«Γης Αερικά», εγγραφές της Κατερίνας Καρούλια

 

Σύγχρονοι εμείς του κόσμου τούτου, παρακολουθούμε με αμείωτο ενδιαφέρον τρείς  ιστορίες που έχουν τις μυρωδιές της Ελληνικής γης, ιστορίες που συνέβησαν παλιά, μέσα στον πυρήνα της Νεοελληνικής Παράδοσης. Μπορεί παλιά, μπορεί και όχι. Τρείς οι ηρωίδες. Η Σμαράγδα, η Τρισεύγενη και η Ηλιογέννητη, υπάρξεις  που ανήκουν στον κόσμο των ανθρώπων, θυμίζουν όμως  πλάσματα ενός κόσμου άλλου, άφατου και ανεξήγητου. Τρείς είναι και οι θεατρικοί συγγραφείς του 19ου αιώνα που επέλεξε η  Εταιρεία Θεάτρου Enigma  να χρησιμοποιήσει και να παρουσιάσει τα έργα τους: τον Κωστή Παλαμά με την "Τρισεύγενη", τον Ηλία Βουτιερίδη με την "Ηλιογέννητη" και τον Νίκο Καζαντζάκη με τον "Πρωτομάστορα" που στηρίζεται στο δημοτικό ποίημα "Το Γεφύρι της Άρτας" και στην δοξασία να θυσιαστεί για την θεμελίωση του ένας άνθρωπος.  Σπέρματα των αρχαιοελληνικών μύθων  συναντούμε και στα τρία αυτά έργα, όπου φανερώνονται  οι αξίες, η ψυχή και η ιστορική διαδρομή  του Ελληνικού λαού μέσα στο χρόνο. Από τα περασμένα έως τα τωρινά παρακολουθούμε της « Γης τα Αερικά» για να κατανοήσουμε τι προσδοκούν από εμάς. Να φθάσουμε στο ύψος των ριζών μας. Με μια χαλύβδινη θέληση για το αυτεξούσιο και με μια ασίγαστη δίψα για την ελευθερία, της γης τα αερικά γίνονται σκαπανείς να μας θυμίσουν ότι θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία!

Τρείς ηθοποιοί με περισσή φροντίδα να αλλάζουν ή να προσθέτουν ένα ρούχο και η σάρκα τους να παίρνει μέσα της τα όνειρα, την θέρμη, τον έρωτα που κατατρώγει τον χαρακτήρα που υπο-δύονται. Η Κατερίνα Κασελίμη να τραγουδάει γλυκά, άλλοτε όρκους των ερωτευμένων και άλλοτε δημώδες τραγούδια. Τους βρίσκουμε και τους χάνουμε πότε στην σκηνή, εδώ κάτω από τον έναστρο  θόλο στην «ταράτσα στα Δυτικά» και πότε στην πλακόστρωτη πλατεία ανάμεσα στο κοινό, υπακούοντας σε μία ευρηματική σκηνοθετική οδηγία που αποσκοπεί πρόδηλα να μας κάνει μέτοχους και μάρτυρες στις ιστορίες τους, με πρωταγωνιστή τον ίδιο τον έρωτα που θέλησε μάταια για μία ακόμα φορά, να ζήσει ελεύθερος σε μια ανάλογη ανάγκη με τα σώματα.

Σε μία ατέρμονη εναλλαγή ρόλων και σε μία διακειμενικότητα  από την Τρισεύγενη την Ρουμελιώτισσα κόρη, του Κωστή Παλαμά, την Ηλιογέννητη των Βυζαντινών χρόνων, του Ηλία Βουτιερίδη και τον Πρωτομάστορα αποκύημα της δημοτικής παράδοσης, του  Νίκου Καζαντζάκη, παρακολουθούμε τους διαλόγους των συγγραφέων, με εμβόλιμους διαλόγους της Αστερόπης Χαριτίδου, σε ένα ευφάνταστο πλέξιμο που γεφυρώνει την σύζευξη των τριών έργων ξανά και ξανά.

«Ο έρωτας, ο έρωτας. Πως το είπε;  O ανίκητος και χαλαστής; Πάντα μέσα στις σελίδες των βιβλίων, των έργων, της ζωής...πάντα πρωταγωνιστής, πάντα νικητής… πάντα;»

«Δεν ειν’ ο έρωτας ανθός, μαζί του για να παίξεις. Μον’ είναι βάτος μ’ αγκαθιές κι αλίμονό σου αν μπλέξεις.»

