Η δημιουργία μιας οπτικής του φωτός
ως αυτόνομης αισθητικής εμπειρίας μεταβάλλεται χρονικά (μεσημβρία του Ήλιου)* δημιουργεί νέα περιβάλλοντα,
επαναπροσδιορίζοντας συνεχώς και αέναα την σχέση του υποκειμένου τόσο με την
ύλη ,τον χώρο όσο και με τον εαυτό του.
Τόσο η ύλη όσο και το σώμα συνδέονται με το φως για τη δημιουργία χώρων και
Υπερ-Τοπίων σε άμεση συνάρτηση με την αντιληπτική αίσθηση του υποκειμένου
προς τον εαυτό του και τον κόσμο. Η άντληση ιδεών και τελικά η θεμελίωση της
επί-κοινωνίας έγκειται στην άμεση συνάρτηση Φωτός-Ύλης-Σώματος. Προέκταση του
φαινομένου είναι η πραγματικότητα της νέας τεχνολογίας της ψηφιακής εποχής, των
τερματικών χώρων, της ύπαρξης και της συνύπαρξης σε φωτεινές Υπερ –τοπίες.