Κυριακή 3 Αυγούστου 2014

Εικαστικές πτυχιακές εργασίες, Ιούνιος, 2014. Έκθεση στην βιτρίνα του ΟΤΕ στην Θεσσαλονίκη. Οδός Καρόλου Ντήλ και Ερμού. ΦΛΩΡΙΝΑ ΕΠΙ ΠΕΝΗΝΤΑ «ΟΙ ΠΤΥΧΙΑΚΕΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΥΠΟΘΕΣΗ».ΤΕΧΝΗ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ

                       Loustas
                                                        Δελτίο  Τύπου
Οι πτυχιακές του Ιουνίου  των αποφοίτων του ΤΕΕΤ Φλώρινας
αφιερώνονται στην μνήμη   του εκ   Νεβέσκης  Λυγκηστίδος Κωστάκη Λούστα του ΙΙΙ,
Θεοδώρου του ΙΙ, ο της Πελαγωνίας και της Άνω Δυτικής Μακεδονίας Έξαρχος.
«…Φίλοι μου, ζούμε σε μια εποχή μπερδεμένη επίτηδες…από κάτι… ψιλοεπιτήδειους…που θέλουν να ξεχάσουμε την προκαταβολική μας ιδιότητα, να είμαστε ποιητές… άρα και άνθρωποι!… Θέλουν  -λέει- να μην ταλαιπωρούμεθα…με τα ουσιώδη (εν ανεπαρκεία πλέον…) και να πνιγούμε στα επουσιώδη της αοριστίας…παραλλάσοντας τον εξανθρωπισμό μας σ’ένα οποιοδήποτε εξάρτημα της ηλεκτρονικής…που παράγει χρόνο…παράγει ευκολία…ή χρήμα…παράγει όμως και λήθη…που σκοτώνει…Σκοτώνει μνήμες…παλιές μουσικές…άρα κάθε είδους μελλοντικές ελευθερίες…που συνιστούν την άλυσο της Ιστορίας και της υπάρξεως μας!..(Προσοχή λοιπόν…μεγάλη!…)»
Σας ευχαριστώ!                                                                                                       Κωστάκης     ΚωστάκηςΛούστας ο ΙΙΙ  (ο της Πελαγωνίας)
«Το δικό τους έργο….»


Θα ήταν ματαιοδοξία, εφόσον βρισκόμαστε επιβιβασμένοι στο σκάφος του Κόσμου η πρόθεση μας να ταυτίζεται με την  πραγμάτωση ενός σκοπού;
Ή στην ουσία να ταυτίζεται με την   επιτέλεση ενός έργου, ενός απλού έργου ;
Επειδή η ευδαιμονία είναι προϊόν της ενέργειας της ψυχής η οποία γίνεται  πάντα σύμφωνα με την αρετή, αποτελεί  στοιχείο ευδαιμονίας  να ανακαλύψεις ότι το δικό σου έργο είναι σύμφωνο προς αυτήν ; «….Γελώ με τον Μοναχικό, που ισχυρίζεται  πως στοχάζεται τον κόσμο . Δεν μπορεί να στοχαστεί, διότι καθώς είναι ο ίδιος το κέντρο του στοχασμού αδυνατεί να συλλάβει αυτό που δεν έχει κέντρο….», υποστήριξε ο Ζώρζ Μπατάιγ.
Κεντρομόλες  και ταυτόχρονα φυγόκεντρες   οι πενήντα  πτυχιακές εργασίες των αποφοίτων της Σχολής Καλών Τεχνών, Φλώρινας του Τμήματος Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας, διακηρύσσουν το αυτόνομο έργο και ως επί το πλείστον αυτόφωτο, και  ορίζουν  την ευδαιμονία ως δικαίωση. Οι πτυχιακές του καλοκαιριού ήταν μια παράθεση χώρων που ξετύλιξαν την χωρικότητα της πόλης σε όλες της τις υποστάσεις,  μια αναδίπλωση, δικαίωση του χρόνου και συνέπεια της δικαίωσης του,  η ευδαιμονία των εμπλεκομένων.Ευδαίμονες – ως προς την αρετή – πενήντα νέοι καλλιτέχνες  σε είκοσι οχτώ σημεία της πόλης της Φλώρινας με πάνω από πεντακόσια έργα, ποίησαν μια παράσταση για το «στιγμιαίο – αιώνιο», και αυτή η παράσταση δικαιολογεί την μεταξύ ορίου και τέλους  πορεία μας, δικαιολογεί την οντική μας εντελέχεια. Όριο και τέλος είναι αυτά με τα οποία το ον αρχίζει να είναι.  Πως και που είναι;
Aνάμεσα στα ερείπια της Πόλης, στα άδεια σπίτια της , στα επί ενοικίαση καταστήματα της, στα Σχολεία της, στην παρελθούσα αρχιτεκτονική της, στα λεωφορεία της, που είναι χώροι της ατέλευτης διάστασής μας. Εκεί επιζήτησαν την εικαστική και χωροχρονική  προσαρμογή του Έργου τους.
Η πλήρης μέθεξις, – πενήντα νέων δημιουργών –  υπήρξε  αυτή που  βοήθησε μέσα από την    «στιγμή» , να  κατανοήσουν τον Χρόνο. Αν στο διάστημα μιας στιγμής, είχαμε την εμπειρία αυτής της ολοκλήρωσης, αν νοιώθαμε εδώ και τώρα την απουσία μιας αρχής και ενός τέλους, αυτό θα ήταν αρκετό για να συμφιλιώσουμε στην ουσία του Χρόνου, την στιγμή με την αιωνιότητα – και  να συμφιλιωθούμε με αυτήν -τότε, θα νοιώθαμε πλήρεις και ευδαίμονες.
Αυτή η πληρότητα που συνοδεύει κάθε πράξη αγάπης ,αρετής και δικαιοσύνης,  συνοδεύει και κάθε πράξη δημιουργίας του αυθεντικού έργου και του ελεύθερου.
Τότε  η  στιγμή  είναι   αιωνιότητα.
Οι πτυχιακές δεν είναι, η προσωπική τους υπόθεση, αλλά είναι   το απελευθερωτικό  άνοιγμα στην πόλη –  προς χάριν της πόλης  - που τους ενηλικίωσε, την πόλη που τους ενθυλάκωσε, την πόλη που ανανέωσαν, την πόλη που ταυτόχρονα  σαν   στιγμή και  αιωνιότητα, θα συνεχίζει μέσα από αυτούς να ζωγραφίζει, να γράφει ποιήματα, να συμμετέχει σε θεατρικά και κινηματογραφικά δρώμενα, με την ελπίδα να είμαστε όλοι – ως πολίτες της – σε αυτόν τον πολιτισμό ακέραιοι.
50 νέοι καλλιτέχνες, 28 κτήρια στην πόλη, πάνω από 2500 τετραγωνικά μέτρα εκθεσιακού χώρου, 50 εκθέσεις, 1400 θεατές στο σύνολο των εκθέσεων, των περφόρμανς, της ζωγραφικής, του θεατρικού κολλάζ, των εικαστικών εγκαταστάσεων σε όλη την πόλη ήταν και θα είναι μια ανθρώπινη αξία μια κραυγή για σύναξη.
Ευχαριστούμε όλους τους Απόφοιτους του Τμήματος Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών και ευχόμαστε καλή, και δημιουργική σταδιοδρομία.
Ιδιαίτερες  ευχαριστίες εκφράζουμε, σε όλους τους πολίτες, φορείς και συλλόγους της Φλώρινας που εμπιστεύτηκαν τους χώρους τους στους νέους καλλιτέχνες.
Θαυμάστε τους στο Βίντεο και δείτε φωτογραφικό υλικό εδώ για την πρώτη μέρα  την δεύτερη μέρα  και εδώ
Η  επιτροπή πτυχιακών εργασιών και όλη η ακαδημαϊκή κοινότητα του ΤΕΕΤ.
Φλώρινα 13/7/2014


09 Νοεμβρίου 2006, 17:10
ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ:Ο Φλωρινιώτης Κωστάκης Λούστας
Εικαστικά


