππού για να ανακαλύψει κάποιος το μισοφέγγαρο, το αστεράκι, τον πορτοκαλί ήλιο και το κόκκινο καπελάκι. Η διαφορετικότητα των ηρώων παραπέμπουν στις δοξασίες στο ΓουτούΓουταπού του Παπαδιαμάντη(1899, εφημερίδα Ακρόπολη) με ήρωες τους Μανώλη Ταπόη και το Τσηλότατο στις άφαντες δρακομαχίες και τον ευτυχή ανταγωνισμό μεταξύ δυνατών και αδυνάτων, μεταξύ ασθενών και οδοιπόρων.
Οι οδοιπόροι μιας πόλης και οι περιφέροντες στον προθάλαμο – διάδρομο συναντιούνται στο τοιχογράφηματων 3MK- Ιωάννα Ρωσσίδου, Λευτέρης Κοκολιός. Το έργο περιγράφει την αποξήλωση επιπέδων γιγαντοαφισών όπου αποκαλύπτουν μέσα από τα σχισίματα τους τα παλαιότερα επίπεδα αφίσας.Τα επίπεδα που αποκαλύπτονται είναι τέσσερα ευδιάκριτα. Το επίπεδο των παπαγάλων, το επίπεδο των λουλουδιών, το επίπεδο του νυχτερινού σύμπαντος και το επίπεδο των γραμμάτων. Παράδεισος παπαγάλων, λιβάδια μικροσκοπικών λουλουδιών, έναστροι γαλαξιακοί ουρανοί, χάσκοντα άναρθρα κείμενα οργανώνουν μια σχηματική και φορμαλιστική έκρηξη χρωμάτων και νατουραλιστικών εικονογραφικών αφηγήσεων για την πόλη που υπόσχεται την ύπαιθρο, το δάσος και τα παραμύθια του. Φανταστείτε μια εξωτική πολιτεία που διαφημίζει το παρακείμενο πάρκο, την ύπαιθρο και τα λουλούδια των λιβαδιών, την ανάκληση για θέαση των πλανητών. Σε αυτήν την πολιτεία βρίσκεται μια παιδιατρική κλινική που ο ασθενής χαροπαλεύει για να μάθει να βλέπει εικόνες και γράμματα.
Ένας καταμερισμός χώρων και μια διαστρωμάτωση αναδεικνύεται σε υπερκολλάζ της αστική φαιντασμαγωρίας. Οι κοινωνικές διαστρωματώσεις και ο καταμερισμός που αλλότρια θα υποστεί όποιος προσπαθήσει να ενταχθεί στην αστική συγκρότηση υπόσχονται και υποχρεώνουν το μέλλον στην πόλη. Αυτή η σύνθετη νοητική διεργασία αποκτά ακόμη μια χωρική σύνδεση όταν ο πληθυσμός που θα προσεγγίσει την παιδιατρική θα έχει αγροτική προέλευση. Οι χωρικές προβολές των κοινωνικών μορφών ως μια κοινωνιολογία των αισθήσεων και οι αποστάσεις που ορίζει το κατασκευασμένο αστικό σύνορο προστρέχουν τους τοίχους κάνοντας τους πιο διασκεδαστικούς και πιο χλευαστικούς. Η διαδραστικότητα και ο συνεχής διάλογος με το πλέξιμο των μορφών και των επιπέδων προτείνουν το χώρο σαν κάτι που έχει την ιδιότητα να διασπαστεί σε μικρότερα κομμάτια και να υποδιαιρεθεί κατά βούληση.
Η σχέση της πόλης και του εσωτερικού ενός κτηρίου, ο βόμβος της πόλης και η ακρόαση των σύμπαντων άστρων, το πλήθος των εγκοπών με το σκίρτημα των λουλουδιών και τα βουβά κρωξίματα των παπαγάλων και τα άηχα σκισίματα των γιγαντοαφισών πληρούν και εκκοινωνικοποιούν το πέρασμα του προθαλάμου.
Ένα πλήθος σε ανοιχτό χώρο και η ένταση ενός πλήθους σε κλειστό χώρο συγχωνεύονται για να προσφέρουν πεδίο δράσης στην φαντασία. Η οφθαλμαπάτη των σκισμένων αφισών και η δούρεια πόλη που χάσκει πριν τον προθάλαμο σαν μια στροφή ακαλαίσθητη μιας λεωφόρου δεν είναι ένα ευκαταφρόνητο θέαμα γιατί επαναδιατυπώνει ένα αίτημα συμβίωσης και αστικής συνύπαρξης.
Η αντίφαση φύσης - πόλης με την μητρόπολη ως εστιακό σημείο πολύπλοκων ιστών και λαβύρινθων αλληλεπίδρασης να συνιστούν την σφαίρα της κυκλοφορία και ανταλλαγής εμπορευμάτων και ατόμων για να μπορεί να προταθεί ως πηγή υπέρτατης αισθητικής εμπειρίας και να γεννήσει μορφές και χώρους συναρτώμενους με παραδείσιες φαντασιώσεις και πληρότητες ζωής.
Τα σκισίματα είναι πληγές, η διαγώνια και πλάγια ροπή τους είναι η αναστάτωση και η ανησυχία της μέριμνας του μικρού ασθενή, είναι η επίγεια αιώρηση της κατάκλισης μέσα στο θάλαμο. Το τοιχογράφημα λειτουργεί σαν προειδοποίηση ότι εισέρχεσαι σε μια ειδική ζώνη πολλών στιγμών , υποχρεώνει σε ησυχία και εξωραΐζει την ανησυχία και τον φόβο στο δέος για τις φυσικές δυνάμεις.
Όταν το αισθητικό ενδιαφέρον συνδέεται με το αντιληπτό , με αυτό που είναι πραγματικό ή την πραγματικότητα που επιθυμούμε, αμέσως η σύνδεση με αυτό που έπρεπε να υπάρχει είναι αυτονόητη. Η αισθητική χρήση συνδέει την εικόνα των πραγμάτων με την εμφάνιση και την μορφή τους ανεξάρτητα από το αν υποστηρίζονται από μια κατανοητή πραγματικότητα.
Η διαφήμιση , οι γιγαντοαφίσες στα παραλίμνια των λεωφόρων, αποτελούν έναν μετασχηματισμό με την αστική δομή, την χωρική οργάνωση , την πολλαπλασιακότητα των τόπων, την ψευδαισθητική ανάπτυξη των τοπίων να ευνοούν μια κουλτούρα της αστικής οικολογίας.
Ένα πολύ ενδιαφέρον στοιχείο είναι η παράθεσηεικόνων η μια πάνω στην άλλη όπου η απόκρυψη τους συνιστά την αποκάλυψη τους μέσα από τα σχισίματα. Οι καλλιτέχνεςδημιουργούν ένα υπερκολλαζ. Το κολλάζ τους δανεισμένο από την αισθητική των πόλεων εξωραΐζεταιμέσα από την ζωγραφική αναπαράσταση του εκ φυσικούκολλάζ που θα παρατηρούσε κάποιος στην άκρη του δρόμου. Οι 3MK- Ιωάννα Ρωσσίδου, Λευτέρης Κοκολιόςαναπαριστώντας τον δρόμο με τις βανδαλισμένεςαφίσεςπραγματώνουν τηνιδέα ενός παραδειγματικούέργου που θα αφορούσε την αισθητική του εικοστούαιώνα και μεταμοντέρναεπανασυντάσσεται. Τα νεκράυλικάτου κολλάζ του παρελθόντος με τα αποκόμματα των εφημερίδων να κιτρινίζουνπαραμένουνοργανικά και τελολογικά,σταθεράδίνοντας μορφή στον δυναμικό χρόνο . Τα κολλάζ τωνντανταϊστώνεπανεκτιμώνται και προτείνονταιμέσα στο χώρο του χρόνου. Ο μικρόκοσμος του σχισίματοςγίνεται ο μακρόκοσμος των πολλώνεκδοχών μιαςεντύπωσης και παρουσιάζονται σαν μια ολότητα της δημιουργικής καταστροφής. Οι πολλές σχισμές είναι μικρόκοσμοιόπου η ολότητα έλαβε μορφή ενόσω παραμένει ασχημάτιστη.
Η Σοφία Παπαδοπούλου και η Ανδρονίκη Παναγιωτίδου χώρεσαν σε μια κάμαρη με δυο καρέκλες μια αυλή , ένα μπαλκόνι , τρεις γλάστρες και ένα χώρο ρέοντα και αγκυρωμένο. Η «φύσις» των νεότερων πολιτισμών, ο τόπος στον οποίο εξελίσσονται οι δράσεις των ανθρώπων είναι ο τόπος των αστικών τους οικήσεων. Στο δεύτερο μικρό προθάλαμο του τρίτου θαλάμου της παιδιατρικής κλινικής της Φλώρινας με το προϋπάρχονκουζινάκι αυτοεξυπηρέτησης σκηνογραφήθηκε ένα οίκημα με θεά από ψηλά και από χαμηλά για καθισμένο θεατή, διερχόμενο και μπουσουλιστό. Μόνο που μπορείς να δεις τις καρέκλες από το μικροσκοπικό ύψος ενός νηπίου που θα επιθυμούσε να εγκλείει και να απεγλείει όλα τα αντικείμενα ως παιχνίδια ενός χώρου που δεν μας χωρά, που μας περικλείει και μας τοποθετεί. Οι παρεμβάσεις αυτές είναι χρονικές παραμορφώσεις και στρεβλώσεις ενός χώρου που θέλει να είναι τόπος με θέα σε παραμετρικά τοπία μιας συνοικίας. Η μικρογράφηση του δωματίου, η υπερύψωση του δαπέδου, ο εναγκαλισμός των γωνιών από τις καρέκλες, η σύμπτυξη είναι η προσοικείωση σε όλη της την ισχύ της πρώτης εντύπωσης που διαθέτει ο επισκέπτης για το αίσθημα του υπέροχου και η απόλαυση του αισθήματος του ωραίου στο πέραμα του πρώτου προθαλάμου από την θέα δασών και γαλαξιών, να μεταβεί στον τρίτο θάλαμο φιλοξενίας. Σε αυτόν μεγεθύνονται τα σκοτεινά σύμπαντα, κατεβαίνουν στην προέκταση του νταβανιού, τα σύννεφα είναι υποθαλάσσια και καθρεφτίζουν ψηλά βουνά με κατσικοειδή λάμα και εσωτερικά σπηλαίων με ασβούς.
Στον Δεύτερο θάλαμο η ομάδα των Βίκυ Ζολώτα, Κλεοπάτρα Κουλουμπή , ΒάσιαΡαβαζούλα , Ανδριανή Τζίμα πρέπει να εξανθρωπίσει την κατάσταση έκδηλου ναρκισσισμού του τοιχογραφήματος της εισόδου (προθάλαμος Α)αποπειρούμενοιένα παιχνίδι κάτω από τα δέντρα των παπαγάλων. Τα ναρκισσευόμενα πουλιά αλλάζουν τα φτερά τους, τα μαδούν και τα αφήνουν να πέσουν με ημικυκλικές κινήσεις στο έδαφος. Δυο μικρά παιδιά, συλλέκτες φτερών παιδεύονται να τα συλλέξουν. Ένα παιχνίδι ατέρμονο σχημάτων και αιωρήσεων με διάττοντα φτερά ολογραμμούν το χώρο και επιτρέπουν στον ασθενή να συμμετέχει στο παιχνίδι των αιωρούμενων. Η διαγράμμιση των τοίχων ακολουθεί τις κλίσεις και την χρωματική ενότητα του κεντρικού προθάλαμου. Τα ίχνη των δομών φανερά επισφραγίζουν την συμμετοχή των ασθενών και των παρηγορούντων σε μια συνολική ενότητα διακυβευμένων εικόνων. Οι πολλαπλές αλληλοδιάδοχες μορφές, η μεγεθυντική τους ή η αποστασιακή ολότητα προσφέρει αντί για τους σχηματικούς περιορισμούς την πλέον αξιοθαύμαστη, αχαλίνωτη κινητήρια δύναμη ευφάνταστης δημιουργίας. Πλεύσεις σχηματικών χρωμάτων και τετράγωνα αιωρήματα του δαπέδου ανέρχονται δημιουργώντας την αστάθεια που χρειάζονται στο κυνηγητό των φτερών οι μικροί συλλέκτες.
Η νέα συνολικότητα των συστημάτων επικοινωνίας, διασποράς και καταμερισμού, η αναγωγικότητα στο αστικό τοπίο, η τηλεματικότητα των παιχνιδιών, η άμεση βίωση χώρου και χρόνου υποχρεώνει σε καινοτόμες προτάσεις χωρικών εγκολπώσεων. Η τέχνη ενώ παράγει χώρο τεκμαίρεται το παραπλήρωμα χωρικότητας προτείνοντας λύσεις εν χώρω. Η ομάδα του θαλάμου Β αυτό κάνει. Δομεί μια θεματοποιημένη περιγραφή σε ένα προσκήνιο που θα απελευθερώσει και θα εξισώσει τον θεραπευόμενο εν χώρω. Ο Χώρος είναι μια υπαρξιακή και πολιτισμική δεσπόζουσα για τις καινούργιες συγκινήσεις που θα υποσχεθούμε στην νέα γενιά ανθρώπων.
Η ομάδα καλλιτεχνών του δεύτερου θαλάμου μετά το λαμπύρισμα του μαγικού εικονογραφικού ρεαλισμού στον πρώτο προθάλαμο με την επέκταση ενός υπερρεαλιστικού τοπίου ανθρώπινων υποστάσεων στον πρώτο θάλαμο επαναφέρει το βλέμμα σε εστιακό σημείο διατηρώντας την πολλαπλότητα τόσο της γεωμετρίας όσο και της θεματικής μορφοποίησης στο δεύτερο θάλαμο.
Ο συμφυρμός ασύνδετων και συγκεχυμένων συνόλων αποφεύγεται γιατί η αλληλοεπικάλυψη συντηρείται στο επίπεδο της αντίληψης εν είδη παραισθησιακών επιπέδων βάθους σε χώρους πολλών διαστάσεων με άπειρες χρονικότητες στον τρίτο θάλαμο. Όλο αυτό το ψυχοτροπικό τοπίο λειτουργεί ιαστικά και ψυχοτονικά στους μερισμούς της πραγματικότητας ασθενών, προσωπικού και επισκεπτών.
Ο τρίτος θάλαμος διαδέχεται την συνύπαρξη πολλαπλών και αλληλοδιάδοχων κόσμων. Προέρχονται από διαφορετικές περιοχές του χρόνου είτε είναι συνδέσεις του κοινωνικού και υλικού σύμπαντος – εκείνο που γίνεται ιδιαιτέρως αισθητό καθ’ εαυτό είναι ο εν χώρω χαρακτήρας των σχηματισμών.ονοματα καλλιτεχνών
Μεγεθυμένα σύμπαντα πλανητών σε νεφελώδη σκοτεινό άπειρο απλώνετε σαν παράδοξη προέκταση του νταβανιού στα δεξιά του τοίχου μετά από τους αιωρούμενους φωριαμούς εξυπηρέτησης. Κάτω από το άπειρο ουρανό, σύννεφα βουδιστικών σχηματισμών συστοιχίζονται και παίζουν υποθαλάσσια με μυριάδες πλάσματα του φανταστικού. Ένα εκλογικευμένο παράθυρο χάσκει ξεχασμένο ενώνοντας κόσμους μοιρασμένους και ασύνδετους . Η παραίσθηση είναι εδώ και η κατατόνηση ένα είδος θαλπωρής για την αναμονή.
Πως η θέληση για μια άλλη ζωή, μια ουτοπική στιγμή, εκείνη της υγείας, ειδικά στο μεταίχμιο της φθαρτότητας, κάνει τους ανθρώπους να ζουν σε δυο τουλάχιστον κόσμους; Ο πρώτος κόσμος είναι ο νοσοκομειακός και ο δεύτερος είναι ο πραγματικός. Η ιδιότητα της ουτοπίας αφορά το έξω του πραγματικού και του ανέφικτου. Αν θεωρούσαμε την ουτοπία αντίθετο του πραγματικού κόσμου τότε μια υπόσχεση αναδύεται ότι ο νοσοκομειακός κόσμος είναι μια ουτοπία έξω του πραγματικού και του ανέφικτου. Όταν οι άνθρωποι αντιδρούν στον περιβάλλον κόσμο τους και τον τροποποιούν δημιουργικά με βάση ένα ανθρώπινο σχέδιο, τόσο περισσότερο ζουν στην ουτοπία. Η υψιπέτης ουτοπία της φροντίδας και το δικαίωμα σε ένα πόνο ελεγχόμενο, κάνει την νοσοκομειακή ουτοπία να φαντάζει σχεδόν πραγματοποιημένη και λειτουργική, ειδικά όταν προσφέρεται με κοινωνικό και αδιαμεσολάβητο τρόπο, αλληλέγγυα και με συναλληλία.
