Το έργο, στα πρωταρχικά του στάδια, ξεκινά από τη ζωγραφική αναπαράσταση παραμορφωμένων ανθρώπινων μορφών. Εστιάζοντας καθαρά στο στοιχείο της παραμόρφωσης, όπως αυτό προέκυπτε από την έντονη επαναληπτικότητα του αρχικού θέματος, η εξελικτική πορεία οδήγησε στην αναπαράσταση του παραπάνω φαινομένου, με ψηφιακά εικαστικά μέσα (επεξεργασμένες εικόνες και βίντεο). Η πληθώρα υλικού, τόσο από το πρώτο στάδιο, όσο και από εκείνου της επεξεργασίας, χρησιμοποιήθηκε για τη δημιουργία ενός υπερμεγέθους γλυπτού, συνοδευόμενο από προβολή βίντεο και αναπαραγωγή ήχου.
Ως προσπάθεια αναβίωσης του παραπάνω υλικού, το γλυπτό βασίστηκε στην ιδέα ενός "ζωντανού" (εξίσου παραμορφωμένου) οργανισμού. Τα ζωγραφικά έργα που σχεδιάστηκαν στο πρώτο στάδιο, αφού τεμαχίστηκαν και ράφτηκαν αναμεταξύ τους, σχημάτισαν "το δέρμα" της κατασκευής. Το εσωτερικό επενδύθηκε με υφάσματα και διάφορα αντικείμενα, δίνοντας τον όγκο των "μυών" και ο "σκελετός" κατασκευάστηκε από συρματοπλέγματα. Το βίντεο και ο ήχος παρουσιάστηκαν ως ενός είδους προϊδεασμού για το περιεχόμενο της εγκατάστασης. Η προβολή παρουσίαζε ένα συνονθύλευμα των έργων που προέκυψαν κατά το στάδιο της επεξεργασίας, σε μορφή animation.
Πηγή έμπνευσης της απόπειρας "σωματοποίησης των μελών του έργου", υπήρξε το τέρας του Φρανκενστάιν, όπως αναδύεται από το μυθιστόρημα της Mary Shelley: «Φρανκενστάιν, ο Σύγχρονος Προμηθέας». Ο πρωταγωνιστής Victor Frankenstein, δίνοντας ζωή σε ένα πλάσμα κατασκευασμένο από νεκρά ανθρώπινα μέλη (αντίστοιχα με τα επεξεργασμένα έργα), εγκαταλείπει τον τερατόμορφο συμπρωταγωνιστή/ δημιούργημά του. Με τη σειρά του, το τέρας έρχεται επανειλημμένα σε σύγκρουση με τον άδικο δημιουργό του, σε σημείο που οι δύο ήρωες μετατρέπονται σε μια είδους αντανάκλαση της προσωπικότητας του άλλου. Μέσα από τις αλληλένδετες πορείες τους και τα δίπολα της σχέσης τους που αναπτύσσονται, ιδιαίτερη βάση δόθηκε στις έννοιες δημιούργημα / δημιουργός. Ως μέρος της ανάγνωσης του δίπολου, εξετάστηκε και η έννοια της ευθύνης ως προς το έργο, εφόσον σε αντίθεση με τη δυαδική σχέση που αναπτύσσεται παραπάνω, στην εξίσωση προστίθενται και παράγοντες όπως: το κοινό, οι διάφορες ερμηνείες, καθώς και η αυτοδιάθεση του καθενός από το κάθε υποκείμενο.
Ως ενσωμάτωση του δίπολου δημιουργού με δημιούργημα, αποτέλεσε ένα επιτελεστικό στοιχείο κατά το οποίο "η δημιουργός" επικοινωνούσε με το κοινό, παραμένοντας στο εσωτερικό του γλυπτού, αντιδρώντας στις κινήσεις και την παρουσία τους στον χώρο. Η επιτέλεση συνοδεύτηκε και από την αναπαραγωγή επεξεργασμένων ήχων σωματικών λειτουργιών.
Καλυψώ Θεοδωρέσκου, Διπλωματική εργασία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου