Προσωπικό
Της Χριστίνας Κοντούλη
Θέλω να σε κάνω κάπως να μείνεις, θέλω να κερδίσω τις μέρες, τις νύχτες σου, μη φεύγεις. Κάθεσαι στο διπλανό δωμάτιο. Γιατί το σπίτι μου μοιάζει ποιο ασφυκτικά άδειο από το να μην ήσουν εδώ κι έπειτα διπολικά και σιωπηλά, απλά γεμάτο; Τον τελευταίο καιρό νιώθω μια παράξενη ένταση, ειδικά απόψε, δε με χωράει ο τόπος, Αν μπορούσα να σε παρομοιάσω με κάτι θα σε ονόμαζα ρεύμα.
Το παρακάτω κείμενο αναφέρετε σε ένα πραγματικό γεγονός και όχι σε κάποια φανταστική ιστορία, το εναποθέτω και εδώ καθώς μοιραζόμαστε μαζί με την τέχνη μας και την ψυχή μας και αν η τέχνη δεν είναι το δικαίωμά και η ελπίδα μας να παραμένουμε άνθρωποι εν μέσω οποιονδήποτε καταστάσεων τότε ειλικρινά προσπεράστε.
Προχθές το βράδυ βιώσαμε για άλλη μια φορά την αντισυνταγματικότητα των άδικων νόμων και την παραγκώνιση της προσωπικής ελευθερίας μας στη “δημοκρατική” μας χώρα. Σε μια χώρα που γέννησε λοιπόν την δημοκρατία και τώρα επιμένει με το πρόσχημα του κινδύνου της πανδημίας να την εξαθλιώνει και να την καταργεί επιβάλλοντας μας παράλογα πρόστιμα για το αυτονόητο, την αυτοσυντήρηση μας, σωματική και ψυχολογική, μέσω της απαραίτητης και αναγκαίας επαφής με άλλους ανθρώπους.
To βίντεο της έκθεσης
Au bord de l'eau
σε συνέργεια και αλληλεπίδραση με τον Χάρη Κοντοσφύρη
Η πτυχιακή μου εργασία παντρεύει το φαντασιακό με το πραγματικό, δηλώνοντας παράλληλα πως η θετική σκέψη, η θέληση και η φαντασία μας μπορούν να ενεργοποιήσουν μηχανισμούς αυτοϊασης του οργανισμού μας. Στην εργασία οι δικοί μου προσωπικοί ήρωες, παρμένοι από τους κόσμους της φανταστικής λογοτεχνίας, των ταινιών και των κόμικς συμ-μάχονται με τους οργανικούς παράγοντες άμυνας και ανάπλασης του σώματός μας, με νικηφόρα κατάληξη. Γίνεται ένας συνδυασμός ιατρικού περιεχομένου και προσωπικών ενδιαφερόντων του φαντασιακού μου κόσμου ο οποίος πραγματοποιείται εικαστικά μέσω της ψηφιακής τέχνης. Σε μορφή video art περιγράφονται τα τρία στάδια επούλωσης ενός τραύματος (φλεγμονή, αναδημιουργία, επιθηλιοποίηση) όπου οι ήρωές μου αγωνίζονται στο πλευρό των μηχανισμών αυτοϊασης (αιμοπετάλια, λευκά αιμοσφαίρια, φαγοκύτταρα, κολλαγόνα).
Το τμήμα του ιατρικού περιεχομένου περιλαμβάνει στοιχεία του Medical Imaging. Σε ένα 3D animation απεικονίζονται οι ‘πρωταγωνιστές’ της άμυνας και ανάπλασης του σώματός μας, που αγωνίζονται για την εξόντωση ενός εισβολέα-απειλή του οργανισμού, δημιουργώντας τα αντισώματα για την ανάρρωση και την τελική αποθεραπεία του. Η απεικόνιση των προσωπικών μου ηρώων, με ορισμένους από τους οποίους και εγώ ταυτίζομαι, παρουσιάζεται σε Illustrations (ψηφιακή ζωγραφική). Οι ηρωικές αυτές μορφές προέρχονται κυρίως από τον φανταστικό κόσμο του συγγραφέα Τόλκιν (Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών), καθώς και από τον κόσμο των κόμικς (Spiderman) και των ταινιών (The Game of Thrones). Η αλληλεπίδραση των illustrations με το Medical Imaging, όπου λειτουργούν ως συμμαχικά όντα οι μηχανισμοί άμυνας με τους ήρωές μου, ενδυναμώνει τόσο εμένα, όσο και , ελπίζω, πως θα ενδυναμώσει και θα εμψυχώσει και τον θεατή.
Η παρουσίαση της εργασίας ενισχύεται εικαστικά με την ψηφιακή εκτύπωση σκηνών και ηρώων οι οποίοι εκτίθενται στον χώρο προβολής, πλαισιωμένες από κόκκινα υφάσματα και νήματα καθώς και εμένα τον ίδιο, εμφανιζόμενο ως ο αγαπημένος μου ήρωας, σε μια προσπάθεια να δημιουργηθεί μια ρεαλιστική αλλά ταυτόχρονα και ατμοσφαιρική παρουσίαση της διπλωματικής μου εργασίας.
Απόψε πρέπει να μιλήσουμε
Της Χριστίνας Κοντούλη
Απόψε πρέπει να μιλήσουμε. Ίσως δεν έχουμε τίποτα να πούμε.
«Φτωχή ανθρωπότητα
Δε μπόρεσες ούτε ένα κεφάλαιο
να γράψεις ακόμα,
Σα σανίδα από σκοτεινό ναυάγιο
Ταξιδεύει η γηραιά μας ήπειρος»
Ταξιδεύουμε μέσα στο χοροχρονικό συνεχές με την απληστία της άφθαρτης ύπαρξης κάτω από κάθε μας βλέφαρο, κοιμόμαστε, τινάζουμε τα πόδια κι ονειρευόμαστε πως ζούμε διαφορετικές ζωές την ώρα που το κορμί για άλλη μια φορά μακρηγορεί, αποκηρύττει κι αποκρύπτει το θάνατο.