«Δεν τον εφοβάμαι τον κόσμο σας. Αλτάνα μου, Ποθούλα μου, κυρά Καλή, Πραξιθέα, εσείς κυράδες μου και γειτόνισσες μου! Μιλήστε εσείς! Είμαι για να με κρεμάσουν;»

«Σώπασε εσύ. Γιατί ο κόσμος όλος γύρω σου και τούτοι ακόμη οι δικηγόροι σου που είναι μη στάξει και μη βρέξει εμπρός σου, όλοι τα ξετάζουν την ημέρα και τα τραγουδούν τη νύχτα.»

Κατατρεγμένος ο έρωτας. Από τον κόσμο, μα και από την οικογένεια. Προσκόμματα που ξεφυτρώνουν ολούθε σαν γαϊδουράγκαθα.  Έδιωξε ο Δεντρογαλής την Τρισεύγενη. Διώχνει κι ο Ανδρόνικος  την Ηλιογέννητη, το παιδί του. Μα και την Σμαράγδα, ο άρχοντας πατέρος της, δεν της συγχωρεί τον έρωτα που έχει με τον Πρωτομάστορα. Τι θέλουν όλοι κι ανακατώνονται; Ρωτάει η ηθοποιός το κοινό σε μία προσπάθεια να κάνει την σύνδεση των κειμένων. Είναι η μοίρα τελικά που τον έρωτα δε θέλει; Ή μήπως είναι ο άνθρωπος που η φύση του είναι καλό να μη θέλει για τον άλλο; Ξαναρωτάει.

 Ο Κυριάκος Δανιηλίδης  που ενσαρκώνει μοναδικά τους ανδρικούς ρόλους  όπως,  άλλοτε του εξουσιαστή σε μια πατριαρχική οικογένεια ή του άρχοντα του τόπου και άλλοτε του ερωτευμένου νέου, σε μία έκρηξη θυμού κατακρημνίζει τα ανδρικά σκιάχτρα-σταντ επί σκηνής  και μας κοινωνεί την επανάσταση του σύγχρονου άνδρα απέναντι στα κατάλοιπα της ανδρικής κυριαρχίας έναντι στην γυναίκα. Η Αστερόπη Χαριτίδου με πάθος και δύναμη, μοιάζει να ταξιδεύει ακούραστη από την έναρξη μέχρι την αυλαία, σε μία σκυταλοδρομία εναλλαγής  χαρακτήρων και διαθέσεων, χωρίς να λείψει από την σκηνή καθ’όλη την διάρκεια του έργου.

Με απλές, λιτές κινήσεις οι ηθοποιοί αφήνουν να πέσουν από τα χέρια τους κάτω από την σκηνή, στην πλατεία, τα ρούχα-σύμβολα του χαρακτήρα που ενδύονται μέχρι την ύστατη πνοή του, σε μία τραγική συμβολική πτώση, μέχρι να πιστοποιήσουν την αλήθεια που πολλοί καθώς δεν εξεύρουν το αύριο, την αγνοούν ή την παραβλέπουν. Πως μία είναι η μοίρα. Η ίδια κοινή μοίρα που σημαδεύει τις ζωές μας. Τότε και τώρα και πάντα.

«Τη μοίρα δε τη φοβάσαι εσύ; Η μοίρα είναι ζύμη μαλακιά στις απαλάμες των ανδρών.  Μη μιλείς έτσι, φοβούμαι! Αν σ’ακούσει; Κάπου πάντα είναι η μοίρα κι αφουγκράζεται.»

Μα ο άνθρωπος...τίποτε δεν υπάρχει να του φανεί απίστευτο όταν φοβάται.

 

 

Με ελεύθερο εισιτήριο για το κοινό, έκανε την πρεμιέρα του στην ταράτσα του Πολυλειτουργικού  Κέντρου «Θέατρο Οδού Μοναστηρίου», το έργο «Γης Αερικά», η νέα παραγωγή της Ομάδας Enigma - σε σύνθεση κειμένων και δραματουργική επεξεργασία Αστερόπης Χαριτίδου και σκηνοθεσία Κυριάκου Δανιηλίδη.

Η παράσταση  ήταν στα πλαίσια των εκδηλώσεων από  το 1ο Φεστιβάλ «Ταράτσα στα δυτικά», που διοργάνωσε καθ’ όλον τον Σεπτέμβριο  με επιτυχία η Αντιδημαρχία  Πολιτισμού του Δήμου Κορδελιού Ευόσμου  στην Θεσσαλονίκη, με αφόρμηση των 200 χρόνων  από την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης.

Παίζουν οι ηθοποιοί: Κυριάκος Δανιηλίδης,

                                   Αστερόπη Χαριτίδου,

                                   Κατερίνα Κασελίμη.

Φωτογραφίες: Κατερίνα Καρούλια

Παραγωγή: Εταιρεία Θεάτρου Enigma