Υπάρχει μια γλώσσα που μιλάς, χωρίς να τη φωνάζεις. Αυτή που κείτεται κάτω από την πέτσα σου και παλεύει να γίνει κατανοητή. Γι' αυτό πονάς χωρίς να ξέρεις γιατί. Γι' αυτό δεν μπορείς να το εξηγήσεις.
Υπάρχουν πολλές γλώσσες, που δεν μοιάζουν διόλου μεταξύ τους. Αυτοί που τις εκφράζουν, πολλές φορές κιόλας, τις φράζουν. Δυο κώδικες, δυο γραφήματα με ολότελα διαφορετικές κατευθύνσεις. Δεν μπορούν να μας δουν οι άλλοι.
Αλλά παρ' όλ' αυτά, εγώ μπορώ να δω εσένα.
Μπορώ να αισθανθώ τον τρόπο που μιλάς, χωρίς να χρειάζεται να ακούσω το συνδυασμό των γραμμάτων που προσπαθούν να καταγράψουν τη σκέψη σου. Μπορώ να ακούσω τη σιωπή σου και να κουφαθώ με την ένταση στο μυαλό σου.
Άκου, μικρέ άνθρωπε, που μόλις θυμήθηκες το πιο φρέσκο, το πιο υγρό όνειρό σου, (που τι κι αν ήθελες να το κρατήσεις ζωντανό, ας μην κουνιόσουν ποτέ) και όσο μπορείς μην το ζητωκραυγάζεις. Γιατί όλοι αυτοί δεν μπορούν να καταλάβουν όλες τις γλώσσες μαζί, πόσο μάλλον όταν τις προφέρεις λάθος. Μη ζήσεις ποτέ στην άνεση και τη θαλπωρή της ψευδαίσθησής σου ότι "κατάλαβες". Δεν μένουμε έφηβοι για πάντα.
Αν ονευρεύεσαι, δεν πρέπει να κουνηθείς, γιατί θα ξεχάσεις, αλήθεια... Αν είσαι ξύπνιος, μην ονειρεύεσαι... γιατί μπορεί να πέσεις για ύπνο. Ζήσε στην πραγματικότητα που θέλεις.
You are the only sense this world has ever made.
We just have to make the world make sense again.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου