Με δυσκολία αναγνωρίζεις την πόρτα εισόδου του ανάμεσα σε μικροπωλητές και μικρομάγαζα και περαστικούς ακριβώς απέναντι από την έξοδο του μετρό. Το Μπάγειο Ξενοδοχείο, αναδίνοντας αίγλη παλιών εποχών απολεπίζεται και βγάζει σιγά σιγά από πάνω του το πλαστικό χρώμα που κάλυψε τις παλιές περίτεχνες τοιχογραφίες του, εκείνο το πλαστικό χρώμα που έδινε ψευδαίσθηση καθαριότητας στους εσωτερικούς χώρους που φιλοξενούσε σε μεταγενέστερες εποχές εσωτερικούς μετανάστες.
Φαρδείς διάδρομοι, ψηλοτάβανα δωμάτια, μεγάλα παράθυρα, περίτεχνα μπαλκόνια που κοιτάνε κατευθείαν στο κέντρο της Πλατείας Ομονοίας, στην καρδιά της Αθήνας.
Μέσα σε μια παλλόμενη από αναμνήσεις ησυχία συναντάς αυτές τις μέρες εκεί αντικείμενα που ταξίδεψαν από διάφορα μέρη της Ευρώπης και εκτίθενται με την φροντίδα της οργάνωσης
INTERALIA σε μια εκδήλωση αναγνώρισης της αέναης μετακίνησης των ανθρώπων και τη συμβολή των μετακινήσεων αυτών στις σύγχρονες κοινωνίες.
Θυμάμαι τις συναντήσεις των
ΕΝ ΦΛΩ το χειμώνα του 2017 όταν ετοιμάζαμε την παρουσία της εικαστικής μας ομάδας στις Πλατφόρμες 2017 (Platforms Project 2017) με θέμα το Ξούθου project, αναφερόμενο στο παλιό ξενοδοχείο της οδού Ξούθου. Όλα όσα συζητούσαμε εκείνες τις κρύες βραδιές στη Φλώρινα, τα βλέπω τώρα μπροστά μου, μέσα στους χώρους του Μπάγειου Ξενοδοχείου, να μου μιλάνε για το μέσα και το έξω, για το δοχείο των ξένων, για την προσωρινότητα της διαμονής, για ένα κρεβάτι και ένα μαξιλάρι που έζησαν εκεί, για μια πόρτα που τη χάραζαν οι επισκέπτες, για το πασπαρτού που ανοίγει όλες τις πόρτες.
Αυτές τις μέρες μερικά δωμάτια του Μπάγειου Ξενοδοχείου φιλοξενούν ταξιδεμένα μεταναστευτικά αντικείμενα ανθρώπων που τα διέθεσαν για να εκτεθούν εκεί όπως μια παλιά βαλίτσα, ένα αρχαίο μπαούλο, ένα παραδοσιακό ρούχο ή καπέλο, μια φωτογραφία, ένα απόκομμα εφημερίδας. Σε άλλα δωμάτια έχουν τοποθετηθεί εικαστικά έργα σύγρονων καλλιτεχνών που συνομιλούν με τα αντικείμενα και δίνουν το προσωπικό στίγμα των καλλιτεχνών μέσα στη βουή του μεταναστευτικού ζητήματος.
Ένα ολόκληρο δωμάτιο φιλοξενεί έργα καλλιτεχνών από την Ελλάδα, καλλιτεχνών από τη σχολή καλών τεχνών της Φλώρινας και μέλη της ομάδας ΕΝ ΦΛΩ, και την Ουγγαρία. Στη μια μεριά βρίσκονται τέσσερα έργα του Γιώργου Πανταζή, τέσσερις συνθέσεις με νούφαρα πάνω σε τετράγωνο καμβά, και
 |
| τέσσερα έργα του Γιώργου Πανταξή από αριστερά προς τα δεξιά |
δίπλα ακριβώς είναι τοποθετημένα τέσσερα έργα της Όλγας Μπογδάνου. Το υγρό στοιχείο είναι η βάση της συνομιλίας των έργων αυτών και μιας και το θέμα μας είναι το μεταναστευτικό μας παραπέμπει στα θαλασσινά μονοπάτια της διαφυγής στις ροές των μετακινήσεων.
 |
| τέσσερα έργα της Όλγας Μπογδάνου στο κέντρο |
Στον απέναντι τοίχο τοποθετήθηκαν τα έργα της Αγάπης Μαντζιώρη, δίπλα σε έργα καλλιτεχνών από την Ουγγαρία. Τα έργα της Αγάπης αποτυπώνουν την ανθρώπινη φιγούρα σε κατάσταση αναζήτησης εσωτερικής ή εξωτερικής, ανθρώπους που ταξιδεύουν είτε στον κόσμο αυτό είτε στον κόσμο εντός τους. Το ταξίδι τους είναι ένας δρόμος κι αυτό, μια διαδρομή που ελπίζει τη σωτηρία.
 |
| Τέσσερα έργα της Αγάπης Μαντζιώρη από αριστερά προς τα δεξιά |
Συγκινητική είναι η όλη ατμόσφαιρα αυτές τις μέρες στους χώρους του ερειπωμένου παλιού αριστοκρατικού ξενοδοχείου. Κι ενώ κοιτάζεις τα εκθέματα και διαβάσεις τις περιγραφές τους και τις προελεύσεις τους, το μάτι σου πέφτει έξω από τα ψηλά παράθυρα και τις μπακλονόπορτες. Εκεί, στο κέντρο της Πλατείας Ομονοίας, βλέπεις τους σημερινούς μετανάστες να τη διασχίζουν βιαστικά, να κάθονται κάτω από των ίσκιο δύο ατροφικών ελιών ή να κοιτάνε ανήσυχα δεξιά κι αριστερά περιμένοντας αυτόν που θα τους βρεί στέγη ή δουλειά. Πραγματικά, πολύ ταιριαστός ο χώρος για μια τέτοια έκθεση, πολύ ενδιαφέρουσα η σύνθεση.
