η τέχνη είναι το δικαίωμά και η ελπίδα μας

 Το παρακάτω κείμενο αναφέρετε σε ένα πραγματικό γεγονός και όχι σε κάποια φανταστική ιστορία, το εναποθέτω και εδώ καθώς  μοιραζόμαστε μαζί με την τέχνη μας και την ψυχή μας και αν η τέχνη δεν είναι το δικαίωμά και η ελπίδα μας να παραμένουμε άνθρωποι εν μέσω οποιονδήποτε καταστάσεων τότε ειλικρινά προσπεράστε.

Προχθές το βράδυ βιώσαμε για άλλη μια φορά την αντισυνταγματικότητα των άδικων νόμων και την παραγκώνιση της προσωπικής ελευθερίας μας στη “δημοκρατική” μας χώρα. Σε μια χώρα που γέννησε λοιπόν την δημοκρατία και τώρα επιμένει με το πρόσχημα του κινδύνου της πανδημίας να την εξαθλιώνει και να την καταργεί επιβάλλοντας μας παράλογα πρόστιμα για το αυτονόητο, την αυτοσυντήρηση μας, σωματική και ψυχολογική, μέσω της απαραίτητης και αναγκαίας επαφής με άλλους ανθρώπους.

Τη στιγμή λοιπόν που μας χτύπησαν βάρβαρα την πόρτα οι αστυνομικοί της Φλώρινας, φέρνοντας στο μυαλό μας εικόνες χουντικού καθεστώτος, βρισκόμασταν στο σπίτι εννέα άνθρωποι. Κάτι που όπως η ίδια είπα στους άντρες της αστυνομίας, δε γνώριζα πως θεωρούταν παράνομο καθώς οι νόμοι αλλάζουν αυτή τη στιγμή σε πετάρισμα των βλεφάρων. Εννέα άνθρωποι που συνεργάζονταν πάνω σε μια κοινή καλλιτεχνική εργασία η οποία απαιτούσε την φυσική παρουσία όλων μας. Και αναρωτιέμαι, εάν στις γιορτές των Χριστουγέννων είναι αποδεκτό να βρίσκονται σε ένα σπίτι ο ίδιος αριθμός ατόμων, ξαφνικά μετά τις γιορτές ο ιός κολλάει περισσότερο; Γιατί ακόμη κι αν έχουμε διαφορετικά κουτάκια επιβίωσης, κουτάκια επιβάρυνσης ψυχολογικής, νοητικής, σωματικής, κουτάκια απομόνωσης, σπίτια, δεν παύουμε να είμαστε ο ένας η οικογένεια του άλλου, ο ένας ο συνεργάτης του άλλου, ο ένας ο σύντροφος του άλλου οι ίδιοι άνθρωποι που είμαστε μαζί πριν ακόμη την καραντίνα, μέχρι και σήμερα. Σε μια πόλη που ζεις μόνος, είτε σπουδάζεις, είτε δουλεύεις, είτε προσπαθείς να χτίσεις τα όνειρά σου με κάποιο τρόπο, δημιουργείς αναπόφευκτα και δυνατά μια ακόμη οικογένεια, αυτή που απαρτίζετε από φίλους. Ένας από τους φίλους μου λοιπόν, ένας εκ των εννέα ανθρώπων που παρέλαβε ένα ωραιότατο παχουλό πρόστιμο, ζήτησε να μείνει στο σπίτι καθώς δεν είχε την δυνατότητα θέρμανσης στο δικό του, κάτι που αν ζεις στην Φλώρινα με -16 βαθμούς, το να παραμείνεις στο παγωμένο σου σπίτι δεν είναι υπευθυνότητα, είναι αυτοκτονία.. Γιατί αυτό κάνουμε όταν κάποιος από την οικογένεια που δημιουργήσαμε έχει μια ανάγκη, τρέχουμε, βοηθούμε, δεν αφήνουμε κανέναν μόνο, το πρόβλημα του ενός είναι πρόβλημα όλων. Υπό οποιεσδήποτε συνθήκες, εάν η παροχή βοήθειας, η στήριξη και η αλληλεγγύη, καθώς και η καλλιτεχνική έκφραση περνούν από μικροσκοπικό φακό, ζυγίζονται με το ζύγι, τι λέει αυτό για την κοινωνία μας; Η τρομοκρατία και η οικονομική εκμετάλλευση, η προσβολή της δημοκρατίας στο όνομα της υγείας υπέρ πάντων είναι η αρρώστια κάθε ενός. Είναι η αρρώστια όλων μας.

.

Και τώρα κάθομαι εδώ και γράφω, περιγράφω μια ανθρώπινη κατάσταση για να αποδείξω τι; Ότι συμβαίνει; Ότι δεν είναι παράλογο, ότι παραμένουμε άνθρωποι, με σκέψεις, με δουλειές, με στόματα, με λόγια; Ότι μας επιβλήθηκε πρόστιμο γιατί κάνουμε κάτι λογικό; Ότι πρέπει να πληρώσουμε χαράτσι  γιατί χαράτσι είναι αυτό που μας επιβλήθηκε, αλλά γιατί; Γιατί υπάρχουμε; Γιατί νοιαζόμαστε ο ένας τον άλλο; Γιατί εκφραζόμαστε; Γιατί δεν έχουμε επέλθει στην πλήρη κατάσταση αδιαφορίας και μοναξιάς; Γιατί δεν πεθαίνουμε ακόμα; Γιατί αν δε μας σκοτώσει ένας ιός, θα έχουμε είδη πεθάνει μέσα μας, μπορεί και εντελώς, αμετάκλητα, απομονωμένοι, διαλυμένοι, φοβισμένοι θα ανοίγουμε τα παράθυρα όχι για να αναπνεύσουμε, μα για να πηδήξουμε στο κενό μήπως και πάρουμε μια τελευταία ανάσα σαν άνθρωποι. Κι ακόμη και τότε θα μας περιμένουν από κάτω  να ελέγξουν αν πέσαμε νόμιμα.

Και φυσικά δεν μιλάμε καν για ένα λογικό ποσό όπως στις περισσότερες χώρες του εξωτερικού, ένα λογικό ποσό που σκοπό έχει την προστασία αλλά για μια ξεκάθαρη αισχροκέρδεια που σκοπό έχει να μας αφήσει εξαθλιωμένους κι εξευτελιστικά απένταρους. Όταν ο βασικός μισθός ανέρχεται στα 650 ευρώ, εάν έχεις μισθό, εάν δεν είσαι άνεργος, άστεγος, ευπαθής ομάδα, εάν επιβιώνεις κάπως η μη, τότε το ήμισυ αυτών των χρημάτων που δούλεψες και πολλές φορές δανείστηκες, ή ακόμη καλλίτερα δεν διαθέτεις  πετσοκόβεται από την αναγκαία προστασία που με περίσσια αγάπη σε περιβάλει το συστημικό καθεστώς αυτή τη στιγμή.

Οι άντρες τις αστυνομίας ρώτησαν πόσοι άντρες είναι μέσα στο σπίτι και συγκεκριμένα εάν είναι πέντε, κάποιος φαντάζομαι, μάλλον ο ίδιος καλοθελητής που έκανε την καταγγελία, καθόταν όλη την ώρα με τη μύτη κολλημένη στο παράθυρο και παρακολουθούσε πόσοι άνθρωποι μου χτύπησαν την πόρτα. Αυτός ο άνθρωπος λοιπόν είναι αποδεκτός; Αυτός πρέπει να γίνουμε; Αυτός που δεν έχει τίποτα άλλο να κάνει παρά να κοιτάει από ένα παράθυρο και να μετράει χτύπους σε ξένες πόρτες, αυτός που δεν σκέφτηκε αν έχουμε τη δυνατότητα αποπληρωμής των προστίμων όπου στην ουσία ο ίδιος μας επέβαλε, αυτός που δεν είχε το θάρρος να χτυπήσει την πόρτα μου με πρόσωπο και όνομα  και να μου πει πως για κάποιο λόγο ενοχλήθηκε από το τι συμβαίνει στο ΔΙΚΟ ΜΟΥ σπίτι. Σήμερα που δεν θα ξέρω ποιος είναι, σίγουρα θα με κοιτάξει στα μάτια αν συναντηθούμε, θα μου χαμογελάσει και θα με χαιρετήσει γιατί πρόστιμο για έλλειψη ανθρωπιάς δεν υπάρχει κι έτσι δεν κινδυνεύει να βρεθεί χρεωμένος, όλα θα είναι καλά.

Αν ο στόχος της επιτήρησης, της σκληρής αστυνόμευσης, των απάνθρωπων προστίμων  είναι η αναγωγή μας σε άκαρδους ρουφιάνους, εκμεταλλευτές ή δυστυχισμένους, αν ο στόχος είναι να μας ρίξουν στη φυλακή, στα ψυχοφάρμακα ή στην αυτοκτονία πριν μας ρίξει κάτω η πανδημία τότε εύκολα μπορούμε να μετονομάσουμε το 2021 σε 1984 και να περιμένουμε ωσότου ανακηρυχτεί προφήτης ο Orwell. Η γελοία και απάνθρωπη πολιτική της κυβέρνησης μας χρίζει αυτή τη στιγμή παραβάτες, τρομοκράτες, αλήτες, ανεπιθύμητους, χαλασμένα γρανάζια, είτε βρεθήκαμε σε ένα σπίτι είτε στο δρόμο, είτε παραμένουμε μόνοι στα πολύχρωμα κελιά που μας προσφέρει η εποχή, είμαστε το ίδιο επικίνδυνοι, το ίδιο ενοχλητικοί, το ίδιο απελπισμένοι για αυτό και το ίδιο τρομαχτικοί.

φοιτήτρια τρίτου εργαστηρίου