Μεταβάσεις από το λευκό στο λευκότερο. Μεταβάσεις της ίδιας της ζωής μας ως πέρα από την ζωή. Το Balkan Art Festival παρουσιάζει την έκθεση σύγχρονης τέχνης «Μεταβάσεις» στο Λαογραφικό και Εθνολογικό Μουσείο Μακεδονίας-Θράκης,στη Thessaloniki / Θεσσαλονίκη, ενώ στη συνέχεια θα παρουσιαστεί και στο Muzeul Satului Bănățean Timișoara, Timisoara, Romania.Το Balkan Art Festival (BAF Contemporary) είναι ένας νέος καλλιτεχνικός θεσμός, που δημιουργήθηκε το 2019, με όραμα τη χαρτογράφηση της σύγχρονης καλλιτεχνικής δημιουργίας των Βαλκανίων. Επιμέλεια: Georgia Kourkounaki & Andreea Foanene
Διάρκεια έκθεσης στη Θεσσαλονίκη: 23/6-17/8/2021
Ωράριο λειτουργίας έκθεσης: κάθε μέρα εκτός Πέμπτης 9:00 - 15:30.
κάθε Τετάρτη 9:00 - 21:30
Εννοιολογική αφετηρία της έκθεσης στο Λαογραφικό & Εθνολογικό Μουσείο Μακεδονίας-Θράκης είναι οι διαβατήριες τελετές, οι οποίες συνοδεύουν τις αδιάκοπες μεταμορφώσεις της ύπαρξης. Ο ανθρωπολόγος Victor W. Turner λέει ότι, χωρίς πολιτισμικές προδιαγραφές και κοινές τελετές διάβασης, οι άνθρωποι δε μπορούν να μετακινούνται ομαλά από έναν ρόλο σε άλλον μέσω της διαδικασίας αποχωρισμού μετάβασης και ενσωμάτωσης, αλλά παραμένουν σε μια κατάσταση περιορισμού. Η συμμετοχή δε στην τελετή δείχνει και το μέγεθος της άμυνας μιας κοινότητας απέναντι στον θάνατο, λέει ο Αντώνης Παπαρίζος (αναπληρωτής καθηγητής στο Πάντειο).
Η ομάδα «ΕΝ ΦΛΩ», της Σχολής Καλών Τεχνών Φλώρινας Π.Δ.Μ., ανταποκρινόμενη συνεισφέρει ισότιμα στα όρια του διάπλου του Αιγαίου ή ακόμα και του Αχέροντα με μία εγκατάσταση, μεταβλητών διαστάσεων. Εκφράζονται ευχαριστίες για την συνεισφορά της Ιστορικού Τέχνης Μαρίνας Γκόντα, για την σύσταση 28 καλλιτεχνών που συμμετέχουν και συμβάλλανε ο καθένας ξεχωριστά στην καλλιτεχνική πολυφωνία αυτού του project.
Η συνεργατική αυτή εικαστική εγκατάσταση (Στην ύλη εισχώρησα ουρλιάζοντας ) αφορά δύο
πλωτά αναθήματα φορτωμένα με ενθυμήματα, σε έναν διάπλου μετάβασης στην ύλη με
όρους τελετουργίας. Μέσα σε έντονο κυματισμό οι βάρκες έχουν εξοκείλει και η
προσφορά του κάθε καλλιτέχνη ως τάμα, ευχή, απευχή, προσευχή, υπόσχεση,
αφιέρωση, ικεσία, εξιλέωση ή ανταπόδοση, λειτουργεί ως ανθρωπολογικό μοντέλο
για να είναι σε θέση να επιτελέσει την μετάβαση σε ένα σύνολο από συμβάντα όπως
καταστάσεις: χωρισμού και επανασύνδεσης, θανάτου και γέννησης, βίαιης
μετεγκατάστασης πληθυσμού κ.ά.
Συμμετέχοντες καλλιτέχνες σε αυτό το project, που περάσανε από την εικαστική σκέψη στην επιτέλεση είναι οι:
Στέργιος Αδάμ,Ευαγγελία Αθανασιάδου, Αντιγόνη Αλεξίου, Κατερίνα Αναστασίου, Σοφία Αντωνακάκη, Έλσα Αντωνοπούλου, Ειρήνη Ασπρίδου, Ολίβια Αφιώνη, Βίκυ Βασιλείου, Κωνσταντίνος Βερούτης, Ζάνα Βόσσου, Νικόλαος Γαβαλλάς, Ελένη Γάτσιου, Γιώργος Γεωργιάδης, Γεώργιος Γεωργούλας, Έννιος-Έρως Γιώγος, Αφροδίτη Γρίζη, Ελένη Γούλιου, Ραφαέλα Δεληγιάννη, Γλύκα Διονυσοπούλου, Ελισσάβετ Διονυσοπούλου, Τζούλη Ζωγράφου, Βασιλική Ηλιακοπούλου, Βασίλης Καβουρίδης, Κατερίνα Καλιτσουνάκη, Άννα Καραγιάννη, ΖαχάρωΚαρακωνσταντή, Γιώτα Καρβουνιάρη, Κατερίνα Καρούλια, Μιχάλης Κόκκινος, Μαρία Κομπατσιάρη, Χάρης Κοντοσφύρης, Δέσποινα Κουβάτσου, Μίνα Κουζούνη, Κωνσταντίνος Κουμλής, Χάρης Κουρουζίδης, Μαρκέλλα Κουφουδάκη, Ολύβια Κυριακοπούλου, Σοφία Κυριακού, Βερόνικα Κωνσταντίνου, Αικατερίνη Λαμπροπούλου, Βαγγέλης Λιούγκας, Μυρσίνη Λουκοπούλου, Γιώργος Μαμαλίγκας, Ευαγγελία Μανέττα, Γεωργία Μαντάλια, Γεωργία Μάρκου Πραντούνα, Κατερίνα Μελισσαροπούλου, Όλγα Μοναχού, Ιωάννης Μονογυιός, Μάτα Μπίγαλη, Μαρία-Δήμητρα Μουρτζίνη, Λαμπρινή Μποβιάτσου, Σοφία Μπόνη, Κατερίνα Ξυπολίτου, Athanas-Θάνος Παναγιώτου, Λουκιάνα Παπαδοπούλου, Σύλβια Πετσούρα Sylvia Petsoura, Αγησίλαος Ρόμπολας, Βίκυ Σαμουηλίδου, Αλεξάνδρα Σάμπαλη, Κωνσταντίνα Σαρακατσάνου, Ελένη Σκιακανδάρη, Χρυσούλα Σκεπετζή, Ματίνα Σιώκη, Χάρις Σπανούδη, Μαρίνα Στάθη, Ευδοξία Σταφυλαράκη, Κυριακή Στούμπου, Κερασιά Τουλιάτου, Καίτη Τουρτούρα, Ελένη Τσιλιλή, Τζίνα Τσιτσέρη, Μαρία Τσουκνάκη, Λάζαρος Τσολαρίδης, Βούλα Φερεντίνου, Αντωνία Φλέγγα, Μακρίνα Χατζάτογλου, Γιώργος I. Χουντάλας, Δήμητρα Χριστινάκη, Ζαχαρούλα Bongard, Roksolana
Politis-Tchotchieva).
Αλληλεπίδραση Χάρης Κοντοσφύρης - Κατερίνα Καρούλια
Εγκατάσταση στον χώρο Χάρης Κοντοσφύρης - Κατερίνα Καρούλια
Το κείμενο αυτό, αναρτημένο σε τοίχο της έκθεσης, συμμετέχει ως ένα ακόμη
έργο, ως ανάθημα ή ανάθεμα.
«Μάνες δεν έχετε; μεσημέριασε πια! Να πάτε σπίτια σας να ησυχάσουμε, να κοιμηθούμε!» Ακούστηκε μια γυναικεία φωνή. Κοιτάζω γύρω, δεν βλέπω κανένα. Ούτε διαβάτη στον δρόμο, ούτε ψυχή σε μπαλκόνι. Ανοίγω τον σιδερένιο κάδο ανακύκλωσης απορριμμάτων στην γωνία του δρόμου μπροστά από την παιδική χαρά και πετάω τα άδεια χαρτόκουτα και τα νάιλον που κρατούσα στα χέρια μου. Εκπλήρωσαν με ασφάλεια τον σκοπό τους και τα απορρίπτω με βιάση, φορώντας για μία ακόμα φορά γάντια μιας χρήσης. Προσεύχομαι νοερά να απέρριψα και τους φόβους μου. «Γκρούτς και γκράτς όλη την ώρα να τρίζει η κούνια! Να μαζευτείτε σπίτια σας!».Ακούω και πάλι την γυναικεία φωνή. Στρέφω το βλέμμα ψηλά, ένα ευεργέτης ήλιος φωτίζει το τελευταίο κίτρινο φύλλο που αφήνει γυμνό τον γέρο πλάτανο. Όπως αναφέρει ο Πλωτίνος, το μάτι δεν θα μπορούσε να δει τον ήλιο αν, με ένα δικό του τρόπο, δεν ήταν το ίδιο ήλιος. Επειδή ο ήλιος είναι η πηγή του φωτός και το φως είναι σύμβολο της ευφυΐας και του πνεύματος, όταν επιτρέπεις τις ζεστές ηλιαχτίδες να διαπεράσουν την ψύχη σου σαν διάφανο τζάμι, η πράξη του «βλέπω» αντιπροσωπεύει μια πνευματική διαδικασία και συμβολίζει κατανόηση. Όλο χάρη και συναίσθημα σε ένα τριπλό σπιράλ του θανάτου στον αέρα,το κίτρινο φύλλο προσγειώνεται στις μύτες, επάνω στον τάπητα από πλάκες ασφαλείας για τα παιδιά, στην κλειδωμένη πια παιδική χαρά∙ φωλιά που περιέχει ένα αυγό χωρίς τσόφλι. Ο θεατής αυτής της πράξης θανάτου δεν καταναλώνει, δεν σκέφτεται μόνο τον εαυτό του. Εκπαιδεύεται, αναθέτει,εμπιστεύεται, αφιερώνει, προσεύχεται όπως ο αγιογράφος. Ενεργοποιεί την τρυφερότητα, την μνήμη, τότε που η μάνα με περίσσια προσήλωση δίπλωνε και αναδίπλωνε το χαρτί για να το μεταμορφώσει σε καραβάκια και να γεμίσει έτσι τον χρόνο των παιδιών με όνειρα και φανταστικά ταξίδια, τότε που προσπαθούσε να επηρεάσει το πνεύμα, τις αντιδράσεις, με συσχετισμούς απαραίτητους για τη σφαιρικότητα της σκέψης. Έτσι και μόνον έτσι, ο θεατής δίνει φωνή στην σιωπή.
Ήταν ένα μικρό καράβι
που ήταν αταξίδευτο
Οέ, Οέ, Οέ, Οέ.
Κι έκανε ένα μακρύ ταξίδι
μέσα εις τη Μεσόγειο
Οέ, Οέ, Οέ, Οέ.
Και σε πέντε έξι εβδομάδες
σωθήκαν όλες οι τροφές
Οέ, Οέ, Οέ, Οέ.
Και τότε ρίξανε τον κλήρο
να δούνε ποιος θα φαγωθεί
Οέ, Οέ, Οέ, Οέ.