Μια ουτοπία που μπορεί κάποιος να δει στο ξετύλιγμα των τοιχογραφημάτων είναι μια επινοημένη αναπαράσταση του φανταστικού όπου ταξίδια του χρόνου εκτελούνται σε πόλεις, στα όρια του εγκεφάλου , στα σύνορα του απίθανου, στο διάστημα, σε μια κάμαρη και ένα μπαλκόνι ή μια μικρή αυλή όπου κάποιος μπορεί να θεωρήσει τον εαυτό του πλανητάθρωπο ή διαστημάνθρωπο αλλά και υπεράνθρωπο που ζει διαπλανητικές περιπέτειές σε όποια γωνιά ψυχεδελικής, υπαρξιακής, κομίστικης και αρχέγονης τοποθεσίας.
Η ουτοπία που ξετυλίγεται μπροστά μας είναι η ουτοπία της σκέψης που διαυγής και αυτούσια αναπτύσσει την σκέψη των θεατών. Αυτή είναι μια κβαντική λειτουργία όπου τα ερεθίσματα διαφορετικών καταστάσεων άνισα μεν και διαχωρισμένα προσαρμόζουν την αλληλεπίδραση. Η αφετηρία είναι το μακροσκοπικό επίτευγμα της καταστασιακότηταςτων 3MK- Ιωάννα Ρωσσίδου, Λευτέρης Κοκολιός (προθάλαμος κλινικής) που σε συνδυασμό με την μακροσκοπική καταστασιακότητα των Μάνος Κτενιαδάκης , Ανέστης Πασιάδης ( θάλαμος 1) προκύπτει συσχετισμός αλληλεπιδραστικός στην παλέτα και την μεγενθυντικότητα των εικαστικών καταστάσεων. Έτσι ενώ είναι άσχετα μεταξύ τους σχετίζονται παραβιάζοντας την εμπειρική πρόβλεψη των ανισοκατανομών. Αυτό προάγει μια αρχή τοπικότητας όπου λειτουργούν αδιαίρετα φαινομενικά άνισες και ασύνδετες καταστασιακές περιγραφές. Οι υπερμεγέθεις παπαγάλοι στο συμπυκνωμένο τοπίο των σχισμένων επάλληλων αφισών ενός προτεινόμενου παράδεισου και η ποιο κοντινή μεγέθυνση προσώπων στον ορίζοντα ενός αληθινού τοπίου είναι διαχωρισμένα και μπερδεμένα για να παρατηρηθεί πόσο μη διαχωρίσιμα είναι.
Η μη διαχωρίσιμη συνθήκη ανακαλύπτεται σε όλο το φάσμα των τοιχογραφημάτων σε προθάλαμους και θαλάμους. Η εξισωτική ανταλλαγή σημάτων μεταξύ διαφορετικών εικαστικών καταστάσεων των έργων θεωρείται συμπαγής και αδιαίρετη . Είναι έσχατη μορφή αναγωγής με την δράση σε από-σταση να συγκροτεί μια οπτική ολότητα, μια διαφοροποιημένη ολότητα, τα μέρη της οποίας καθορίζονται αμοιβαία με την αλληλεπίδραση των οπτικών αλληλεπιδράσεων.
Η κοσμική ολότητα της παιδιατρικής δεν είναι ούτε ασαφής ούτε άμορφη . Είναι μια ολότητα με κατανοητές δομές περιγραφών εικόνων οι οποίες περιέχουν την διαφορά (ενότητα μέσα στην διαφορά) την αντίθεση μέσα στην ουσία των εικόνων και την αντινομία να λειτουργεί σαν δύναμη κατά-στροφής και δημιουργίας. Στην παιδιατρική κλινική οι εικαστικές παρεμβάσεις μετά την τοποθέτηση και φορητών έργων αντινόμευσαν και οι δομές και οι μορφές καθορίστηκαν από την ολότητα του περιβάλλοντος και αντεπέδρασαν σε αυτό.
Στον τρίτο θάλαμο αυτό υπήρξε καθοριστικό και το ενιαίο όλον λειτούργησε σαν αφετηρία παρά σαν το τέλος της περιήγησης μέσα στο σύνολο της διάταξης των χώρων και των τοιχογραφικών αφηγήσεων. Ολότητα και διαχωρισμός, μερισμός και διαχωρίσιμο, μερισματικότητα και μη διαχωρίσιμο των εικόνων και της αλληλεπιδραστικότητας τους είναι κατακτήσεις αμοιβαίων σχέσεων που χτίστηκαν από τους συμμετέχοντες καλλιτέχνες για να ενεργοποιηθεί η ιαστικότητα των χώρων.
Η ζωγραφική και εν γένει τα εικαστικά ως φαινομενολογικό γεγονός παρέχει διόδους επαφής μας με έναν κόσμο που έχει συνθλιβεί υπό το βάρος της αντικειμενικής σκέψης διασώζοντας ως την ίδια την ικανότητα της σκέψης ως διακριτής και σκόπιμης δραστηριότητας.
Των Γάτσιου Ελένη, Διαμαντοπούλου Μαρία, Διονυσόπουλος Γεώργιος, Διονυσοπούλου Γλύκα, Ζούρου Μαρία, Θεοφίλου Μαρί, Καρούλια Κατερίνα, Κουμλής Κώστας, Μαργαρίτης Χάρης, Μπόμπολας Στράτος, Ξυνέλη Χρυσούλα,Πανταζής Γιώργος, Παπαδόπουλος Θεοδόσης, Περιστερόπουλος Κωνσταντίνος, Πετρίδης Πέτρος, Πουλιάση Ειρήνη, Ρήμος Αργύρης, Τζάνη Χριστίνα, Φλέγγα Αντωνία, Φουντουραδάκη Ειρήνη, V.Stamation τα φορητά ζωγραφικά έργα ( μεταξύ τριών αταύτιστων έργων ), τοποθετημένα μέσα στο τοιχογραφικό σύνολο καταδεικνύουν το σύνολο μιας πραγματικότητας ανεξάρτητης από εμάς που είναι ανεπίγνωστα εγγεγραμένη σε ένα πεδίο εν πολλοίς άρρητης επαφής μας με τον κόσμο.
Η εν λόγω επιδίωξη αποταυτίζεται από τον ιμπρεσιονιστικό φετιχισμό του αισθητηριακού όσο και την γεωμετρική εξορθολογισμένη απεικόνιση αλλά αναδύεται αφ’εαυτής ως μορφή μεταξύ άλλων μορφών. Η σύνθεση των φορητών έργων σχηματίστηκε κατ’ εντολή αφηγήσεων και κατοπτρικών στρεβλώσεων
Η Γάτσιου
Ελένη επιχειρεί μέσα από μια χειρονομιακή ζωγραφική να προσδώσει αξία στην
διαφυγή των χρωμάτων. Φορητό έργο της διευρύνει το προθάλαμο του τρίτου θαλάμου
και δημιουργεί την μετάβαση από το
σύμπαν χώρο στο υποθαλάσσιο χώρο του Πλάτωνα Κούρη.
Η Διαμαντοπούλου Μαρία απεικονίζει τον Ιησού Χριστό που ευλογείστο βάθος αριστερά ψηλά στο τρίτο θάλαμο της παιδιατρικής την κορυφή στην αμοιβαία ένωση του σύμπαντος κόσμου και των ψηλών βουνών που εκτείνονται όλο αριστερά πάνω από τις κλίνες. Ζωγραφική καθαρότητα, χρώματα διαυγή στο ανατέμνον πορτραίτο του συνοδοιπόρου Ιησού καθορίζει την βλεμματική σχέση επισκεπτών και ασθενών στο θάλαμο.
Ο Διονυσόπουλος Γεώργιος έντεχνος ζωγράφος φτιάχνει με τεράστια υπομονή το πορτραίτο της Παναγίας μητέραςγλυκοφιλούσαςμε στυλούς διαρκείας. Η Παναγία σε παράκληση αποτελεί ένα σύνολο εναρμονισμένο φορμαλιστικά με τα καμπύλα αιωρούμενα φτερά του δευτέρου θαλάμου που την φιλοξενεί. Οι συνταγμένες φόρμες από την παλίνδρομη κίνηση των στυλώντου Διονυσόπουλουδεν θυμίζει αλλά αναφέρετε στα αμήχανα σκιτσάκια των σχολικών θρανίων.
Η Διονυσοπουλου Γλύκα σε στρογγυλή σύνθεση χειρονομεί επάλληλα σταλαγμιτικές φόρμες, νεφελώδεις που αποκαλύπτουν ως ανάμνηση την μορφή ενός ηλικιωμένου ανθρώπου.
Η δράση υποστηρίζεται ως Έργο Αλληλεγγύης, από το Ίδρυμα Νεολαίας και Δια Βίου Μάθησης και το πρόγραμμα Ευρωπαϊκό Σώμα Αλληλεγγύης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου