Η αναγκαιότητα διδασκαλίας της τέχνης από δημιουργούς και η θέση της στο δημόσιο σχολείο

Οι δημιουργοί (καλλιτέχνες) οι οποίοι έχουν πλαισιώσει την πρακτική τους με θεωρητικές γνώσεις(σπουδές), γεφυρώνουν τα γνωστικά κενά εμπειρίας-γνώσης-πραγματικότητας και βοηθούν τους/τις μαθητές/τριες να αναπτύξουν μια βιωματική και αναλυτική κατανόηση της τέχνης. Μέσα από την άμεση επαφή και διάδραση με τις καλλιτεχνικές πρακτικές σε πραγματικές συνθήκες (εδώ φαίνεται και η αναγκαιότητα ύπαρξης εργαστηριακών υποδομών καθώς και συμμετοχής στα τοπικά δρώμενα) αποκτούν φωνή οι μαθητές/τριες.
Ιδιαίτερα τα συμμετοχικά-συνεργατικά project ενισχύουν την οριζόντια δυναμική και την ισοτιμία στην δράση/πράξη. Επιπλέον η τέχνη όταν διδάσκεται από δημιουργούς-βιωματικά, επιτρέπει να έχουμε πιο ξεκάθαρη κατανόηση του πραγματικού κόσμου (κοινωνικές, πολιτισμικές και επικοινωνιακές συνθήκες). Ενισχύει την αλληλεπίδραση, την αλληλουποστήριξη και την εμπιστοσύνη(δομικά στοιχεία του κοινωνικού κεφαλαίου).
Οι αναπαραστάσεις των ανθρώπων για τον εαυτό τους, τους άλλους ανθρώπους και την κοινωνία, επιδρούν και μετασχηματίζουν τη συμπεριφορά τους. Η τέχνη ως συμβολικός κώδικας, επιτρέπει την πρόσβαση, επεξεργασία και τον μετασχηματισμό τους.

Με αυτό το κείμενο έθεσα- όσο πιο απλοϊκά μπορούσα- το συλλογισμό μου σχετικά με την αναγκαιότητα ύπαρξης των τεχνών στο δημόσιο σχολείο και τη συμβολή της ιδιότητας του διδάσκοντα (στην μεταβίβαση του πολιτισμικού και ανθρώπινου κεφαλαίου).
Εμπνεύστηκα από τις ουσιώδεις διαφορές μεταξύ ποιοτικής και ποσοτικής προσέγγισης στην κοινωνική έρευνα, όπως και τον επιστημολογικό διαχωρισμό ανάμεσα στο κριτικό και θετικιστικό παράδειγμα.
Δεν υπάρχει κάτι να αποδείξουμε. Χρειάζεται όμως, νομίζω, να θέσουμε εκ νέου, τα ερωτήματα, τις παραδοχές και το πλαίσιο της παιδείας ως κοινωνικό αγαθό!

Στη φωτογραφία μαθητές και μαθήτριες της Α Δημοτικού σε σχολική εκδρομή στη φύση: θέμα οι ανθισμένες ροδακινιές στη Βέροια. (2018-2019)