Οι ομιλούσες αυτές σιωπές, είναι δυο δεξαμενές στοχασμού και διασύνδεσης, που στοχεύουν να περιορίσουν ή όχι, τους επιθετικούς εξωγενείς παράγοντες σε μια περιοχή αμφιβόλου εναγκαλισμού. Στη πρώτη περίπτωση, η καρδιά χτυπά ή κραυγάζει στους ρυθμούς της ζωής
ανασυνθέτοντας την ύπαρξή της. Και στη δεύτερη περίπτωση, υιοθετείται ο υπαινιγμός της ζώντας διαδρομής των μελών του σώματος, που εννοούνται μέσω των προστατευτικών υποδημάτων. Είναι δύο δομές που έχουν την δυνατότητα να συνδεθούν, δημιουργώντας έναν τρισδιάστατο χώρο. Είναι ο Κάιν και ο Άβελ. Αδέρφια που εναλλάσσονται στην ύπαρξη και
αλληλοσπαράσσονται. Είναι στημόνι και υφάδι από βαμβάκι και ολόγυρα μπιμπίλα από τα χέρια της μάνας, με τσιγκελάκι 0,6 mm. Πέντε αλυσίδες στον αέρα, στην έκτη βουτάς, θυμάμαι. Είναι μια προβολή ενός συνόλου εμπειριών που διαμορφώνουν τον κάθε άνθρωπο διαφορετικά, όπως τα τετράγωνα διαμορφώνουν την φόρμα. Αρέσκεται στις αλυσίδες η ζωή. Αναθήματα τα λέπια στη ζωή. Τρίμματα αυτής της μάχης. Κανένα ψάρι δεν βασανίστηκε ή κακοποιήθηκε. Τα λέπια βρέθηκαν στην όχθη στο πεδίο της μάχης. Τα προστατευτικά υποδήματα από λευκό ύφασμα, απουσία σώματος, προτείνουν το νέο τους περιεχόμενο. Αναπνοή, αέρας, αγάπη, σπρώχνουν την απουσία να ταξιδέψει πίσω. Άγγελος, φύλακας και συνοδός της ψυχής στο αιώνιο ταξίδι.
Ποιος είσαι; Τι ποθείς;
Συνιστώντας την αποκατάσταση μιας ζώσας παράστασης που έχει τεμαχιστεί σε πολλά μικρά και ακανόνιστα κομμάτια, αντιστέκομαι στην ηδονή του θανάτου μέχρι να βρεθεί κάτι. Ένα σώμα που θα ξέρει την ψυχή, που θα έχει ψυχή. Από τους διασωθέντες ή όχι από το πέρασμα της Μεσογείου, τους άρρωστους και τους υγιείς, τους αθλητές και τους χωλούς, τους πλούσιους και τους πένητες, τον παφλασμό των κυμάτων και τις βουτιές των δελφινιών έως την αναπνοή στο στόμα της γοργόνας με το λευκό νυφικό, παρατηρούμε ένα ταξίδι ανυπόφορα τελετουργικό. Διάλεξε που θα σταθείς, έχει σημασία. Μπορεί κάποιος να τιμωρηθεί. Διάλεξε το χρώμα σου, έχει σημασία. Θα πάρω το λευκό. Μα το λευκό δεν υπάρχει πια. Μόλις τρυπήθηκε. Ανεμίστε, κουνηθείτε, χορέψτε, αλλά μεθύστε. Ερωτευτείτε, έχουμε
παρέα, έχουμε γιορτή. Στιγμές που βιώνουμε μαζί με άλλους, μπορούμε να τις συγκρίνουμε και να επιβεβαιώσουμε ότι τις ζήσαμε. Είμαστε αυτοί που λείπουν, μας ξέχασαν εδώ,
ολομόναχους.
Ποιοι είμαστε; Τι είμαστε;
Το σώμα μας αναδύει μια οσμή που καθορίζεται από τα γονίδια μας. Αναζητάμε οσμές διαφορετικές από τη δικιά μας. Φοράμε ωτοασπίδες έτσι ώστε να μην ακούμε τις ιαχές που μας παρεκκλίνουν από την πορεία μας, τις ερινύες που μας ανακαλούν να χάσουμε το δρόμο. Κρατάμε πάντα σφιχτά στο χέρι μολύβι για να μην ξεχνάμε και γόμα για να σβήνουμε τα αμαρτήματα. Βυθομετρούμε για χιλιάδες χρόνια, κατά την διάρκεια του ταξιδιού, για να διαπιστώσουμε αν ο κουβάς μας μάζεψε λάσπη. Ο τσαμπουκάς που είχαμε τα προηγούμενα χρόνια, δείχνοντας ότι δεν φοβόμαστε τίποτα, καταλήγει σε απρόσμενη προσευχή. Οι πεταλούδες είναι οι άγγελοι που μας δείχνουν την ελπιδοφόρα αισιοδοξία της ελευθερίας. Σύνθεση στοιχείων από την πίσω πλευρά κεντήματος ενός μαντηλιού κεφαλής, ελκούμενου από το χωριό Ανταρτικό Φλώρινας. Αριστερά και δεξιά βρίσκονται κάποιες ημερομηνίες οι οποίες συμβολίζουν την τιποτένια εντύπωση του χρόνου. Υπάρχουν σταυροδρόμια, ευθείες παράλληλες αλλά και τεμνόμενες, στάσεις, καταστάσεις και αποστάσεις. Στο κέντρο μια συκιά να κρύψεις την γύμνια σου. Οι χάντρες αθροίζουν τα κεφάλαια της ζωής που έχουμε διανύσει. Μόλις πάει να δύσει η ζωή, πληρώνουμε με ονειροπαγίδες για ασφάλεια, έτσι όταν ρίξουμε
την άγκυρα, στο κατάρτι θα παραμείνουμε δεμένοι∙ δεν θα πρέπει να πληρώσουμε το
βαρκάρη αν δεν μας πάει στην απέναντι όχθη. Ελκυστικές οι ετερόκλιτες αντιθέσεις της ζωής που δείχνουν τον δρόμο προς την ισορροπία και την αρμονία της ζωής.
Κι αν με ρωτάς πως σίμωσε κοντά μου η Αιγυπτιακή γάτα η ο ιερός σκαραβαίος, αφελώς θα απαντήσω: Μα για να επισημάνω την αρχέγονη ανάγκη του ανθρώπου να καταστήσει απτή την δύναμη που τον δημιουργεί και τον διαλύει. Δυο κομμάτια διαφάνειας, ένας σταυρός. Ένας βυζαντινός υφασμάτινος σταυρός. Μια προσπάθεια αναζήτησης της πύλης της εσωτερικής όρασης, με κεντημένους πολύτιμους λίθους, επικολλημένος σε μια μαύρου χρώματος υφασμάτινη επιφάνεια. Στο ύφασμα, με ασημένιο μαρκαδοράκι, γράφτηκε μέρος του ύμνου της αγάπης από την προς Κορινθίους επιστολή του αποστόλου Παύλου.
Εάν ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων, αγάπην δε μη έχω, γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον. Και εάν έχω προφητείαν και ειδώ τα μυστήρια πάντα και πάσαν την γνώσιν, και εάν έχω πάσαν την πίστιν, ώστε όρη μεθιστάνειν, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ειμί. Ανοίκεια επί των ημερών μας η γλώσσα ,θα μου πεις! Ανοίκειο το πλαίσιο της άηχης παιδικής χαράς, θα αντιγυρίσω! Ηχώ από το εγγύς παρελθόν, η φωνή της κυρίας στα αυτιά μου που έσκιασε τα παιδιά. «Γκρούτς και γκράτς όλη την ώρα να τρίζει η κούνια! Να μαζευτείτε σπίτια σας!». Φοβάμαι τα αν-ήμερα γηρατειά που λησμονήθηκαν και λησμόνησαν. Ότε ήμην νήπιος, ως νήπιος έλάλουν, ως νήπιος εφρόνουν, ως νήπιος ελογιζόμην ότε δε γέγονα ανήρ, κατήργηκα τα του νηπίου.
Η ενήλικη γυναίκα που φώναζε, πέφτει σε ύπνο βαθύ, αφού έτσι αναζητούσε. Κοιμήθηκε μέρες, όμοια με παιδί που θέλει να φύγει μακριά, να τα χορτάσει όλα. Κάθε μέρα αντί να μεγαλώνει μίκραινε, ώσπου έμβρυο χώθηκε στην μήτρα της μάνας της, να ζητήσει συγχώρεση
για όλο τον κόσμο. Υπάρχει, χωρίς όρια, δίχως το σκουλήκι της φθαρτότητας. Κατηγορούμενα υλικά, όλα μαζί σαν δώρο, σαν προσφορά, μπορεί και δωροδοκία. Σε μία αναπαράσταση επιθυμίας, μπορεί κι ενός παραπόνου. Τα καινούργια παπούτσια από λευκό ύφασμα να φορέσεις, πρόλαβε και της φώναξε η μάνα της. Ήταν έθιμο στο χωριό της σαν ξεκινάει κάποιος ταξίδι για άνωθεν και το είχε έγνοια. Η εικόνα και το όραμα αυτής, ακόμη και το όνειρο συμβολίζουν τον θάνατο. Ο «Κύριος των μεγάλων κάμπων» που του έχουν ανατεθεί καθήκοντα οδηγού των ψυχών, στο ταξίδι της επιστροφής τους από την γη, παίρνει μέρος της μορφής της, σαν επιτελεστικό καθρέφτισμα γυμνό. Η κώμη της γίνεται κλαδιά, ρίζες να
ακουμπούν σε χωράφια, να διαπερνούν τους ουρανούς. Το πλέξιμο συνεχίζεται, εκεί όπου τα μάτια κλείνουν, μέχρι να ξανανοίξουν. Η γυναίκα προσδοκά αντίδωρο εκ μέρους του θεού. Μικρά στολίδια παλίμψηστα συμβόλων, αρχαϊκά ειδώλια Ελληνικά, καραβάκια ,καθημερινά αντικείμενα, μια ανθρώπινη εικόνα που μπορεί να αφηγείται προσωπικά βιώματα. Μάτια, χεράκια, στόματα, ιστορήστε μου τον πόνο κάποιας ώρας, κάποιου τόπου. Μάτια, χεράκια, στόματα, ιστορήστε μου τον πόνο των πραγμάτων και του ανθρώπου, λέει ο Κώστας
Καρυωτάκης.
Κινήθηκα ως κάτι επείγον, γιατί για τον τιμώμενο η πιο ευχάριστη τιμή είναι αυτή που θέλει αυτός κι όχι η τιμή που εμείς νομίζουμε. Ομοίωμα φτιαγμένο από μαλλί, μια ανάμνηση του αμνού που σήκωσε τις αμαρτίες του κόσμου, ως ένδειξη καλών και αγαθών προθέσεων, κρύβω κάτω από τα κίτρινα φύλλα. Κάθε σχεδίαση στην άμμο πρέπει να διαγραφεί τώρα για να προχωρήσει η αφήγηση. Η θυσία του αυτή αποτελεί το συνδετικό κρίκο ανάμεσα στο ορατό και στο αόρατο σε τρεις κόσμους, κάτω από τη γη, στην επιφάνεια αλλά και στον ουρανό. Η γλαύκα ξεφυσά το κουκούλι του τρισυπόστατου χώρου. Ο κήπος των προσευχών, των σιωπών και των εκμυστηρεύσεων έχει πλέον, τα διάπλατα παιδικά και αρχαία μάτια της κουκουβάγιας που βλέπει στο σκοτάδι. Οι ήχοι του νερού φτάνουν ως ανυπόμονα ουρλιαχτά της σιωπής και εγκαθιδρύουν το θεωρείο του χώματος. Και εδώ, έχει σημασία ο αθέατος κήπος και το δέος του λόφου με τούς βυθισμένους σταυρούς του θεατού κόσμου. Είναι ένα οπτικό γεγονός που προσπαθεί να εξοστρακίσει σε μορφή τάματος, τους φόβους του χωμάτινου ανθρώπου από το ιστορικό παρελθόν στο ψηφιακό μέλλον.
κάθε τι φθαρτό του
δεν εχάθη,
μια θαυμάσια αλλαγή έχει πάθει,
σπάνια κι ακριβά τού τα ΄καμεν η θάλλασσα.
Σειρήνες με την ώρα την καμπάνα τού βαρούν:
Να! Τ’ ακούω τώρα, - ντιν, - ντον, - νταν.
Η γλαύκα έρχεται να ενορχηστρώσει την διαδοχή των οπτικών γεγονότων που συμβαίνουν σε σταθερά και μεταβλητά διαστήματα, επιδεικνύοντας το χρόνο σε μια ικανή διάσταση αναθεώρησης του χώρου. Η γλαύκα είναι ένα κράτημα, ένα ρυθμικό κράτημα της πτώσης της ύλης, ενώ ο ταξιδευτής πρέπει να αναγνωρίσει όλους τους φόβους ως προβολές του και να τους ξεπεράσει. Ένα ειδικό κατευθυντήριο κείμενο διαβάζεται στο αυτί αυτού που ταξιδεύει δεμένος στο κατάρτι και τον οδηγεί στην υπόσχεση της απελευθέρωσης του. Πόσο δυνατή είναι μια υπόσχεση; Ποια είναι η σημασία της και ποιά τα όριά της; Χαράζει αυτή διαδρομές οι οποίες δεν σβήνονται ποτέ; Και εμείς τι είμαστε; Το σώμα που επιτέλους κατοικείται από ψυχή στον κόσμο των ιδεών, όπως τον περιγράφει ο Πλάτωνας; Ο Υάκινθος και ο Νάρκισσος; Ο Νηρέας και ο Αχιλλέας; Η Τυρώ; Η Ελένη και η Λήδα; Όλοι αυτοί οι όμορφοι και οι όμορφες από τούς νεκρικούς διαλόγους του Λουκιανού που προτείνει ο Μένιππος στον Ερμή τι είναι; Ονειρικές αποτυπώσεις; Δυο λέξεις;
Και κάπως έτσι, έζησες ανάμεσα στους εαυτούς μου. Με είδες με όλες μου τις όψεις, τις φωτεινές, τις σκοτεινές. Ίσως πάλι, όχι ακριβώς με όλες. Μέχρι και εγώ αγνοώ όλες μου τις όψεις. Εκείνες τις κρυμμένες και καταπιεσμένες. Αλλά και τι σημασία έχουν αυτές οι όψεις. Σημασία έχει η απουσία σου. Σημασία στο τώρα έχει το παρελθόν. Το αισθάνομαι, με ένα
μεγάλο πόνο και φόβο. Φόβο να το αφήσω. Να σε αφήσω. Να αφήσω όλα αυτά που ήδη
ξέρω. Και που να πάω; Το μέλλον, μου είναι άγνωστο. Μόνον το παρελθόν γνωρίζω. Και τότε αρχίζω και καίγομαι. Και φλέγομαι. Καύση, καταστροφή, πέρασμα από την μία κατάσταση στην άλλη. Βιώνω το παρόν. Εάν δεν υπήρχαν τα μικρά παιδιά δεν θα ζωγράφιζα. Εάν δεν υπήρχε η γέννηση δεν θα προχωρούσα στον θάνατο. Περνώ, διασχίζω, μια αιώνια αέναη κίνηση της ψυχής μέσα στο διάβα του χωροχρόνου. Δεν θέλω τα μεγάλα πράγματα από τη ζωή αλλά εκείνα τα μικρά που κάνουν τη ζωή μεγάλη. H ενέργεια γίνεται τεράστια, δεν
είναι πια ψίθυρος, αλλά κραδασμός προς την υλοποίηση, που είναι η παγκόσμια αγάπη πριν τον θάνατο της μετάβασης. Και όλα αυτά σε ένα καπνό από θυμίαμα εξαγνισμού, μέχρι να κλείσουν οι κύκλοι, μέχρι το επόμενο αναπόφευκτο. Γλώσσες; Ελληνικά, Τουρκικά, Αλβανικά, Ρωσικά,Βουλγάρικα, Σουηδικά, Γερμανικά, Γαλλικά, Αραμαϊκά, Εβραϊκά, Λατινικά, και ότι
άλλο μιλιέται ή όχι πια, στον κόσμο.
Θα εξαγνίσω τα ασύλληπτα πεδία του σύμπαντος,
Θα καθαρίσω του μυαλού μου τις αμαρτίες,
καμία πράξη μη ενάρετη δεν θα είναι ποτέ δική μου,
αν φύγω μακριά από αυτήν την ζωή με την δύναμη της μοίρας μου.
Οι ανθρώπινες μορφές διαβιούν συμπυκνωμένες και το ταξίδι απαιτεί από κάθε ταξιδευτή εσωτερική όραση∙ ένα άλλο δισκοπότηρο που θα ξεδιψάσει το πνεύμα και θα επιτρέψει το
όνειρο να ακουμπήσει τρυφερά τη μεγάλη επιθυμία στην μεγάλη μορφή με μια καρφίτσα. Στην
Παλαιά Διαθήκη η Άννα προσευχόμενη, υποσχέθηκε να αφιερώσει στην υπηρεσία του Θεού το παιδί της, αν κατάφερνε να αποκτήσει. Έτσι σε ηλικία τριών χρονών η Άννα αφιέρωσε ως ακριβό ανάθημα στον Ναό του Θεού την Μαριάμ. Το πιο ακριβό ανάθημα των ανθρώπων είναι η Ανατολή τους. Κάποιοι, κατά την διάρκεια του ταξιδιού, δεν αντέχουν ενέργειες και καταστάσεις του νου εξορκιστήριες, ελκυστήριες ή ακόμα ανελκυστήριες. Από καλό κρασί για χοές γίνονται ξύδι. Δεν νανουρίζουν, δεν τραγουδούν, δεν χορεύουν. Τότε όλα είναι σκεπασμένα με κλαδιά σαν μαύρες κλωστές. Τα χέρια προσπαθούν, μα αυτά δεν φεύγουν και κάθε πρωί πληθαίνουν οι πρόσφυγες στην αντίπερα όχθη.Τώρα πια, οστά και κρανία. Η ψυχή τους περιπλανιέται ατέρμονα στον άλλο κόσμο. Μη με φιλήσεις τότε, νεκρή μη με φιλήσεις. Στη Νέα Χαλκηδόνα του νομού Θεσσαλονίκης, σώζεται νεκροταφείο, ένα κατάλυμα για τον εαυτό σε μια λήθη απόλυτη εις μνήμην των Αρχαίων Ελληνικών εθίμων, των προσφορών και των κτερισμάτων. Διακρίνονται τα γέλια που συνοδεύουν τις χαρές. Τα κλάματα που ακολουθούν τις λύπες. Όλα τα κρυφά συναισθήματα, τα κεράκια για τις ψυχές , οι βιολέτες για το πένθος και ο κρίνος το βαρύ πένθος μας και η Ανάσταση. Και
αν με ρωτάς τι ψιθυρίζουν στο αυτί του ταξιδευτή, στο φανερώνω: Εμπνέομαι από
την άσπρη νιφάδα του χιονιού, που θα καεί στην κόκκινη κόλαση! Τρόπος χάραξης η αιχμή πέτρας προερχόμενης από τον βράχο της Ακρόπολης. Θάνατος είναι η απώλεια από την μνήμη.
Καθημερινές ασυνείδητες πρακτικές οι οποίες αντλούν από το φόβο, την θλίψη, το πένθος, την άρνηση, την ντροπή, ένα βίωμα κοινό για όλους. Αέναοι κύκλοι στη δίνη του αντιληπτού, στην πλευρά ενός πέταλου που ήταν σχεδιασμένη να φθείρεται. Στην πλευρά που ένοιωσε το κάθε βήμα, που έλιωσε τα χορτάρια και ράγισε τα χαλίκια στο πέρασμα. Το πέρασμα από τον χρόνο και την ύλη στο άχρονο και το άυλο με τον θάνατο, αλλά και το πέρασμα από το άυλο στην ύλη και τον χρόνο με κάθε γέννηση. Στις φθαρτές μας ενσαρκώσεις όλα είναι Ζωή και Θάνατος. Συνύπαρξη των κύκλων του θανάτου και της αναγέννησης, στο ξεκίνημα αυτής της ημέρας. H φλόγα νύχτωσε, η ημέρα πεθαίνει κι ολοένα εκκολάπτεται. Ήχοι κι αρώματα τσαλακώνουν το πρόσωπο. Μια ρωγμή, πρασινάδα πάνω στο ατσάλι. Ένα κομμάτι από λιωμένο κερί καλύπτει την σχηματικά ακανόνιστη φορά της ρωγμής, μια επιπλέον μεταβολή που καλύπτει σαν πέπλο τα πραγματικά συμβάντα. Λιωμένο άρα παραμορφωμένο. Καλύπτει άρα κρύβει. Ένα παλιό ψαλίδι τυλιγμένο με νήμα στερημένο από την βασική λειτουργία του. Το ίδιο το μέσο που χρησιμοποιείται γίνεται σχόλιο γι αυτό το οποίο αφηγείται. Μέσα από μεταφορικά σχήματα, αυτές οι καθημερινές ιστορίες αγωνίας, ελπίδας, ικεσίας για τα πλωτά νησιά, τα έθιμα διαφόρων φυλών, τις τελετές, τις προσευχές και τα αναθήματα της ύλης για τα ταξίδια της ψυχής με μια μυστικιστική ανάγκη, αποτελούν μια κιβωτό, μια διαθήκη ήθους, μέτρου καιστοχασμού, ή ακόμα μια νεροποντή που πότισε το όνειρο δηλώνοντας την ευγνωμοσύνη, την εξιλέωση, την ανταπόδοση του ικέτη. Η αέναη καθημερινή ιεροτελεστία του κροκοβαμμένου ξημερώματος, της ημέρας που πεθαίνει κι ολοένα εκκολάπτεται, συνεχίζεται....
The text has been translated by Gina Tsitseri and edited by Zeta Kyriatsouli.
“ Don’t you have mothers?” It’s noon now! Go to your homes, we want to rest, to sleep. “ A woman’s voice heard. I look around, I don’t see anybody. Neither a passerby in the street, nor a soul in the balcony. I open the iron waste recycling bin in the corner of the street in front of the playground and I throw empty cardboard boxes and the nylon I was holding in my hands. They had safely fulfilled their purpose with safety and I discard them in a hurry, wearing one more time single-use gloves. I pray I had mentally rejected my fears, too. “Gruz and Graz all the time the swing’s creaking! Gather to your homes!”
I hear the woman’s voice again. I turn my gaze up, a benefactor sun illuminates
the last yellow leaf which leaves the old plane tree nude. As Plotinus
mentions, the eye wouldn’t be able to see the sun if, in it’s own way, it
wasn't the sun itself. Since the sun is the source of the light and the light
is the symbol of intelligence and spirit, when you allow the warm sun beams to
penetrate your soul like a transparent glass, the act of <<seeing>> represents a spiritual
process and symbolizes understanding. Full of grace and emotion in a triple
spiral of death in the air, the yellow leaf lands on its toes, on the carpet of
safety plates for children, in the locked playground΄ a nest which contains an egg without pod. The spectator of this act of death doesn’t consume, doesn’t think only of himself. He is trained, assigns,
trusts, dedicates, prays like a hagiographer. He activates the tenderness, the
memory, when the mother with excess focus folded and folded the paper to
transform it in boats and to fill the children's time with dreams and imaginary
journeys, that time when she was trying to influence the spirit, the reaction with correlations necessary for the sphericity of thought. So and only so, the spectator gives voice to the silence.
There was a little ship
never having sailed
hey, hey, hey, hey
And it sailed a long trip
in Mediterranean sea
hey, hey, hey, hey
And within five-six weeks
they ran out of food
hey, hey, hey, hey
And so they draw lots
to see who would get eaten
hey, hey, hey, hey
These speaking silences are two tanks of meditation and interconnection, which aim to restrict or not, the aggressive exogenous factors in an area of doubtful embrace. In the first case, the heart beats or screams in the rhythms of life recomposing its existence. And in the second case, the hint of the living path of the body parts is adopted, meant through protective footwear. They are two structures which have the ability to connect, creating a three dimensional space. It’s Cain and Abel. Brothers who alternate in existence and are torn apart. It is a warp and cotton weft and all around a bib from the mother’s hands, with a hook 0,6mm. Five chains in the air, in the sixth you dive, I remember. It is a projection of the set of experiences that shape each person differently, like squares shape the form. Life likes chains. Votive offerings the scales in life. Detritus of this battle. No fish were tortured or abused.The scales were found on the shore on the battlefield. The protective shoes made of white fabric, in the absence of a body, suggest their new content. Breathing, air, love, push the absence to travel back. Angel, guardian, and companion of the soul in the eternal journey.
Who are you? What do you desire?
Constituting the restoration of a living performance that has been
shredded in many small and irregular pieces, I resist the pleasure of death
until something is found. A body that will know the soul, that will have a
soul. From the rescued or not from the crossing of the Mediterranean, the sick
and the healthy, the athletes and the lame, the rich and the beggars, the splash
of the waves and the dolphin dives to the breath in the mermaid's mouth with
the white wedding dress, we observe an unbearable ritualistic journey. Choose
where you are going to stand, it matters. Someone may be punished. Choose your
colour, it matters. I will take the white. But the white doesn’t exist anymore.
It has just been punctured. Fan, move, dance but get drunk. Fall in love, we
have company, we have a feast. Moments we experience together with others, we
can compare them and confirm that we have lived them. We are those who are
absent, we have been forgotten here, all alone.
Who are we? What are we?
Our body emits an odor determined by our genes. We are looking for
smells different from ours. We wear earmuffs so as not to hear the yachts that
deviate us from our course, the erinyes that call us to lose our way. We always hold a pencil tightly in our hand so that we do not forget and an eraser to erase sins. We have been plumbing for
thousands of years, during the journey, to see if our bucket has collected mud.
The bovver we had in previous years, showing that we are not afraid of
anything, ends in an unexpected prayer. Butterflies are the angels who show us
the hopeful optimism of freedom. Composition of elements from the back side of
the embroidery of ahead scarf, drawn by the village of Antartiko, Florina. Left
and right there are some dates that symbolize the trivial impression of time.
There are crossroads, straight parallel but also intersecting, stops,
situations and distances. In the center a fig tree to hide your nudity. The
beads sum up the chapters of our lives that we have gone through. As soon as
life goes down, we pay with dreamcatchers for security, so when we drop the
anchor, we will remain tied to the mast΄ we should not pay the boatman if he does not take us to the opposite bank. Attractive are the heterogeneous contrasts of life that show the way to
the balance and harmony of life.
And if you ask me how the Egyptian cat or sacred scarab came to me, I will just naively answer: But to point out the primordial need of man to render the power that creates and dissolves him tangible. Two pieces of transparency, a cross. A Byzantine cloth cross. An attempt to find the gateway to inner vision, with embroidered precious stones, pasted on a black cloth surface. On the fabric, with a silver marker, part of the hymn of love from the letter to the Corinthians of the apostle Paul was written. If I can speak all the languages of men and angels, but I have no love, then I will have become like a lifeless copper roaring or like a cymbal deafening with its clacks. And if I have the gift of prophecy and to know all the mysteries and all the knowledge, and if I have all the faith, so that I can move even the mountains with its power, but I have no love I am absolutely nothing.
Our language is uncanny nowadays, you will tell me! Unfamiliar with the
frame of the playground echo, I will tell you! Echo from the recent past, the
lady’s voice in my ears that overshadowed the children. << Gruz and graz
the swing is creaking all the time. Go to your homes!>>. I am afraid of
the days of untamed old age that have been forgotten and forgot. When I was a
toddler, I spoke as a toddler, I thought as a toddler, I judged as a toddler.
When I became a man I abolished the toddler’s behavior.
The screaming adult woman falls into a deep sleep, since that was what
she was looking for. She slept for days, just like a child who wants to go far
away, to get enough of everything. Every day, instead of growing up, she was
getting smaller, until the fetus was inserted into her mother’s womb to ask
forgiveness from the whole world. It exists, without limits, without the worm
of perishability. Accused materials, all together as a gift, as an offer, maybe
as a bribery. In a representation of desire, it can also be a complaint. Wear
the new shoes made of white fabric, her mother shouted at her. It was customary
in her village when someone starts this journey to the other world and she was
concerned about it. Her image and vision, even the dream symbolize death. The << Lord of the
great plains >> who has the role
the guide of souls, on the journey of their return from earth, takes part of
her form, as a performative mirroring nude. Her hair becomes branches, roots
resting in fields, penetrating the skies. The knitting continues, where the
eyes close, until they reopen. The woman expects a ransom from God. Small
ornaments palimpsest of symbols, ancient Greek figurines, boats, everyday
items, a human image that can narrate personal experiences. Eyes, hands, mouths,
tell me the pain of an hour, of a place. Eyes, hands, mouths, tell me the pain
of things and man, says Costas Karyotakis.
I moved as something urgent, because for the honoree the most pleasant
honor is the one he wants and not the honor we think. Image made of wool, a memory of the lamb which lifted up the sins of the world, as a sign of good and kind intentions, I hide under the yellow leaves. Any drawing in the sand must now be deleted for the narrative to proceed. His sacrifice is the link between the visible and the invisible in three worlds, under the earth, on the surface but also in the sky. The owl blows out the cocoon of the three-dimensional space. The garden of prayers, silences and confessions has now the wide childlike and ancient eyes of the owl that sees in the dark. The sounds of water arrive as impatient screams of silence and establish the gallery of soil. And here, the invisible garden and the awe of the hill with the submerged crosses of the visible world are important. It is a visual event that tries to expel in the form of a vow, the fears of the earthly man from the historical past to the digital future.
Nothing of him that doth fade,
But both suffer a sea change.
Into something rich and strange.
Sea nymphs hourly ring his knell.
Burden, Ding Dong
Hark now I hear them: ding dong bell.
The owl comes to orchestrate the sequence of visual events that occur at
constant and variable intervals, displaying the time in a sufficient dimension
of space revision. The owl is a holding, a rhythmic holding of the fall of
matter, while the traveller must recognise all fears as his projections and
overcome them. A special guide text is read in the ear of the one who travels
tied to the mast and leads him to the promise of his release. How strong is a
promise? What is its significance and what are its limits? Does it carve paths
that are never erased? And what are we? The body that is at last inhabited by
the soul in the world of ideas, as described by Plato, Hyacinth and Narcissus?
Nereus and Achilles? Tyros? Eleni and Leda? What are all these handsome and
beautiful from the funeral dialogues of Lucian that Menippus proposes to
Hermes? Dream images? Two words?
And somehow, you lived among myselves. You saw me with all my facets,
the bright, the dark. Maybe again, not with all of them. Even I ignore all my facets. Those hidden and oppressed. But what is the significance of these facets?
What matters is your absence, what matters now is the past. I feel it, with
great pain and fear. Fear of leaving it. To leave you. To leave everything I
already know. And where to go? The future is unknown to me. I only know the
past. And then I started burning. And I’m on fire. Burning, destruction,
transition from one state to another. I experience the present. If it weren't
for the little kids, I wouldn't be painting. If there was no birth, I would not
go to death. I pass, I cross an eternal perpetual motion of the soul in the
passage of space-time. I do not want the big things from life but those small ones
that make life big. The energy becomes huge, it is no longer a whisper, but a
vibration towards implementation, which is the universal love before the death
of transition. And all this in a smoke from purifying incense, until the
circles are closed, until the next inevitable. Languages? Greek, Turkish,
Albanian, Russian, Bulgarian, Swedish, German, French, Aramaic, Hebrew, Latin
and whatever else is spoken in the world or not.
I will purify the inconceivable fields of the universe. I will cleanse my mind’s sins, no action which is not virtuous will ever be mine, if I leave this life with the power of my destiny.
Human forms live concentrated and travel requires inner vision from
every traveler another chalice that will quench the spirit and allow the dream
to tenderly touch the great desire in the great form with a pin. In the Old
Testament, Anna prayed, promised to dedicate her child to the service of God if
she could have one. Thus at the age of three Anna dedicated Mary to the Temple
of God as an expensive votive offering. The most expensive votive offering of
the people in their East. Some, during the journey, can not stand actions and
states of mind, exorcists, tractors or even lifts. From good wine for libations
they become vinegar. They do not lull, they do not sing, they do not dance.
Then everything is covered with branches like black threads. The hands try, but
they do not leave and every morning more refugees are on the opposite bank.
Now, bones and skulls. Their soul wanders endlessly in the other world. Do not
kiss me then, do not kiss me dead. In Nea Chalkidona in Thessaloniki, a
cemetary is preserved, an accomodation for oneself in an absolute oblivion in
memory of the Ancient Greek customs, offerings and funerary gifts. The laughs
that accompany the joys can be distinguished. The cries that follow the sorrow.
All the hidden emotions, the candles for the souls, the violets for the
mourning and the lily our heavy mourning and the Resurrection. And if you ask
me what they whisper in the traveler’s ear, I will reveal it to you: I am
inspired by the white snowflake, which will be burned in the red hell! The way
of carving the tip of the stone coming from the rock of the Acropolis. Death is
the loss from memory.
Daily unconscious practices that draw from fear, sadness, mourning,
denial, shame, and experiences common to all. Perpetual circles in the vortex of perception, on the side of a horseshoe that was designed to wear out. On the side that felt every step, that melted the grass and cracked the pebbles in the passage. The passage from time and matter to the timeless and the intangible with death, but also the passage from the immaterial to matter and time with each birth. In our perishable incarnations everything is life and death. Coexistence of the cycles of death and renaissance, at the beginning of this day. The flame went out at night, the day is dying and it always hatches. Sound and perfumes wrinkle the face. A crack, greenery on the steel. A piece of melted wax covers the schematically irregular direction of the crack, an additional change that covers the real events like a veil. Melted and therefore deformed. It covers so it hides. An old pair of scissors wrapped with thread, deprived of its basic function. The same means which is used becomes a commentary on what is being narrated. Through metaphorical forms daily stories of agony, hope, supplication for the floating islands, the customs of various tribes, the ceremonies, the prayers and the votive offerings of matter for the journey of the soul with a mystical need, constitute an ark, a testament of morality, moderation and reflection or even a downpour that watered the dream by expressing gratitude, atonement, reciprocation of the supplicant. The eternal daily ritual of the saffron dawn, of the day that dies and always hatches, continues….
Αισθάνομαι την ανάγκη να ευχαριστήσω από καρδιάς για την βοήθεια στο πολυήμερο στήσιμο τις: Ολύβια Κυριακοπούλου, Αλεξάνδρα Σάμπαλη και Άννα Τσιβντάρη. Τέλος θέλω να ευχαριστήσω την επιμελήτρια του Μουσείου Γεωργία Κουρκουνάκη, για την πρόταση και την συνεργασία μας.
#balkanartfestival Balkan Art Festival #BAF #contemporaryart #passages #artproject
ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΘΕΡΜΑ ΤΗΝ ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΚΑΡΟΥΛΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΙΟΡΓΑΝΩΣΗ .
ΑπάντησηΔιαγραφήΗΤΑΝ ΟΛΑ ΥΠΕΡΟΧΑ