Γεννήθηκε το 1933. Η μητέρα του ήταν βιολονίστρια από την Αθήνα και ο πατέρας του ράφτης από το Νυμφαίο Φλώρινας. Ο ίδιος γεννήθηκε στην Αθήνα, αλλά μεγάλωσε στη Φλώρινα. Σπούδασε στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών, παρά τις αντιρρήσεις του αυταρχικού πατέρα του, με δάσκαλό τον Γιάννη Μόραλη. Σπούδασε επίσης μουσική. Ασχολείται με την ποίηση και την λογοτεχνία. Η πρώτη του έκθεση έγινε το 1957 στη Φλώρινα, ενώ το 1961, με τη φροντίδα του ποιητή Γ. Βαφόπουλου, πραγματοποίησε την πρώτη του έκθεση στη Θεσσαλονίκη. Σιγά σιγά άρχισε να καταξιώνεται. Η διεθνής αναγνώριση ήρθε μέσα στη δεκαετία του ’60, με μια σειρά ατομικών εκθέσεων στη Νέα Υόρκη, που του έδωσαν πολύ επαινετικές κριτικές. Από τότε, συνεχίζει με αμείωτο ενδιαφέρον να ζωγραφίζει και να εκθέτει έργα του στην Ελλάδα και το εξωτερικό και θεωρείται ένας από τους πιο ταλαντούχους Έλληνες ζωγράφους.
Όμως ο Κωστάκης Λούστας δεν «χωράει», είναι αδύνατον να «χωρέσει» σε ένα βιογραφικό. Καιρό τώρα θέλω να γράψω στο μπλογκ μου γι΄ αυτόν και συνεχώς το αφήνω, το αφήνω, από άγχος ότι δεν θα μπορέσω να αποδώσω ούτε κατ΄ ελάχιστο το μέγεθος της προσωπικότητας και της τέχνης του.  Είναι μία από τις πιο ενδιαφέρουσες καλλιτεχνικές παρουσίες της Φλώρινας, γνωστός για τον πολύμορφο λυρισμό της ζωγραφικής του, αλλά και για τις καυστικές του κριτικές σε πρόσωπα και πράγματα. Με μια ιδιοσυγκρασία εκρηκτική, υπήρξε γνήσιος επαναστάτης σε εποχές όπου η ανυπακοή και η ιδιαιτερότητα αποτελούσαν έγκλημα.
«Ζωγράφο με κορυφαία ταλέντα», τον χαρακτηρίζει ο Χάρης Καμπουρίδης στα «Νέα». «Ζωγραφική καθαυτή», λέει, είναι η ζωγραφική του, «δηλαδή αστραπιαία οπτική σύλληψη του θέματος και γρήγορη μεταγραφή του στο τελάρο, με κινήσεις και χρώματα εξπρεσιονιστικά , σχεδόν βίαια, αλλά και αθώα, παιδικά πολλές φορές. Ο Λούστας ζει το τοπίο, γίνεται ένα με τη Βορειοελλαδίτικη υγρασία που βαραίνει τα χρώματα και θυμίζει τις τονικότητες των Ολλανδών τοπιογράφων».
Ο Μιλτιάδης Παπανικολάου, στο «Μπλε άλογο», αναφέρει:«Ο Λούστας αποφεύγει τα ρητορικά και ανεκδοτολογικά σχήματα προκειμένου να μείνει στο ουσιαστικό και το κύριο. Αν και βαθύτατα συναισθηματικός, δεν παρασύρεται σε εύκολες και εξεζητημένες διατυπώσεις, σε συνήθεις συνθετικές λύσεις και σε διάφορα οπτικά επινοήματα. Αντίθετα, η γλώσσα του είναι έντονα ποιητική και λυρική, εξαιτίας της ιδιαίτερης τονικότητας του χρώματος’ η γραφή του είναι εξαιρετικά ασφαλής και σίγουρη, όπου χρώμα και φως συνθέτουν ένα σύνολο αυστηρά δομημένο και με ακρίβεια οργανωμένο.
Ο Λούστας, περνώντας από τα πιο δημοφιλή στάδια της παραστατικής ζωγραφικής, κατέληξε, κυρίως ύστερα από το ’80, σε μια ιδιότυπη προσωπική γραφή. Το θεματολόγιο του είναι περίπου το εξής: πορτρέτα, νεκρές φύσεις, καθημερινά αντικείμενα, μουσικά όργανα και θαλασσινά τοπία. Τα χρώματά του είναι διαφανή, μελωδικά και πλούσια, συγχρονισμένα με μια μουσική αντίληψη. Έχει κανείς την εντύπωση πως βλέπει τα θέματα μέσα από μια διάφανη σφαίρα, όπου τα επίπεδα αλληλοδιαδέχονται το ένα το άλλο, τα αντικείμενα αλλάζουν κλίμακες και ρόλους, ενώ οι μορφές και τα διάφορα μοτίβα αναλύονται σε χρωματικά μορφώματα και μοιάζουν να αιωρούνται σ΄ έναν δυναμικό –μη προοπτικό, κατά κανόνα χώρο».
Πριν από ένα περίπου χρόνο κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Ιανός το βιβλίο του Κωστάκη Λούστα, με τίτλο «Εκατό και πλέον δαχτυλίδια για πρίγκιπες», όπου περιγράφει τις αναμνήσεις, τα βιώματα και τις περιπέτειές του, αλλά και τις οξυδερκείς επισημάνσεις του για τη σημερινή κοινωνική, πολιτιστική και πολιτική πραγματικότητα. Οι ιστορίες του αυτές χαρακτηρίστηκαν ως «λογοτεχνικοί πίνακες».
(Πηγές: 1.Εφημερίδα «Τα Νέα», Τετάρτη 25 Οκτωβρίου 2006, Ορίζοντες, Κριτική Εικαστικών, Χάρης Καμπουρίδης, 2. Μιλτιάδης Παπανικολάου, Το Μπλε άλογο (θέματα ιστορίας και κριτικής τέχνης), Βάνιας, 1994, 3. Κώστας Λούστας, Εκατό και πλέον δαχτυλίδια για πρίγκιπες, Ιανός).


Περισσότερα: http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=Blog&file=page&op=viewPost&pid=1251#ixzz39JeX6RVE

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου